Spectaculair Calakmul

Deze archeologische zone midden in de jungle bleek dé grote verrassing van onze reis!

Magisch: Cueva de los Murciélagos

Dinsdag 23 november

Met een beetje spijt verlieten we Bacalar, het waren echt lekker ontspannende dagen geweest!

Maar dat hoort erbij, en we hadden ook zin in onze volgende bestemming. Calakmul is weer een grote archeologische zone, maar dit ligt nog meer midden in de jungle dan ruïnes die we eerder hebben bezocht. Het ligt namelijk 60km vanaf de grote weg en er is geen dorpje of plaatsje dichtbij. Wij zaten in het mini-dorpje Becan op 100km afstand van de ruïnes, en op 7 km vanaf de grotere stad Xpujil (je zegt shpu-jeel). De rit verliep weer vlot, ook hielp het dat we weer in een andere tijdzone kwamen en dus een uurtje extra kregen vandaag. We kwamen rond 2 uur bij Xpujil aan en aten daar een lekker broodje. Omdat ze niet zo groot maar wel lekker en goedkoop waren, bestelden er ieder nog eentje om mee te nemen. Met de limonade pakten ze het trouwens wel groots aan, mijn beker bevatte volgens mij wel een liter!

Het was nog maar 10 minuutjes rijden naar ons hotel “Otoch Beek” in Becan. Dit bleek een heel schattige en idyllische plek in een lekker landelijke omgeving. Overal om je heen hoorde en zag je dieren (kippen, honden, paarden, etc). We hadden een huisje voor onszelf, klein maar heel netjes en goed voorzien. Bovendien zaten er een veranda en schommelbank bij waar wij heel goed raad mee wisten: relaxen. Dat is het vervelende aan rustig aan doen, als je eenmaal begint houd je er niet meer mee op. Maaaar ik heb wel aan de blog gewerkt hoor! Dus het was niet helemaal “niks” doen.

Om 16.00u gingen we weer op pad voor een soort verrassingsuitje. De hoteleigenaar vertelde er wat over, toen herinnerde ik me dat ik er in een review een regeltje over had gelezen: “de vleermuis grot” (Cueva de los Murciélagos). Hier vliegen iedere dag met zonsondergang biljoenen vleermuizen uit, in een speciaal patroon.
Het was een half uurtje rijden en iets drukker dan we hadden verwacht, er waren zo’n 40 mensen. Het werd goed in banen geleid door locals, die ons in groepjes naar de grot toe lieten lopen. Ze legden nog wat uit in het Spaans, over de 7 verschillende soorten vleermuizen. 6 daarvan waren insect-eters en één type dat vooral fruitjes en zaden eet. De grot is zo’n 600m diep en in het uur vóór zonsondergang komen alle 3-5 biljoen vleermuizen naar buiten gevlogen! Dat doen ze dag in, dag uit op dezelfde manier, namelijk in een spiraal met de klok mee. Het was echt een heel indrukwekkend gezicht, het waren er zo ongelooflijk veel. En het blijft vreemd, want ze zijn zo snel dat je ze toch nooit helemaal goed kunt zien. We hebben er een half uur vol bewondering naar staan kijken, het bleef maar doorgaan.

Toen het iets donkerder werd reden we terug naar Xpujil. We deden boodschappen voor de volgende dag en aten daarna taco’s en pizza. Best lekker, maar beetje teveel kaas.

Terug bij ons huisje wachtte ons zo’n leuke verrassing: een heel schattig poesje! En wel de meest aanhankelijke die ik ooit ben tegengekomen! We hebben haar even buiten staan aaien, en toen we ons huisje in gingen hoorden we haar door de deur heen miauwen. Gelukkig voor haar waren we al van plan om buiten te gaan zitten. We hebben onze film (Spectre) dus op de veranda af gekeken met om de beurt dat ontzettend lieve beestje spinnend op schoot. We vonden het moeilijk om haar niet mee naar binnen te nemen toen we gingen slapen… En we misten direct onze eigen meisjes, maar die zien we gelukkig ook al heel gauw weer. De poes rende wel meteen naar het huis van de eigenaar toen daar de deur open ging, dus ze is wel in goede handen :).

Calakmul: safari tussen de ruïnes

Woensdag 24 november

Om 7.00u werd het ontbijt buiten op de veranda geserveerd, in een mooi ochtendzonnetje. In principe zat dat er volgens onze reservering niet bij inbegrepen, maar deze man is zo vriendelijk! Hij zegt dat het gewoon iets kleins is om je op weg te helpen, en het was inderdaad niet bijzonder veel, maar toch voelt het dan als een cadeautje. Het was fruit, twee toasts met aardbeienjam en een hele pot koffie. Een prachtige tuin om je heen helpt dan ook voor het geluksgevoel. Ik zit vaak te denken dat we zo erg boffen dat we hier kunnen zijn… dus genieten we er zoveel mogelijk van! En schrijf ik het allemaal op zodat ik er later opnieuw blij van word.

Genoeg sentiment. We wilden op tijd weg, want het was dus best een eind rijden en ruïnes gaan altijd samen met hitte. Mich en ik doen het daarentegen niet zo goed in de hitte, dus blootstelling dient zoveel mogelijk geminimaliseerd te worden.

Het was 45 minuten naar de entreepoort, waar we kaartjes kochten. We werden al gewaarschuwd dat je daarbinnen geen eten kunt kopen, maar wij wisten dat al en hadden braaf broodjes zitten smeren (en ook nog meegenomen, gelukkig). Daarna was het nog 60km de jungle in, dat was een asfaltweg waar je niet zo hard kon rijden. Enerzijds vanwege de gaten die je af en toe net te laat zag, anderzijds vanwege de beestjes!

Vanaf een tweede entreepoort mochten we maar tussen de 30-40km/u rijden, want vanaf daar was de weg smaller en steken dieren heel regelmatig over. We aarzelden ook geen seconde toen ze een mooie folder te koop aanbood met daarop alle beestjes die we konden tegenkomen. Daarop stonden vleermuizen, vosjes, apen, herten, en verschillende soorten katachtigen… We hebben nog steeds de ijdele hoop die ergens in het wild tegen te komen, maar gedurende de dag is dat natuurlijk behoorlijk kansloos.

We waren de hoek nog niet om vanaf die poort, of we zagen al twee beestjes op de weg: vosjes! Denken we ;). Na een kilometer of 20 stopten we bij een meertje waar krokodillen zouden zitten. Toen we twee meter het pad op waren gelopen hoorden we geritsel in de bladeren boven ons, en zagen we onze eerste spider monkey van deze vakantie! Hij bewoog zo snel en soepel door de bomen, heel anders dan die brulapen. Die brullen alleen maar.

We zijn er helemaal om het “meertje” heen gelopen, maar we zagen noch meer noch krokodil. Wél zagen we aan het einde van het rondje twee prachtige vogels!! Eentje geel en eentje rood, en allebei best groot. We zagen ze helaas niet goed genoeg om te kunnen identificeren met Michels vogel-app. Kun je ze vinden op de foto hieronder?

Dit begon echt al goed, het voelde helemaal als een safari. Toen we het park in gelopen waren, zagen we nog véél meer spider monkey’s. Het leek bijna alsof ze een show weggaven, zoals ze boven ons hoofd aan het slingeren waren. En 20 meter verderop stonden mensen naar een boom te kijken, waar een specht met een knalrood koppie omhoog aan het klauteren was. En vlak voordat we de eerste tempel beklommen, zagen we toekans van harstikke dichtbij! Dit waren wel vreemde: klein, met veel rood en geel in hun verenpakket, en de snavel was zwart-wit met een soort rode tekening. Volgens Michel’s app is het de collared aracari:

Het hele park zelf was erg fijn, want het was veel meer een bos dan open vlakte en daardoor erg schaduwrijk. Er waren 3 gigantische tempels die we op konden klimmen en waar vandaan je ontzettend ver kon kijken. De eerst tempel waren we een beetje té enthousiast op geklommen: Michels bovenbenen schoten in de kramp toen we naar beneden moesten. Best eng, hij kon ze even nauwelijks belasten. Gelukkig ging het na wat rusten een stuk beter en konden we de andere tempels ook goed opkomen.

Eenmaal het park uit aten we lekker onze klaargemaakte broodjes met avocado, tomaat, komkommer, olijfolie, koriander, limoensap, peper & zout. Het was al tegen 15.00u toen we weer rustig wegreden, ons tweede deel van de safari tegemoet. En dat viel niet tegen zeg!

We zagen eerst veel vogels met mooie blauwe ruggen, we denken de Yucatan Jay’s. Een stukje verder vloog er opeens een toekan de weg over, die bleek onderdeel van een wat grotere groep! Vanuit de auto konden we ze heel erg mooi zien, deze hadden veel meer kleuren en waren van het type keel-billed tucan of tucán piquiverde. Toen we uitstapten schrokken ze helaas en vlogen ze weg.

Last but not least zag ik vanuit een boom opeens twee koppies naar ons staren. Mich trapte gauwop de rem en reed een paar meter achteruit, in de tussentijd waren deze beestjes al de weg over gestoken naar de rest van hun groep. Het waren misschien wel 30 coati’s bij elkaar!  Deze beestjes lijken een kruising tussen wasberen en aapjes, in het Nederlands heten ze blijkbaar neusberen? Ze waren heel schattig bomen op- en neer aan het klimmen, op nog geen 10 meter afstand van mij! Op een gegeven moment was er wel één coati die me nogal vijandig aan zat te staren en te brullen (vanuit de verte hoor), toen hebben we ze maar met rust gelaten.

Echt, wat een dag was dit! We waren er helemaal ondersteboven van hoe leuk dit was. De ruïnes waren echt heel mooi en indrukwekkend, maar al die prachtige beestjes eromheen waren het meest bijzonder. Direct in de auto zeiden we al tegen elkaar; dit staat nu al minstens in de top 3 van de hele vakantie.

Terug bij het huisje hebben we ons opgeladen (uurtje geslapen) en opgefrist voordat we de auto pakten om op zoek te gaan naar een restaurantje. We waren verrast dat er een in ons eigen dorpje bleek te zijn, dus dat was nog geen 2 minuten rijden. Ik had garnalen met knoflook (die ik helaas nog moest pellen), Michel had een lekkere visfilet. Weer vertrouwd met een bakje tortilla’s erbij, dat geeft wel fijn houvast aan hoe je iets nou moet eten.