Oh Happy Days!

Wat een heerlijke week. Rust, gezelligheid, bakken, en het lekkerst… fietsen!

Ik ben nu al helemaal verliefd op het fietsen hier. Als je niet veel tijd heb kun je hier stoppen met lezen, dit was de belangrijkste boodschap! Maar ik heb natuurlijk ook nog wel wat andere dingen te vertellen, allemaal leuke dingen dit keer – vandaar de titel. Ik hoop dat iedereen bij het lezen daarvan al leuke associaties had, zelf moet ik daarbij altijd denken aan een vrijdagavond zo’n 10 jaar terug. Bette en ik hadden met vriendinnen afgesproken om naar het Partycentrum Happy Days in Grootebroek te gaan. Er was op dat moment familie van de Zijp-kant bij ons in Wervershoof, ik weet niet meer exact wie, maar in ieder geval de Thunnissens. Zodra we de naam Happy Days lieten vallen, begonnen ze spontaan het liedje ‘Oh Happy Day’ te zingen. Joos en Lot kropen ineen, hoofd afgewend, proberend níet bij die mensen te horen, maar het was hilarisch. Iedere keer dat we naar het partycentrum gaan, of als ik dit nummer hoor, word ik helemaal blij van deze herinnering!

Feest!

Zaterdag was dus het afscheidsfeestje van Wouter, Janouk, Pauline en Elise. Terwijl ik tot half 9 werkte, hadden ze alles gezellig versierd. Wouter en Janouk hadden hun best gedaan op het eten, want het eten is een belangrijke maatstaf voor hoe succesvol je feest is. Ze hadden kaaiman-saté gemaakt, van een kaaiman die ze de week ervoor zelf hadden gevangen! Stoer hè? Ik ga volgende keer toch ook maar mee op jaag-uitje. Het smaakte heel goed, eigenlijk naar kip.

Op het feestje waren collega’s uit het ziekenhuis (verpleging van de SEH en de mannenafdeling), Nederlandse specialisten, de mannen van de politie en fietsmannen. Elise heeft het afgelopen halfjaar veel gefietst met hen, ze had zelfs haar eigen fiets mee hier naartoe genomen! Lotte is ook al een paar keer met hen mee geweest, die fietst veel in Nederland. Lotte probeerde me al een paar keer over te halen om ook een keer mee te gaan fietsen, maar ik durfde niet zo goed. Het is zo warm, en ze komen altijd zo moe terug, dus dan fietsen ze vast heel hard. Maar zaterdagavond wisten ze me gezamenlijk toch over te halen om woensdag mee te gaan, wanneer Lotte niet kon en ik dus “haar” fiets kon gebruiken.

Het hoofd van de mannenafdeling had een heerlijke cake gebakken en meegenomen. Ik heb wel drie (kleine) stukjes gehad, die cake was zó zacht. Ze heeft beloofd dat ze het me het recept gaat leren en daar ga ik ga haar aan houden ook. Het was trouwens heel leuk om de zusters buiten het werk om te zien, ze hadden zich helemaal mooi gemaakt!  De broeders waren ook leuk om te spreken naast het werk, maar daar viel het verschil in uiterlijk minder op. Vrouwen tutten zich nu eenmaal op voor feestjes en denken na over hun haar/kleding/make-up/schoenen/nagellak, en mannen trekken een mooi shirt aan.

Naarmate de avond vorderde en bepaalde mensen (specialisten) het feestje verlieten, begonnen mensen Surinaams te dansen. Dat is mijn benaming, maar je snapt ondertussen wel wat ik bedoel. Daarnaast heb ik ook nog onverwacht leuke gesprekken met enkele broeders gehad! We hadden het daar de volgende ochtend nog over. Het lijkt alsof Surinamers eerst van het lichamelijke contact zijn en pas als ze dan een beetje aan je gewend zijn, een gesprek met je kunnen voeren. Bij mij is dat helemaal omgekeerd. Ik wil op z’n minst je naam, leeftijd, relatiestatus en aantal kinderen bij verschillende vrouwen weten, vóórdat je hand op m’n heup ligt. Ieh ik krijg er nu bij het schrijven al kriebels van het idee, hihi. Maar het is wél gezellig, je wordt erin mee getrokken en ze respecteren je grenzen. Eén van mijn grenzen lag die avond op half 4, ik was kapot. De rest is toen nog door gegaan tot 6 uur…

Zondag vertrokken Wouter & Janouk voor een ruime week naar het binnenland. Met Pasen komen ze gelukkig nog een paar dagen terug, om dat met mensen hier te vieren. Lotte ging met hen mee met de taxi om 13.00u, want zij had ook een paar dagen vrij en ging naar natuurpark Brownsberg! Zondag had ik weer tussendienst, dus ik begon om 13.00u. Er was één interessante, 83-jarige patiënt die comateus werd binnengebracht. Later bleek dat hij kanker had, met onder andere uitzaaiingen in de lever. Erg sneu verhaal, maar voor mij super interessant: ik heb nog nooit zo’n afwijkende lever gevoeld. Voor de medici: hij kwam tot de crista iliaca én stak over naar de linkerzijde; het was voelde zo hard en hobbelig aan dat je het bijna zou verwarren met de ribben.

Maandag werkte ik overdag op de SEH in plaats van de geplande tussendienst, omdat Elise nog ‘staakte’. Ik heb het daar wel nog even met de SEH manager over gehad. Natuurlijk moeten we samen moeten zorgen dat de patiëntenzorg zo goed mogelijk is, maar ik ga níet structureel diensten opvangen en het probleem ‘oplossen’ omdat de directie het contract niet nakomt. Dat zei ik natuurlijk iets minder fel dan dat het hier nu staat ;) maar ze zei het te snappen en het er mee eens te zijn. Het was eigenlijk best een drukke dienst, alle patiënten kwamen tegelijk, maar het was net aan te doen.

Vrij!

Ja, dinsdag t/m vrijdag was ik niet ingeroosterd, bizar hè? Dus toen maandagavond de politiemannen weer langskwamen voor een laatste afscheid met Elise, deed ik ook maar gezellig een drankje mee. Wel had ik dinsdag, woensdag en vrijdag back-up. Dinsdag was ik nog een beetje gespannen en hield ik mijn telefoon heel goed in de gaten, vrijdag was ik er helemaal niet meer mee bezig – dat went dus erg snel. Ik ben ook helemaal niet gebeld, lekker rustig.

Dinsdag vertrok Elise om 12.00u, dat was heel gek. In de 3 weken dat we samen woonden hier, raak je al behoorlijk aan elkaar gewend. Het zette me ook aan het denken over hoe dat gaat als Lotte en ik straks met z’n tweetjes achterblijven. Ik weet dat dat helemaal goed gaat komen, maar dat is toch wel eenzaam voor Lotte als ik dan bijvoorbeeld een week lang met Michel op pad ben.

Naast de back-up dienst, was dinsdag ook spannend vanwege het gesprek van dat Mich en ik hadden met de hypotheekadviseur! Ik ging ’s ochtends vroeg nog even checken of ik mijn jaaropgaves van de afgelopen 2 jaar had. Dat bleek niet zo te zijn. Behoorlijk dom van mij om er nu pas aan te denken, gelukkig lukte het met wat belletjes om die toch nog vóór 10.00u te krijgen. Maandag was ik er ook achter gekomen dat er loonstrookjes én loon misten van de afgelopen maanden dat ik in Purmerend had gewerkt. Dat bleek gelukkig op een misverstand te berusten, en ik kreeg het geld dezelfde dag nog op mijn rekening. Bizar om welke bedragen dat gaat, vergeleken met het loon dat ik hier krijg.

Het gesprek met de hypotheek dame was erg nuttig, maar helaas niet met de uitkomst waar we op gehoopt hadden. We kunnen dus niet anders dan het erbij laten zitten nu. Heel jammer, maar we hebben het in ieder geval geprobeerd. Het scheelt ook een hoop gedoe en is leuk(er) om straks als ik terug ben weer echt samen mee verder te gaan. We hebben daarna de laatste twee afleveringen Flikken Maastricht gekeken. Heel spannend, héél erg open einde… Eind van de middag ging ik nog even sporten, dat had ik al lang genoeg uitgesteld (sinds zaterdag). Het was weer heerlijk, en ik merk nog vooruitgang ook. Ik kan mezelf nu namelijk al TWEE keer achter elkaar optrekken aan een stang!

Woensdag heb ik gigantisch veel gewassen, en ik heb nu een echte matrashoes! Die hadden Wouter en Janouk achtergelaten. Ik ben nu helemaal gelukkig dat ik niet iedere dag opnieuw het bed moet opmaken. Het zijn de kleine dingen in het leven die tellen he ;).

Verder heb ik pindakaaskoekjes gebakken, die smaakten goed maar ze waren te bros. Ik denk dat het aan onze weegschaal ligt, het kan natuurlijk niet aan mij liggen. ’s Middags heb ik heel gezellig met Jopie en Arie gebeld, die komen al harstikke snel hierheen!

Nu komt dan eindelijk mijn favoriete onderdeel waar ik echt mega enthousiast over ben: HET FIETSEN. Ik was voor vertrek behoorlijk zenuwachtig, want ik had van Elise en Lotte gehoord dat er echt fitte mensen tussen zitten. Daarnaast had ik flinke spierpijn in mijn benen van de vorige dag, ik had iets te enthousiast getraind. Ze kwamen me om stipt 17.00u ophalen zoals afgesproken, twee Surinaamse mannen en twee Nederlandse specialisten. Lotte heeft een fiets van één van de Surinamers geleend, die kon ik nu gebruiken. De fiets heeft slechts 3 werkende versnellingen en schakelt regelmatig op eigen initiatief (?), maar…

Het was fantastisch. Ik snap nu waarom mensen eraan verslaafd zijn, kan ik dat nu ook al zijn? Misschien is het omdat ik nooit echt in zo’n groepje heb gefietst, maar het is zó rustgevend. Ik denk alleen maar continu: wat is dit heerlijk. Het tempo viel heel erg mee, af en toe wel aanpoten maar ik hoefde niet op kop gelukkig. De temperatuur was goed, de uitzichten zijn mooi, en het is zo lekker om in één tempo door te fietsen. Af en toe stopten we om even op iemand te wachten, dat praatten we weer wat. We hebben niet zo ver gefietst die eerste keer (32km), maar ik was wel moe en voldaan aan het eind. Ze vroegen meteen of ik vrijdag ook weer mee wilde? Ja!

Na het fietsen gaan ze vaak nog wat zitten kletsen op de markt, maar ik moest snel door. Pauline ging uit eten met wat Surinaamse collega artsen en had mij mee gevraagd! We gingen naar Residence Inn, het hotel op de centrale markt. Het was heel gezellig om ze buiten werk te spreken en ietsje beter te leren kennen; het zou leuk zijn als Lotte en ik goed in contact met hen kunnen blijven.

Donderdag was ik “echt” vrij (geen back up), maar waren er twee meetings in het ziekenhuis. De eerste was een artsenoverleg om half negen. Dit was met de SEH manager annex roostermaker en de basisartsen. De nacht ervoor hadden we het rooster van mei gekregen en dat zag er moeilijk uit. Niet zo vreemd als er 4 mensen minder zijn en er 2 tegelijkertijd vakantie opnemen… Waar er tot nu toe iedere dag een tussendienst was op de SEH en ze in het weekend zowel overdag als ’s avonds dubbel stonden, hebben we nu geluk als er een tussendienst is in het weekend. We zijn vaker ingeroosterd als back-up en zullen ook vaker gebeld gaan worden omdat mensen alleen staan.

Dit besproken hebbende, vroeg de SEH arts of wij de kinderarts konden ondersteunen. Misschien als je de mannen afdeling staat, dat je wat patiënten van de kinderafdeling erbij kunt doen? Of kunnen we op onze vrije dagen op de kinderafdeling kunnen komen werken? Die arme kinderarts is namelijk helemaal alleen over, haar collega is nu voor een stage naar Paramaribo. Er is niet bekend of er een nieuwe kinderarts bij komt. Ze had het er zelf nog niet met de kinderarts over gehad, maar wilde het wel alvast even met ons bespreken.

Dit is toch absurd. Eerst de ellende en krapte van ons eigen rooster benadrukken, daarna vragen wat we extra kunnen doen om een probleem op te lossen waar wij helemaal niet de oplossing voor zijn. Wat ik kán doen, is suggereren dat er een tweede kinderarts bijkomt, omdat de huidige gegarandeerd een burn-out heeft over een paar weken. De andere basisartsen waren wat minder kritisch, maar dit is zo onrealistisch. Ik ben benieuwd wat hieruit gaat komen.

Na dit overleg ging ik lekker sporten, de spierpijn uit mijn benen fietsen op een hometrainer zonder weerstand. Muziekje erbij, voor de open ramen, beetje dagdromen over van alles…

Om half 2 mocht ik me weer in het ziekenhuis melden, dit keer voor ATLS training van de nieuwe traumachirurg. ATLS staat voor Acute Trauma Life Support en gaat over hoe je mensen met ernstige trauma’s opvangt, bijvoorbeeld na een verkeersongeluk of val van hoogte. Daar heb ik voordat ik bij de Interne in Hoorn begon wel een cursus in gehad, maar toch zakken er dingen weg. En deze chirurg is zo’n bijzonder leuke man! Dat kan ik over bijna alle specialisten hier zeggen, maar deze heeft ook een enorm talent voor uitleggen op een prettige en grappige manier. Hij zou niet misstaan bij het toneel of als inspreker van een luisterboek. Ook heeft hij heel veel ervaring, waardoor hij goede voorbeelden en tips kan geven. Dat maakt toch verschil met wanneer je het uit een boek aan het leren bent.

Het is trouwens een super warme week. Iedere middag tussen 14.00u en 17.00u voel ik me als een dikke zeehond die zijn warmte niet kwijt kan. Zodra je beweegt, loopt het zweet over je rug. De bank is te warm, te ‘stoffig’, om op te zitten. Van een hard-plastic stoel glibber je weg. Donderdagmiddag ging ik dus maar lezen op bed in de airco, er zat niets anders op.

’s Avonds hadden we weer een heel leuk uitje: poolen! We werden om 20.00u opgehaald door iemand van de politie en een vriend. Die vriend had een kleine pick-up en we mochten achterin de (hele nette) laadbak zitten. Het was maar 5 minuutjes rijden naar een soort gok-café-bar-gelegenheid. Bij binnenkomst liep je door een kamertje met 4 computers, waar mensen zaten te gokken op digitale fruitmachines. Gokken is hier iets groots: veel mensen doen het, veel mensen hebben schulden. Dat kan allemaal heel makkelijk online via Suribet. Wij hebben het nog niet geprobeerd; het lijkt me wel grappig om één keer te doen, maar ik denk niet dat ik ga begrijpen wat de lol ervan is.

Achter dat kamertje was een open ruimte met een pooltafel. Pauline had het nog nooit gedaan, dus die kreeg een beetje les. Ik was samen met de vriend van de pick-up tegen haar en de politie-agent. Zo, die mannen kunnen er wat van! Het was bij mij wel een beetje roestig, maar ik heb veel van ze geleerd. Ze waren er ook zo serieus over! Ze instrueerden ons steeds precies wat we moesten doen. Dat gaat op z’n Surinaams, dus met niet meer woorden dan nodig: ‘doe deze’, ‘hier raken’, ‘rustig rustig’. Na een halfuurtje gingen ze ook Lotte ophalen, die nét een halfuurtje geleden terug was gekomen van Brownsberg. We hebben ontzettend gelachen, dit willen we vaker doen!

Vrijdag heb ik kaneelbroodjes gebakken. Het eerste deeg was mislukt, ik voegde het ei te laat toe en de hoeveelheid boter klopte niet. Die weegschaal gaf eerst aan dat het 90 gram was, toen ik de wikkel eraf haalde was het opeens nog maar 40 gram. Toen ben ik maar maatlepels gaan kopen, dat is toch de investering wel waard. Het tweede deeg was prachtig en rees ook heel goed. Ze smaken ook heel lekker, ze zijn alleen iets te lang in de oven geweest en wat zwart aan de onderkant. Ik vraag me echter af of dat laatste voorkomen kan worden in een gasoven. Hij stond al op de laagste temperatuur, en om ze nou aan twee kanten te gaan bakken… Als iemand tips heeft over gasovens zijn die zeer welkom!

Vrijdagmiddag om 17.00u mocht ik weer fietsen, met hetzelfde clubje. Lotte kon helaas niet, die moest werken. We hadden het zadel nu wat hoger gezet, dat maakt een verschil zeg. We deden een wat groter rondje, de afstand weet ik niet zo goed maar het ging echt lekker. Ik kreeg zelfs een compliment van de orthopeed, dat ik een natuurtalent was! Bedankt voor jullie genen, pap en mam ;). Het voelt bijna vertrouwd om met die mannen op pad te gaan, want het doet heel erg denken aan fietsen met pap en de ooms.

Ik begon het schrijven van deze blog de ochtend na het fietsen, dat merk je misschien wel. Ik was tijdens het fietsen en erna euforisch! Opeens dacht ik: ik kan alles aan. Het werk, het wennen aan een andere cultuur, en alle uitdagingen die daarbij komen. Als ik het fietsen zo fijn gaat, moet ik de rest ook aankunnen. Knap hè, wat endorfines allemaal met je doen. Het doet me trouwens ook denken aan die keer dat ik prednison kreeg vanwege de EEM, hihi. Toen voelde ik me opeens onverslaanbaar en ging ik vrolijk de was doen, gekkenhuis. Maar sinds dat fietsen voel ik me nu nog steeds iets lichter en vrolijker, heel fijn! Na afloop hebben we een tijdje zitten praten op de markt en afspraken gemaakt voor de volgende keer. Hun vaste fietsmomenten zijn zondagochtend 7.00u en woensdag+ vrijdagmiddag om 17.00u. Omdat ik zondag niet kon (nachtdienst), wilden ze ook maandagmiddag wel gaan? Lief he!

Eenmaal terug konden we gelukkig direct eten, ik had eerder wat afgehaald bij eettentje Boeroe. Ik merk dat ik bijna dubbel zoveel kan eten nu ik meer sport, laatst werd ik denk ik zelfs wakker door de honger! Aan mijn vetpercentage verandert alleen nog niet zoveel, waarschijnlijk door de kaneelbroodjes en pindakaaskoekjes. Maar zonder lekkere dingen word ik bijzonder chagrijnig, dus het is niet anders ;)

Zaterdag wilde ik rustig aan doen, want ’s avonds had ik mijn eerste nachtdienst. Ik dacht aan deze blog schrijven, sporten, koffie drinken, misschien een beetje knutselen. Om 10.00u zwaaiden we Pauline uit, de laatste vertrekkende collega :( Nu zijn Lotte en ik echt met z’n tweeën over. We zijn vastbesloten om van zowel het huisje als de tuin een heerlijk plekje te maken. Lotte begon met het snoeien van de papayaboom, toen was het hek van de dam. We hebben uren in de tuin gewerkt. Heel veel troep opgeraapt en weggegooid, planten verplaatst, en… tuinafval verbrand! Dit deed ik ’s middags, toen Lotte alweer aan het werk was. We wilden alles wat we verzameld hadden niet te lang op één hoop laten liggen, bang dat het een groot muizenhol zou worden. Ik heb nog nooit een vuurtje gemaakt en vond het best spannend, dus consulteerde ik eerst een expert: Karel. Dat bleek inderdaad erg nuttig. Zelf zou ik alles op één hoop hebben gegooid en het geprobeerd hebben aan te steken. Karel zei dat ik het in kleine porties moest doen om het onder controle te houden. Hij dacht er zelfs aan om andere kleren aan te trekken; minder ontvlambaar en oud zodat de rookgeur niet erg is.

Het was gelukkig heel makkelijk om aan te krijgen, en heel leuk! Van tevoren had ik helemaal niet nagedacht over de rook, maar terwijl ik bezig was maakte ik me ernstig zorgen om de buren. Gelukkig leek het of al hun ramen dicht waren, hopelijk hebben ze er niet teveel last van gehad. Ik was wel ruim een uurtje bezig om alles in kleine porties te verbranden. Er zijn nu alleen nog de vers gesnoeide bladeren van de papayaboom over, die moeten eerst nog uitdrogen voordat de fik erin kan.

Daarna ging ik nog even naar de sportschool. Hoewel ik specifiek weer voor armoefeningen koos, merkte ik toch al gauw dat mijn hartslag wel bijzonder snel omhoog ging. Oeps, misschien moest ik toch wat meer herstellen van het fietsen dan ik dacht, dus ik deed maar wat rustiger aan.

Het was een behoorlijk intensieve dag geweest, dus voordat ik aan mijn nachtdienst begon heb ik nog even twee uurtjes gerust. Toen broodjes smeren, kaneelbroodjes inpakken (die aanhoudende honger de hele tijd), slaapmasker inpakken, en ik toen was er zo klaar voor als mogelijk was.