Een grote stad maar met een klein en gezellig historisch, koloniaal centrum, op de route richting Oaxaca. In die omschrijving zitten alle redenen voor ons bezoek hier!

We vertrokken om 11.00u met de bus vanaf het gigantische busstation in Mexico stad. Vóór instappen moesten we door een poortje en werden we zelfs gefouilleerd, veilig he? De bus was super comfortabel en we waren er al met 2 uurtjes. Onderweg hadden we heel mooi zicht op de op één na hoogste en op twee na hoogste vulkanen van Mexico: de Popocatepetl (5452m hoog, nog actief en altijd rokend) en de Izztaccihuatl (5220m, slapend).

In Puebla namen we een taxi naar het hotel en deden daar koffie met een koekje terwijl we wachtten tot de kamer klaar was. Daarna hebben de hele middag kris-kras door de stad gewandeld. Het heeft weer de koloniale stijl van de Spanjaarden, maar veel huizen hebben hele leuke tegeltjes en zien er daardoor extra chique uit. De stad staat namelijk onder andere bekend om de productie van aardewerk en glas.

We bekeken één van de 70 kerken die zich in het historische centrum bevinden. Van buiten was het niks, maar van binnen prachtig, vooral het plafond.

Daarna hebben we geluncht bij het chique restaurant El Muros de los Poblanos. Daar staat Puebla namelijk ook km bekend, het lekkere eten! In het restaurant hing een hele leuke sfeer, maar het eten viel een tikje tegen. Niet onsmakelijk, maar niet zo smakelijk als je mocht verwachten met de reputatie en de prijs. Wel zaten we heel vol en het liep al tegen zessen, dus we hoefden ook niet meer de dineren. We hebben nog lekker door het centrum gestruind en daarna op de hotelkamer verdere plannen gemaakt.

De volgende ochtend hadden we een fantastisch ontbijt bij het café’tje Clementina, wat net om de hoek van het hotel zat. De muziek was een beetje alsof je in een club stond (Black Eyed Peas en Lady Gaga op volume 20), maar de bediening supervriendelijk en het eten echt het lekkerste wat ik tot nu toe heb gehad. We deelden chilaquiles, dat is een typisch ontbijtgerecht en bestaat uit gefrituurde tortilla stukjes in een saus. Ik geloofde ook niet dat dit bijzonder lekker kon zijn, maar de combinatie van een supersmaakvolle saus en nog beetje knapperige tortilla is echt een feestje. Het andere gerecht waren enchiladas met kip, maar ook in een heel erg lekkere groene saus. Alles precies pittig genoeg, en ook nog leuk geprijsd. Wat een cadeautje!

Met voldoende energie (eigenlijk teveel, ik zat bomvol) stapten we in de taxi naar Cholula, een dichtbijzijnd plaatsje met weer een eeuwenoud bouwwerk: de grootste piramide ter wereld! Nouja, in de basis dan, want het is heel breed maar de hoogtemeters zijn beperkt. Tegenwoordig zie je eigenlijk vooral een heuvel met een door de Spanjaarden gebouwde kerk bovenop; aan de voet van de heuvel zijn enkele archeologische opgravingen gedaan en stukken bouwwerk blootgelegd. Ook is er tot 8km aan tunnels in de piramide gegraven om er meer over te weten te komen en daarvan zou ook 800m open zijn voor publiek. Wij kenden het plaatsje vooral van mooie foto’s van de kerk die bovenop de berg/piramide staat, vóór de Popocatepetl vulkaan. Dat beeld wilden wij zelf ook zien en maken!

We kochten braaf kaartjes voor het terrein, haastten ons door stap 1 – het bijbehorende museumpje – om vol enthousiasme naar stap 2 te gaan: die piramide op, of in, want we voorzagen bewolking en wilden opschieten om een goede foto te kunnen maken.

Helaas was de tunnel gesloten door de covid, en naarmate we verder kwamen bleek om die reden ook de kerk 3 dagen van de week gesloten – waaronder natuurlijk op dinsdag, wat het was. Heel erg jammer, vooral Mich had ik zich hier heel erg op verheugd! Wel een wijze les geleerd: voortaan echt goed proberen uit te zoeken of dingen wel open zijn.

We liepen wat verder door het stadje, dronken een colaatje en dachten na over de foto. Bij nader inzien moesten we die natuurlijk vanaf afstand maken, want als je voor een kerk staat zie je bijna niets meer van wat erachter staat en zeker niet in goede verhouding! Dus we gingen op zoek naar het punt waar vanaf we DE foto konden maken. Dit bleek best een uitdaging… Anderhalf uur en best wat zweet later kwamen we tot de conclusie dat het niet ging lukken, zie hieronder onze beste poging. Je hebt er blijkbaar een camera met hele goede zoom-lens voor nodig en moet langs de snelweg lopen, terwijl wij voor de gezellige studentenstraat hadden gekozen. Helaas, maar goed voor onze stappen en leuk om een wat ander deel van het stadje te zien dan alleen het toeristische stukje!

We gingen weer terug met de taxi en daarna door naar cafe La Berenja voor bier en pizza. We deelden een heerlijke pizza met aubergine en olijf (groenten!), dronken een biertje, een mojito, en toen nog eentje omdat ‘ie zo lekker was. Deze blog post is bovendien aanzienlijk vertraagd doordat ik me vanaf dat moment in nogal in mijn boek heb verloren en pas nu ik het uit heb, 2 dagen later, me weer een beetje op andere dingen kan concentreren.

We haalden daarna nog churros en gingen toen redelijk vroeg maar bed, want de volgende ochtend stapten we op de bus naar Oaxaca!