Ziekenhuistechnisch was dit niet zo’n bijzondere week, alleen spannend vanwege een presentatie die ik ging houden. Op sociaal vlak was het echter een heel ander verhaal: we ontvingen onze nieuwe medeco’s; het was mijn laatste week met Doris en Sander in huis; en ook Wouter ging Malawi bijna verlaten!

De kinderafdeling was heel erg rustig, er laten vier kinderen waarvan ik er al drie kende van de voorgaande week. Het kwam dus goed uit om die week een presentatie te geven. Dat was een beetje aan de vroege kant in mijn coschap, maar dat vond ik wel prettig zodat ik minder lang zou uitstellen en stressen. Samen met de CO van Paeds had ik op maandag besloten om een presentatie te houden naar aanleiding van het bezoek van het nationale malariateam die week ervoor. Donderdag mocht ik al presenteren, dus ik heb die week met een maximum aan stress en efficiëntie gewerkt. Maar het was fijn om het zo snel gehad te hebben! De presentatie ging over het management bij ernstige malaria, waarover we feedback hadden ontvangen en die ik heb verwerkt in een casuspresentatie. Ik was ontzettend zenuwachtig, het was die ochtend zo’n 30 graden, de presentatie liep gedurende 5 volle minuten vast en de CO’s hadden na afloop een lange discussie over pietluttige details… De zweetdruppeltjes liepen over mijn voorhoofd. Maar het ging best goed en ik was er lekker vanaf ????. Verder heb ik me die week beziggehouden met het verbeteren van een bepaald formulier op de afdeling, lekker simpel dingetjes invullen in Excel.

Oja, vergeten te vertellen, maar die week ervoor had ik nog kinderkleertjes uitgedeeld op de afdeling! Daar hadden de vriendinnen van Andrea drie weken daarvoor een heleboel van meegebracht uit Nederland, om hier uit te delen aan pas bevallen vrouwen. Ze waren echter nog niet toegekomen aan de grotere maten, en aangezien ik op Paeds stond had ik aangeboden dat te doen. Ter voorbereiding had ik mijn Chichewa-vocabulaire ietsjes uitgebreid met de woorden chachi ng’ono en chachi kulu, wat respectievelijk te klein en te groot betekent. Met tas en aantekingenboekje ging ik de zaal op. Alle vrouwen keken me argwanend aan toen ik op een kindje afliep, maar toen ik een shirtje uit de tas haalde, voor haar hield en “chachi ng’ono” zei begonnen ze heel hard te lachen en me te helpen met voor elk kindje een passend setje te vinden. Zodra we allemaal tevreden waren over het ensemble en of het matchte met de teint en persoonlijkheid, zeiden we allemaal vijf keer “chabwino” (soort van: het is goed, oké) en dan kon ik naar de volgende. Ik krijg weer een glimlach op mijn gezicht en een warm gevoel als ik eraan terugdenk!

Die week hielden we ons aan alle ‘standaard uitjes’, Paka Tuesday en donderdag Casa Rossa, maar beiden stonden vooral in het teken van het afscheid van Wouter en Doris en Sander.

Bovendien ontmoetten we dinsdag Annemiek, de nieuwe coassistent, en die kwam met ons mee naar huis. Beide avonden waren heel gezellig; zo jammer dat iedereen weg moest gaan!

Vrijdag wilde ik (op verzoek van Wouter) graag taarten bakken voor zijn afscheidsfeestje op zaterdag. Toen ik aan de CO van Paeds vroeg of daar ruimte voor was, wilde hij me meteen naar huis sturen. Dat vond ik ook wel weer overdreven dus ik heb hem nog vergezeld met de visite over één patiëntje. Het zal je niet verbazen dat we in een recordtijd klaar waren: om half negen liep ik het ziekenhuis uit naar de markt, om kwart over negen begon ik met bakken. Wat een heerlijke dag <3. Het werden twee brownies en éen bananentaart, waarmee Roos (de studentverpleegkundige), die ook gek is op bakken, me heeft geholpen. Wij waren behoorlijk trots op het resultaat.