Als ik het me goed herinner, was onderdeel van de overeenkomst met Wouter dat als ik taarten voor hem zou bakken, ik dan vrijdagmiddag wat eerder mocht vertrekken samen met Sander en Doris. Dat is in ieder geval hoe het gegaan is ????. Moe van de inspanning en de hitte van de oven – nee grapje, helemaal hyper omdat ik zo blij was dat ik lekker veel had gebakken, stapte ik om 14.00 uur bij de reizigers in de taxi naar Dedza.
De andere meiden bleven in Malosa, voor onder andere de komst van nog een andere coassistent op vrijdagavond (ook een Louise! Hoe toevallig!) en Wouter’s afscheidfeestje op zaterdag. Ik vond het een hele moeilijke keuze, maar ik koos toch voor de relax- en uitzwaai-optie, dus om Doris en Sander te vergezellen naar Dedza. Vanaf daar zouden zij verder reizen naar het noorden. Het was een rit van 3,5 uur, over een weg die precies op de grens tussen Zambia en Malawi loopt. De linkerkant van de weg is Zambia, de rechterkant is Malawi!
Het hele weekend hebben we genoten van de idyllische Dedza Pottery Lodge met prachtige tuin en heerlijk eten. Natuurlijk heb ik de Pottery shop niet overgeslagen, het is zo leuk om daar servies te zien wat wij thuis ook hebben staan van 20 jaar terug! En het blijft mooi. Tijdloos. Op zaterdag heb ik een leuke wandeling gemaakt met Sander en verder had ik lekker veel tijd voor mijn blog.
Zondag reisden mijn maatjes verder naar het noorden; ik ging alleen terug met de minibus naar Malosa. Ik vond het best spannend. Het was een soort proefritje, want een paar weken erna zou ik ook met de minibus alleen naar Lilongwe gaan om Michel op te halen. Het viel niet mee. Toen ik in de eerste minibus stapte in Dedza was ik blij verrast, op de voorruit stond al “Zomba” dus ik dacht mooi de hele weg te kunnen blijven zitten. Daar trap ik nu niet meer in, het geeft blijkbaar alleen de richting aan. Ik vertrok om 11 uur ’s ochtends en kwam om half 7 ’s avonds thuis, dus had er 7,5 uur over gedaan in plaats van de 4 uur die ik verwacht had. Bijdragende factoren aan de vertraging waren een lekke band (drie kwartier stilstaan), een idioot lange stop in Ntcheu van anderhalf uur waarbij uiteindelijk duidelijk werd dat we op een nieuwe band hadden gewacht, en vijf keer overstappen.
Gelukkig had ik aardige medepassagiers die in de gaten hielden dat ik in de juiste bus overstapte, want het was echt ingewikkeld en chaotisch. Ik was heel moe, maar heel blij dat ik net voor het donker thuis was.
Thuis was het leeg; de andere meiden waren die ochtend naar Majete vertrokken en ook was er nergens iets eetbaars te bekennen. Precies op dat moment werd ik uitgenodigd om bij de artsen en Roos te komen eten, de tafel stond al gedekt en ik kon zo aanschuiven. Hoe fijn! En ook heel gezellig, de nieuwe tropenarts Anne was er en het was wéér (dit keer echt de laatste keer) een afscheid van Wouter.
Maandag hadden we ook nog vrij vanwege één of andere nationale feestdag. De rest kwam ’s middags pas thuis, dus ik heb me de hele dag uitgeleefd in de keuken.
(niet helemaal )vegan pancakes à la Doris 
Brood!
Geef een reactie