Ten eerste mogen jullie Michel bedanken! Als je dat gedaan hebt, mag je op “verder lezen” klikken.
Haha leuk hè, van die cliffhangers? Dat is ook de reden dat jullie Michel mochten bedanken, want hij heeft me helpen herinneren aan die van de vorige post! Ik was het meisje van 17 met de onbegrepen koorts helemaal vergeten, maar hij gelukkig niet. Helaas weet ik niet tot in de details hoe het verlopen is omdat ik de eerste dagen niet op de afdeling aanwezig was, maar ze is dinsdag naar Zomba verwezen. We hebben daarna teruggekoppeld gekregen dat ze allerlei kleine abcesjes in de buikspieren (rectus abdominis) had van waarschijnlijk een gekke bacterie (een echinokok?) Ik weet ook niet hoe ze daarachter zijn gekomen in Zomba, ik denk dat ze het hebben opengemaakt.
Zoals ik al zei stond ik de eerste dagen van de betreffende week niet op Maternity. Doris wilde daar graag nog een weekje aan het werk, omdat zij nog maar twee weken in het St. Luke’s te gaan had. Ze heeft namelijk geregeld dat ze de laatste twee weken van haar coschap in het Zomba Mental Hospital mocht doorbrengen! Voor mijn gevoel was ik er zelf nog maar nét aan Maternity begonnen en zat nog midden in mijn leerproces, maar ik heb natuurlijk tijd zat en kon er altijd later nog terugkomen. Daarom ging ik naar Male, waar op het moment geen coassistent stond, en zij naar Maternity. Wel stond Roos, de nieuwe student verpleegkundige uit Nederland, ook op die afdeling.
Op Male was het erg rustig. We hadden zo’n 6 patiënten, waarvan we er de eerste dag al 2 ontsloegen. Eén patiënt vond ik wel erg leuk, met een abces in zijn balzak. Die gingen we openmaken in de behandelkamer… wat een geur! En wat een pus! Wat een spanning en sensatie! Verder gebeurde er zeer weinig, dus ging ik gezellig op de andere wards rondhangen. Tot ik opeens appjes binnenkrijg met de vraag wat er op mijn ward aan de hand is en waarom er zoveel vrouwen aan het schreeuwen zijn. Ehm, goede vraag…? Roos was de hele tijd aanwezig en kon het me uitleggen. Om half vier kwam er een stabiele patiënt met buikklachten en een beetje opgezette buik binnen. Ze hebben hem naar de radiologie gestuurd, wat nog geen 50m verderop is, maar voordat hij daar aankwam was hij al overleden! De buikoverzichtsfoto was nog wel gemaakt en daarop was vrij lucht te zien, de arme man had dus ergens een perforatie. Ik maak me geen illusies dat ik nog iets had kunnen betekenen, maar het voelde wel stom dat ik op dat moment niet op de afdeling was.
Dat herhaalde zich de volgende dag nogmaals. Dit keer betrof het een patiënt die al opgenomen was die opeens instabiel werd, de details weet ik niet meer maar wel de globale strekking: ik was er niet. Je begint je dan wel af te vragen of je dan de hele dag op je afdeling moet gaan zitten wachten zodat je niks mist, maar wat je dan in de tussentijd moet doen? Een beetje in een protocollenboek bladeren en – uiteraard – socializen, maar daar ben je na twee uur ook wel klaar mee. Ik hield het dan toch maar op de “call me if you need me” aanpak; op alle wards staat nu het telefoonnummer van Louise mzungu (Louise de blanke, idee gekopieerd van Sander mzungu).
Op woensdag gingen Doris en ik met Andrea en haar verloskundige vriendin Emma mee op outreach. Na anderhalf uur rijden met de ambulance kwamen we bij het Health Center, een soort miniziekenhuisje met een poli en een kleine afdeling voor vrouwen die gaan bevallen. De bedoeling is dat we daar ingewikkelde patiënten zien of misschien een bevalling doen, maar helaas waren er nauwelijks patiënten.
De psychiatric nurse was ook mee, die ging medicijnen uitdelen voor psychische aandoeningen en voor epilepsie, wat hier dus onder psychiatrie valt. Er waren alleen niet genoeg pillen voor iedereen, dus ze had een berekening gemaakt hoe het eerlijk verdeeld kon worden. Enerzijds is dat ondenkbaar omdat dat ontzettend nauw komt en verandering van dosering grote gevolgen kan hebben, maar anderzijds is íets beter dan niets.
Terug in de ambulance naar het ziekenhuis nam ik een besluit. Doris zou de komende twee dagen niet meer op Maternity zijn omdat ze druk was dingen voor haar weken in het Zomba Mental Hospital te regelen, en zelf voelde ik me nog erg onwennig op Male. Ik miste Maternity gewoon! Dus die middag en de rest van de week ging ik gewoon lekker terug naar mijn pas gemaakte vrienden, de samenwerking met Andrea en mijn intensieve leerproces.
Toen we ’s middags thuiskwamen, zat er een verrassing op ons te wachten: Sanders moeder! Die kwam voor een paar dagen kijken hoe het hier met Sander ging. Dat was heel gezellig, want ze verbleef ook bij ons in huis in een vrije kamer! Ze was ontzettend lief en had allerlei spulletjes voor ons mee genomen (stroopwafels, Oreo’s, Gordon’s gin en speciaal voor mij ook DEET en zonnebrand) en toen nam ze ons donderdag ook nog mee uit eten naar Casa Rossa!
Geef een reactie