In… Wageningen, of all places! (dat rijmt)

De aanleiding voor het eerste feestje was eigenlijk niet zo leuk. Lotte zou donderdag terug komen uit de stad, waar ze met haar ouders was voor vakantie. De dag ervoor hoorde ze echter opeens dat ze in het ziekenhuis in Wageningen moest invallen… Ze moest er meteen donderdagochtend heen, ik mocht een tas voor haar inpakken die vanuit Nickerie naar Wageningen werd gebracht. Niet zo leuk en gezellig, maar toen hadden we een plan. Ik was het weekend vrij, dus ik kon op bezoek komen! En nu wilde het toeval dat er net op vrijdagavond een feestje was in Wageningen! Ik ging donderdag vast op de markt checken hoe/laat/waar ik moest zijn om met de bus te gaan. Het loket was gesloten, maar er was een taxi-chauffeur aan het rondhangen die zei dat hij wel een kaartje voor me zou fixen – hij was bevriend met de buschauffeur. Als ik in de toekomst ook nog een kaartje nodig heb, is dat dus geen enkel probleem, hij hangt hier altijd rond! Oké, blijkbaar heeft deze taxi-chauffeur het niet zo druk (in ieder geval niet met chauffeuren). En wat ook bleek: er is dus maar één buschauffeur, Terrence, die 5x per dag heen en weer rijdt tussen Wageningen en Nickerie, 6 dagen per week… Over eentonig werk gesproken. Vrijdag ging het gesmeerd, ik kon met de beoogde bus van 19u mee. Mijn gereserveerde plaats was wel helemaal voorin de bus naast de chauffeur, wat helemaal met plastic afgesloten was van de rest van de bus. Gelukkig was het geen praatjesmaker dus ik kon lekker een beetje om me heen kijken, want ik was best moe van de werkweek op de mannenafdeling.

Een stukje ziekenhuis: zo ziet een niet-gedigitaliseerd systeem eruit

Na een uurtje arriveerde de bus in Wageningen, iedereen werd zo ongeveer thuis afgezet (we stopten om de 20 meter). Ik kon dus ook precies voor het ziekenhuis uitstappen, dat was fijn zo in het donker. Lotte zat buiten op de veranda, het was meteen weer gezellig! We hadden veel bij te praten na onze vakanties met onze ouders. We konden zelfs nog een aflevering GBBO kijken, met een kopje koffie en pompoencakejes die ik had gebakken. Om 22u werden we door Susanna en haar man Erik opgehaald voor het feestje; zij werken beiden voor het ziekenhuis daar en we mogen altijd op bezoek komen als we in Wageningen gestationeerd zijn. Het voelde een beetje alsof we met onze ouders op pad waren, als mensen je ergens mee naartoe nemen zijn ze heel beschermend en verzorgend. Lotte was wel nog steeds ‘aan het werk’ (oproepbaar), dus die moest haar telefoon goed in de gaten houden. Het was weer eens een feestje georganiseerd door de Javaanse politieke partij. Je merkt gelukkig niks van het politieke gedeelte, maar wel van andere culturele aspecten. Blijkbaar houden Javanen van schuifelen, soft rock en pogo pogo (de volksdans). Zij overhaasten niets, elk nummer is minstens een minuut of 5 lang. Persoonlijk vind ik dat voor op een feestje héél erg lang, om 5 minuten lang te bedenken hoe je erop gaat dansen, want je wilt niet alleen maar dezelfde move doen. En zo’n schuifelnummer maakt me zo slaperig, terwijl de Javanen zich heel enthousiast in koppels op de dansvloer stortten. Maar er was ook leuke muziek hoor, en ik heb eindelijke de pogo pogo geleerd! Ik had er nu lang genoeg de tijd voor. Eigenlijk vond ik dat heerlijk, want het enige wat je moet doen is bedenken of je de stapjes goed doet, en het heeft iets van linedancen (dat heb ik altijd al eens willen doen). Ook fijn aan Javaanse feestjes, ze drinken niet zo krankzinnig veel als Hindoestanen. Dit is geen persoonlijke observatie, maar een algemeen bekend feit dat ik heb geleerd van de SEH verpleging. Er waren wel een paar iets opdringerige mannen, maar het was niet al te erg, en anders keek Susanna ze boos aan en sleepte ze ons naar een ander plekje om te dansen. Helaas werd Lotte opgeroepen voor een patiënt met vage klachten, dus die bleef een uurtje weg, maar we hebben ons prima vermaakt met Susanna. Toen Lotte terugkwam nam Susanna ons mee naar het snack corner, waar we saoto soep kregen. Ik zou dat nooit bedenken als midnight snack, maar het was heerlijk zout. Hierna werden we weer thuis afgezet door Susanna en Erik, net zoals na een kinderfeestje.

Het was een vreselijk kort nachtje van 3 uur, maar Lotte werd gelukkig niet meer gebeld over patiënten. Ze werd ’s ochtends afgelost door een andere collega die de rest van het weekend daar werkte. Die collega werd om 8u ’s ochtends door transport naar Wageningen gebracht, wij reden met diezelfde auto mee terug naar Nickerie.

Moe & aan koffie toe

Toen kon het grote plannen beginnen, want… Susanna was die woensdag jarig! Wij waren allebei donderdag vrij en hadden afgesproken om dan op bezoek te komen. Ik hoefde de hele week bijzonder weinig te werken, Lotte kwam dan uit de nachtdienst. Als cadeau gingen we los op een zo fout mogelijke taart: blauw, oranje en roze. We zijn er 2 dagen mee bezig geweest, maar het was zo leuk om te maken! Donderdag gingen we weer met de bus naar Wageningen en lieten ons in Susanna’s straat afzetten. Ze was helemaal blij met de taart en ze vonden hem héérlijk. Wij vonden hem mierzoet en niet zo bijzonder, maar ik was wel heel trots op hoe mooi hij was geworden. We hebben daar lekker op z’n Surinaams de hele middag op het balkon gezeten. Susanna was druk bezig met eten koken voor iedereen en voor haar ouders zorgen. Haar moeder heeft Parkinson en is daarbij dement. Haar vader is normaliter nog wel in orde, maar was nu ziek en delirant geweest. En dan kwamen er om het half uur weer een paar mensen aanwaaien die haar kwamen feliciteren en een bordje eten halen. Zoals je bij ons taart krijgt, moet er hier op een verjaardag een hele tafel vol met eten klaarstaan. Het is echt de normaalste zaak van de wereld, een man zei ‘ik hoorde dat ze jarig was dus ik kwam een bordje eten halen’. Man, en ik dacht dat een verjaardag bij ons al veel werk was. Lotte en ik hebben nog een handje geholpen door kip te ‘pluizen’ voor in de bamisoep. Lotte maakte de fout te vragen wat dat was, de uitleg was een verbaasde ‘dat is bami, in soep’. Verder zaten we lekker te praten op het balkon (we waren nog lang niet bijgepraat), filmpjes te kijken met de kindjes en hielden we de half-liggende opa en oma gezelschap. We voelden ons helemaal ingeburgerd.

Op een gegeven moment kwam er een hele groep mensen het balkon op, waaronder een van onze collega basisartsen uit Nickerie! Zij was op tweedaagse vaccinatie-missie in het binnenland geweest (Lotte was jaloers) en nu op de terugweg kwamen ze even hier langs, omdat mensen uit het gezelschap kennissen waren van Susanna en Erik. Suriname is een kleine wereld, maar Nickerie en Wageningen helemaal.

Om 19u brachten Susanna en Erik ons thuis, en ik kreeg nog eten mee ook. Lotte was meer volhardend in haar weigering, ik deed slechts een halfslachtige poging en liet me gauw overhalen. Het was heerlijk eten én ik voorzag weken aan eenzaamheid als Lotte weg was, dus ieder bakje met eten in de vriezer komt me goed van pas. We gingen linea recta naar bed, want de volgende dag vertrokken we naar Paramaribo voor onze fiets-idiotie…