Naast de onvermijdelijke uitdagingen op werk, leggen we onszelf ook nog eens allerlei “leuke” projecten op, zoals een kwartier per dag touwtjespringen.

Touwtjespringen

Lotte en ik zijn er nog steeds niet uit wie van ons de aanstichter van de touwtjespring-ellende was. Zij begon met 3 minuten touwtjespringen tijdens een work-out sessie thuis. Toen kwam ik toevallig een touwtjespring-challenge tegen op internet. En toen begonnen we daar opeens mee. Zoals je in het schema kan zien, begon het rustig met één minuut, twee keer per dag. Zwaar! Ik kon het me niet voorstellen dat het me echt zou lukken om 3x 5 minuten achter elkaar te springen. Maar week na week vorderden we, en ondanks spierpijn in de kuiten ging het steeds makkelijker. En fit dat ik me voelde! De week dat ik vakantie had met Mich was het wel even lastig, gelukkig kun je een springtouw overal mee naartoe nemen. Ik heb dus ook een aantal spring-plaatjes op leuke locaties verzameld.

Dinsdag 28 juni was de allerlaatste touwtjespring-dag. Ik vond het bijna jammer, het was best een fijn ritueel. We hadden bedacht om daarna nog om de dag door te gaan met springen, maar dat is niet echt gelukt. Die dinsdag was echter vooral speciaal omdat Lotte een inhaal-verjaardag voor me had gepland! Op mijn echte verjaardag zat ik diep in de rimboe en kon het niet echt vieren, daarom had zij voor die dag een heel programma gemaakt. Eerst kreeg ik cadeautjes: een katten-cupcake vormpjes, een sloffen-bakvorm en… een live, online masterclass “Sloffen bakken” van Rutger Bakt! Dat begon om 13.00u ’s middags( SU tijd), dus tot die tijd mocht ik nog verder relaxen. Om 11.00u was er paniek, de wifi deed het niet! Ik ging verhaal halen bij het ziekenhuis. De technische mannetjes waren een komisch duo, ze zaten samen op een bank te chillen. Ze konden het niet verhelpen maar ze konden er ook niets over zeggen. Bezorgd vroeg ik of mobiel internet van Telesur dan wel zou werken? Ja, daar was geen enkel probleem mee, dit lag alleen aan het ziekenhuis. De een keek de ander aan en vermaande hem om zijn mond niet voorbij te praten, toen moesten ze allebei lachen. Ah, ik begon al een vermoeden te krijgen. Wanneer zou het internet dan weer werken? Hing dat ook alleen van het ziekenhuis af? Inderdaad. Aha, het ziekenhuis had zijn rekening aan Telesur dus niet betaald. Zucht, typisch. Ik heb lekker ruim mobiel internet ingekocht voor een week, voor de zekerheid.

De masterclass bakken was heel erg leuk, er zaten hele goede tips en heerlijke recepten tussen. Gelukkig hoorde er ook bij dat we daarna zelf een passievruchten-curd-slof gingen bakken! Oh mijn hemel, wat was díe lekker. Echt niet normaal, het lekkerste baksel wat we allebei ooit hebben gebakken. Veel te lekker om uit te delen; we hebben hem heel egoïstisch ingevroren om nog lekker zelf van te kunnen smullen – terwijl we the Great British Bake Off (GBBO) kijken, bijvoorbeeld.

Bak Bucket List

Niet echt een uitdaging, maar wel bijna een ritueel na het avondeten: zo vaak mogelijk GBBO kijken. Tijdens de aflevering houden we goed bij wat we zelf ook willen maken, dat komt op de ‘Bak Bucket List’. Lotte kiest voor alles wat met brood of deeg te maken heeft, ik ben natuurlijk van de echte zoete dingen. Op mijn inhaalverjaardag hebben we na het diner met zelfgemaakte pizza dan ook GBBO gekeken. Echt een topverjaardag!

Wat al een hele tijd op de Bak Bucket List staat, waren croissantjes. Het weekend voordat pap, mam en Ka kwamen ben ik daar helemaal druk mee geweest. Het ging allemaal perfect, tot ik de croissantjes al in de oven had gedaan en vergeten ze was met eigeel te bestrijken. En wat is een croissant zonder glans? Dus ik heb de cruciale fout gemaakt om ze nog eventjes eruit te halen terwijl ik al begonnen was met bakken… Ze zakten helemaal in en kwamen nogal plat uit de oven, ik heb er maar geen foto van gemaakt ;). Maar de smaak was heel goed, zo cool dat je dat gewoon helemaal zelf kunt maken!

Werk

Ik heb altijd de neiging om de slechte dingen te vergeten, dus bijvoorbeeld uitdagingen op werk. Eén daarvan was de drukte, ik heb echt een paar diensten gehad waarin ik geen seconde rust had. Eén keer kwam Lotte me aflossen na een drukke avonddienst, toen bleef ik wat langer hangen om mijn eten nog op te eten en een beetje te babbelen. Toen kwam er een patiënt heel slecht binnen, en zodra hij op een patiëntenbed lag had hij geen hartslag meer. Lotte begon met reanimeren, ik dacht mezelf nuttig te maken door wat mee te schrijven. Maar toen ging de telefoon over, er was op precies datzelfde moment een reanimatie op de MCU! Daar ging ik dan maar heen.

Dat was mijn allereerste reanimatie ooit. Heel bijzonder, bij de interne geneeskunde in Hoorn viel dat wel onder mijn verantwoordelijkheden maar is dat toevallig nooit voorgekomen tijdens mijn diensten. Ook tot nu toe op het werk hier had ik geen reanimatie meegemaakt. De patiënt waar ik nu heen moest, was wel redelijk reddeloos. Ik had haar eerder die dag van de gewone afdeling naar de MCU gestuurd omdat ze extreem benauwd was en geïntubeerd moest worden. Later hoorde ik dat ze toen op de MCU al gereanimeerd was, de anesthesist was er toen toevallig bij. Dat was succesvol geweest, maar nu was haar hart er opnieuw mee gestopt. Toen ik op de MCU kwam, stond de verpleegkundige vanaf de zijkant een beetje op het borstbeen te porren. Het bed stond heel hoog, dus ze kon er voor geen meter bij. Ze wilden denk ik dat ik direct zou zeggen dat ze ermee konden stoppen, maar dat vond ik niet zo’n goed idee. Ik heb de anesthesist gebeld en ook zelf voor het eerst gereanimeerd (borstcompressies geven). Dat was vreemd, maar minder vreemd dan ik had verwacht. We krijgen namelijk altijd les op poppen, en ik merk nu dat die poppen best een goede, waarheidsgetrouwe stand-in zijn!

De anesthesist kwam na een kwartier – hij was eerst bij Lotte’s meer kansrijke patiënt geweest – en zei toen meteen dat we konden stoppen. Man, wat een toeval dat er twee reanimaties tegelijk waren én dat ik er nog was, ruim een uur nadat mijn dienst eigenlijk was afgelopen.

Ook een werkgerelateerde uitdaging was de rooster-ellende. Lotte en ik hadden nog steeds geen definitief akkoord gekregen voor onze vakantie met onze familie, terwijl we het al in april hadden aangevraagd. Er waren allemaal moeilijkheden met toegekend verlof van mensen op andere locaties. Het leek allemaal te gaan lukken, tot een collega basisarts opeens niet meer terugkwam van vakantie. Haar terugvlucht was geannuleerd, ofzo? Lotte checkte het meteen op internet: er gingen 4 vluchten per dag, dus slappe smoes. Het leek erop uit te draaien dat wij geen enkele dag vakantie konden opnemen terwijl onze familie hier was! Wij werden BOOS en dat gingen we de manager melden ook. Die kan echter niets, ook geen rooster maken, en speelde vooral de slachtofferrol. Toen zijn we naar de medisch directeur gegaan. We draaien het ziekenhuis al maanden met een artsentekort, en nu gaat dat ook nog eens onze vakantie verpesten? De medisch directeur was verschrikkelijk. Hij schoof ook alle verantwoordelijkheid op het ministerie af, zei dat wij met oplossingen moesten komen en adviseerde ons om niet hier in dit ziekenhuis te werken. Ongelooflijk. De uitdaging was wel om voor onszelf op te komen, dat ging best aardig. Qua rooster was een collega met een ‘oplossing’ gekomen: als ik de ene week twee afdelingen in het ziekenhuis zou draaien ipv de normale 1, kon Lotte dat de andere week doen. Dan kon de ander op dat moment vakantie nemen! Dit klonk verre van aantrekkelijk, want die afdelingen kunnen heel vol liggen, maar het was wel de enige optie die we hadden… Dus daar gingen we maar mee akkoord. Die dagen zouden dan ook niet als verlofdagen tellen, dus we hielden onze vakantiedagen tegoed. Op het allerlaatste moment, de donderdag voordat pap, mam en Ka aan zouden komen, was er wonderlijk nieuws. Er kwam die maandag een assistent-arts (7-de jaar geneeskundestudent) die op de vrouwenafdeling ging werken! Dus we hoefden geen twee afdelingen meer te doen, wat een opluchting!

De komst van pap, mam en Ka was trouwens ook verlaat door een knap staaltje Surinaams wanbeleid. Ze hoorden op woensdag dat hun vlucht van zaterdag geschrapt was, omdat SLM failliet was. Zo idioot! Ze hebben toen heel snel gereageerd en gelukkig nog KLM tickets kunnen vinden waarmee ze op maandag aankwamen, dus maar 2 daagjes later. Daarvoor moesten we de plannen een klein beetje aanpassen, maar dat ging gelukkig soepel. Op dit moment was ik wel even heel moe van al die Surinaamse onkunde… Gelukkig had ik bijna vakantie en zou ik ze bijna zien!!!

(niet) Fietsen

Op fietsvlak was er een heel andere uitdaging: niet fietsen. De eerste training na die top-tocht bij Paramaribo was ik een beetje overmoedig en wilde nog even een stukje extra hard fietsen, terwijl ik mijn heup al voelde. Het schoot er toen opeens in, een soort hele nare kramp. Onze diagnose is overbelasting, met als therapie rust. Ik sloeg één training over, maar dat was bij lange na niet genoeg en ik moest de keer erna al na 5 minuutjes weer omkeren. Toen heb ik mezelf een kuur ibuprofen (ontstekingsremmers) en nog meer rust voorgeschreven. Moeilijk zeg! Ik was een beetje verslaafd geraakt aan fit zijn…

Best grappige ervaring bij de apotheek

Die vrijdagavond, na het fietsweekend, kwamen de fietsmannen voor een bespreking. We gingen dit evenement evalueren en plannen maken voor de volgende: van Paramaribo naar Nickerie fietsen! We hadden het er tijdens het weekend ook met de club uit Lelydorp over gehad en zij waren ook heel enthousiast. Het was hilarisch, Lotte had een powerpoint presentatie gemaakt van al haar Garmin-grafiekjes. Hartslag uitgezet tegen de tijd, hartslag en snelheid, hartslag en hoogtemeters, etc. We hebben heel veel gepraat en genotuleerd, er kwamen weinig concrete plannen van maar het was heel gezellig. Die zondag kon ik nog niet fietsen, gelukkig was ik wel welkom bij de meeting na het fietsen. Ze gaan dan vaak wat eten en drinken (bier) halen, een soort derde helft. Ze wilden deze P’bo-Nickerie plannen met de rest van de fietsclub bespreken én er was iemand jarig! Heel grappig en gezellig, hoe mijn sociale leven hier bijna volledig uit de fietsclub bestaat.

Lekker snacken na het fietsen

Een week later zaten Lotte en ik op zaterdagavond weer eens GBBO te kijken, toen Ricky appte of we mee gingen wandelen en daarna naar de Zeppelin? (disco) Nou, we zaten wel lekker, maar dat was natuurlijk ook wel een (iets) spannendere tijdsbesteding. Wij gingen op de fiets naar hem toe, om vanuit daar samen te gaan wandelen met de auto. Ricky’s broer en een vrouwelijke collega gingen ook mee. De muziek ging aan, toen gingen we kriskras door de straten van Nickerie rijden. Na twintig minuten haalden we een biertje en gingen naar de centrale markt, daar in de achterbak zitten en een beetje praten. We voelden ons met de seconde meer Surinaams worden! Tegen 12 uur gingen we naar de Zeppelin. Daar draaide een neefje van Ricky, die part time DJ is. Het was hele leuke muziek en we hebben heerlijk gedanst, nu eens niet intens maar gewoon met aangename afstand en niemand die in je persoonlijke ruimte kwam. Om half 3 waren we er wel klaar mee, want de volgende ochtend moesten we om half 8 op de markt zijn voor een lange fietstraining. Ik ‘mocht’ niet fietsen, maar ik ging ze begeleiden op de brom! (ze noemen een brommer hier een brom)

Bah wat een korte nacht, maar zodra ik op die brommer stapte was het allemaal vergeten. Het was eentje waarmee ik moest schakelen, dus ik moest zelf ook even schakelen in mijn hoofd en dat ging niet meteen vlekkeloos. Maar daarna had ik het zonnetje op m’n gezicht, de fietsers in het vizier en de tas met proviand tussen m’n voetjes. Dit was leuk!!! We gingen naar South Drain, daar is de ferry naar Guyana en ongeveer 36km fietsen. Heen en terug is dus 72km, dat vond coach Franky een goede afstand voor deze trainingsfase. Ik heb hele stukken voor ze uit gereden als kopvrouw, dat was best lastig om de goede snelheid constant aan te houden. Ik was daar zo op gefocust, dat ik niet erg oplette of ik door modder of koeienvlaai reed. Toen we pauze gingen houden, bleek dat Lotte (die direct achter mij had gefietst) onder de bruine spetters zat. Oeps. We hielden gezellig pauze met zelfgebakken chocoladebabka (een soort brioche), toen we thuiskwamen mochten we lekker chillen.

 

We houden onszelf lekker bezig, hè?