Hello, goodbye Nickerie

Bijna het leukste onderdeel van het PMK’s bezoek in Suriname, ‘mijn’ Nickerie en mijn leven van afgelopen maanden laten zien!

Ik moest deze week werken op de mannenafdeling, dat altijd gezellig met zusters en broeders daar. Bovendien houd ik wel van het vaste ritme, “dan weet je wat je hebt” ;). Lotte’s ouders waren afgelopen zaterdag aangekomen, toen direct in de taxi naar Nickerie gestapt en vertrokken zondagmiddag al naar Bigi Pan. Ik kwam zondagmiddag aan, dus ik heb ze toen gemist. Lotte zag ik ook alleen zondagavond héél kort, want die had avonddienst en vertrok maandagochtend vroeg naar Bigi Pan. Wel vond ik direct een cadeautje van Lotte’s ouders op mijn kussen, een zakje Hollande snoepjes! En toen ik de koelkast opentrok, lagen daar overheerlijke cannoli en een groot stuk oude kaas. Ik was al bijna vergeten wat luxeproducten zijn, maar nu weet ik het weer dondersgoed.

Het was niet zo gezellig om alleen thuis te zijn, maar het was wel goed om even wat tijd voor mezelf te hebben. Ik wilde mijn sollicitatiebrief voor de huisartsopleiding schrijven, die moest ik voor eind juli inleveren. Dit proces was tijd- en energierovend, maar met behulpzame feedback van PMK en Mich vind ik dat ik er echt iets goeds van heb gemaakt. Uiteindelijk heb ik hem 28 juli ingeleverd, niet eens op het allerlaatste nippertje. Eind augustus hoor ik of ik op gesprek mag komen, heel spannend.

Dinsdagmiddag kwamen Lotte en haar ouders terug van Bigi Pan, toen heb ik ze nog een uurtje kunnen zien voordat ze weer voor een week vertrokken voor hun vakantie samen. Woensdagmiddag kwamen PMK gelukkig al! Het ging helemaal op z’n Zijps: we deden koffie en ondertussen waren pap en Ka de buitenbanden van onze racefietsen aan het vervangen, superfijn. Zij hadden die banden voor ons meegenomen uit NL, want de vorige waren he-le-maal versleten. Nu kon ik op de verderlichte Pinarello fietsen, die ook een stuk kleiner is dan mijn mooie retro Giant. Hopelijk krijg ik nu veel minder last van mijn heup. Pap en Ka konden nu ook meteen mee fietsen met ons standaard fietsrondje op woensdagmiddag. Franky en Ricky waren blij verrast dat ik gasten mee had, en helemaal blij toen ze nog bijzonder hard bleken te fietsen ook. Ik wist dat pap een bereconditie had, maar van Ka stond ik echt versteld. Die ziet er met die schouders toch veel meer uit als een fitness boy dan een fietser? En ik maar denken dat ik hier sterk was geworden, dat is dus alleen in vergelijking met Surinamers… Nouja, en met mijn eerdere zelf natuurlijk :)

Het was een heerlijk rondje fietsen, we hebben er optimaal gebruik van gemaakt dat we twee sterke kopmannen hadden door er een lekker uitgebreide ronde van te maken. Met mijn heup ging het goed, eindelijk! We kwamen dan ook een beetje laat terug, half 8 pas. Toen moest er nog gedoucht worden voordat we uit eten konden bij Residence Inn. We waren bijna te laat om nog eten te kunnen bestellen, gelukkig maakten ze voor ons een uitzondering. Toevallig zat er ook een hele club bekenden op het terras: de specialisten uit het ziekenhuis! Nickerie is ook zo klein. We hebben gezellig met ze gepraat, en zij hebben per ongeluk onze rekening betaald omdat de serveerster dacht dat we één club waren! Mam heeft dat opgelost door het bedrag van onze rekening aan hen gegeven.

De volgende dag gingen PMK naar Bigi Pan, ze kwamen vrijdag weer terug. Donderdag had ik nog best een intensieve middag, want na mijn dag op zaal ging ik de cardioloog nog even helpen. Er was een patiënt met liters vocht in zijn hartzakje, levensgevaarlijk dus dat moest aangeprikt worden. Dat was supercool om bij te zijn, maar ik was wel gesloopt na een 3 uur langere werkdag.

Vrijdag gaf ik PMK eerst nog een rondleiding door het ziekenhuis, daarna gingen we fietsen. Mam kon nu ook mee op een fiets die ze van Franky mocht lenen. Die was een beetje te groot, dus het was wel lastig fietsen voor haar. Na het rondje hebben we gezellig bier gedronken en mijn favoriete krokante kipworstjes gegeten. Ik ging daarna met PMK mee naar de Lounge, want ik was het weekend vrij en ging gezellig bij hun logeren! Het is een lekker ruim en heel netjes appartement, alleen kun je er niet echt koken en is er maar weinig servies. In de bar aten we nog een lekker bordje patat met saté, daarna was het bedtijd.

Zaterdag stond de rondleiding bij rijstfabriek Manglie op de planning. We haalden eerst mijn lieve collega basisarts Raisa op die ook mee wilde; ze had zo enthousiast gereageerd toen ik over deze plannen vertelde, dat ik haar niet níet kon uitnodigen. Manglie was echt een bijzondere beleving. Het begon al bij de parkeerplaats, waar bordjes met ‘achteruit parkeren’ staan. Alles is tot op de centimeter nauwkeurig aangeharkt. De planten bij de deur van het kantoor waren een schakering te lichtgroen naar Manglie’s smaak, dus die moesten per direct water krijgen. Zijn persoonlijke assistent Ashwien leed aan hevige stress door het beleid van zijn baas; het zweet parelde van zijn voorhoofd en ik kon zijn hoge bloeddruk praktisch zien.

Het kantoor was een heerlijke oase van koelte, spiegelglad marmer, glazen deuren en nep-planten (waaronder nep-rijst). We hebben een kwartiertje met mister Manglie himself aan tafel gezeten, waarbij hij vooral over de problemen van het land aan het oreren was en wij braaf ja en amen knikten – iets anders durf je echt niet bij deze man. Hij is ongeveer in de 60, best een statig figuur, en heeft het bedrijf van zijn vader overgenomen en uitgebreid. De chirurg die dit bezoek geregeld had, had gezegd dat wij collega’s waren. Dat is natuurlijk ook zo: ik basisarts en pap huisarts. Toch kreeg ik het gevoel dat meneer Manglie op mensen had gerekend die in zijn ogen iets meer aanzien genieten, zoals specialisten. Ach, nu zaten we er gelukkig al.

Daarna moest Ashwien weer komen opdraven (“ASHWIEN!!!!”) om ons de rondleiding te geven. Die was zeer gedetailleerd, we hebben letterlijk de toiletten en de bezemkast gezien. Deze laatste moest illustreren hoe geordend Manglie wel niet is: zelfs in de bezemkast moet alles zijn eigen plek hebben, een bezem mag niet in een hoekje leunen maar moet in een speciaal gemaakte koker. Bij alles sprak Ashwien eerbiedig over zijn baas, met zowel bewondering als vrees, maar ik durf niet te zeggen welke daarvan de overhand heeft.

Toen we het kantoor uitliepen, werden we gewezen op de vogelbadjes (meneer Manglie is echt een dierenvriend), op alle fruitbomen (meneer Manglie houdt echt van natuur), op de motoren van medewerkers die allemaal in dezelfde richting geparkeerd stonden (meneer Manglie is echt netjes), op het eenvoudige huis (meneer Manglie is ook een simpele man), bla bla bla. Het zag er inderdaad spic en span uit, maar ik kreeg met de minuut meer dictator-vibes.

De fabriek was heel indrukwekkend om te zien. Een hele berg gedroogde paddy (ongepelde rijst) en verdiepingen vol aan machines om die rijst grondig schoon te maken en te pellen. De enige plek waar rommel te bekennen was, was op de afval verzamelplaats en zelfs dat was netjes gesorteerd. Oké, ik moet toegeven dat het wel een fijn idee is dat deze fabriek zó netjes is. Tot nu toe kocht ik gewoon het goedkoopste pak rijst wat ik kon vinden, maar wie weet kijk ik de volgende keer of ik me een echte zak Manglie kan veroorloven.

Héél leuk detail: de ongediertebestrijding hier gebeurt door katten! Die zaten nu, overdag in een kooitje en worden ’s nachts los gelaten in de fabriek. Meneer Manglie is namelijk ook kosten-efficiënt, de rattenbestrijders waren te duur en katten kosten hem bijna niets. Niet dat deze meneer zuinig hoeft te zijn hoor. Hij heeft 7 locaties in Nickerie en ook een locatie in Zaandam, waar hij in de cacao business zit. Het schijnt dat zijn werknemers ook niet goed betaald krijgen, en ze maken werkdagen van 8 tot half 6 – dat zijn super lange dagen voor fysiek werk in dit Surinaamse klimaat.

Aan het eind van de rondleiding kregen we een lekker frisse kokosnoot voordat we vertrokken. Ik wist niet wat ik had verwacht, maar ik was er zeker een beetje ondersteboven van. In Nickerie zetten we Raisa af en gingen daarna wat inkopen doen. Natuurlijk waren we uren bezig, maar we zijn heel goed geslaagd: gereedschap, een broodrooster, jurkje voor mij, schortjes voor Bet & mam & mij. We haalden een dalgona-koffie bij de Spring’s Bakery, PMK had die eerder al ontdekt. Ze hadden er ook heerlijke bara (kikkererwtendonut) en samosa’s. Dit smikkelden we allemaal bij mij thuis op terwijl pap mijn klikpedalen op de race-fiets zette. Beetje overdreven om dat voor die paar weken nog helemaal uit NL mee te nemen en te installeren? Misschien, maar ik zat al weken met die ellendige heupblessure terwijl de fietstocht Paramaribo-Nickerie steeds dichterbij kwam. Ik ben dus bereid om alle middelen in de strijd te gooien om goed mee te kunnen fietsen. De volgende dag, zondag, stond er bovendien een lange fietstocht naar South Drain gepland waarvoor dit al goed van pas kwam.

Na deze lange ochtend gingen we terug naar de Lounge, waar we lekkere salade maakten voor de lunch en hebben gerelaxed. Het was al best laat toen we bedachten dat we nog moesten dineren, oeps. We gingen toen op z’n Surinaams wandelen op de markt, zo leuk! We haalden bij verschillende tentjes bami en kip, toen we dat op hadden gingen we in de auto zitten om muziekjes te luisteren net als alle auto’s om ons heen. Erg geslaagde zaterdagavond!

Zondagochtend stond de wekker om half 6, want er moest dus gefietst worden. We hadden om half 7 met de fietsclub op het plein afgesproken, en wij moesten eerst nog naar mijn huisje rijden om op de fietsen over te stappen. Maar… het hoosde. We hebben een tijdje buienradar en het raam zitten checken, maar er kwam geen verbetering in dus hebben we maar afgezegd. Een aantal fietsers van de fietsclub zeiden dat het in Nickerie zelf droog was en dat ze gewoon zouden gaan, maar een halfuurtje later zag ik een bericht van Franky. Die had gewaagd en was al na een kwartier compleet verregend weer huiswaarts gekeerd, arme (koppige) man.

Nu mochten we dus wat meer relaxen, ook wel heel lekker. Het bleef regenen, dus hebben we gelezen en ook even in de regen in het zwembad gezwommen. Tegen 12 uur was het droog en gingen we naar de markt. Daar kochten we fruit, lekkere broodjes, cake, gemberkoekjes en een mooie houten muurdecoratie voor pap en mam. Een vrouwtje waar ik regelmatig kom, reageerde helemaal enthousiast dat ik mijn ouders had meegenomen, zo lief!

We namen onze inkopen mee terug voor een uitgebreide lunch. ’s Middags hebben we nog weer gebridged en ’s avonds gingen we uit eten op de markt, nu bij een nieuw tentje. Ze waren een beetje traag, maar de gerechten smaakten goed. We rekten het afscheid nemen door naar Karels eindpresentatie van zijn masterscriptie te luisteren (mijn begrip was beperkt maar de vergelijkingen met vlinders waren erg leuk)… en daarna was het toch echt zover. Ze zetten me thuis af met mijn laatste cadeaus, de broodrooster en een heleboel dikke knuffels. Ik had het moeilijk toen ik de achterlichten in de verte zag verdwijnen. Het was zo ontspannend, vertrouwd en intens gezellig geweest! Ik zag ertegenop om dat weer voor zo’n lange tijd te moeten missen, het duurde een paar dagen voordat ik weer wat opgevrolijkt was. Een filmpje kijken met wijn die PMK op de heenvlucht uit het vliegtuig hadden meegesmokkeld, hielp daar goed bij. En ik blijf achter op een plek waar ik me ondertussen thuis voel, samen met Lotte, en weer allemaal nieuwe leuke plannen in het verschiet!