Nickerie

Onze kennismaking met ons “thuis” voor de komende 6 maanden, en wat voor een kennismaking… ;)

Zaterdagochtend waren we alweer redelijk vroeg op. We moesten onze spullen pakken, maar wilden ook nog ontbijten én de kerk bekijken! Gelukkig is Lotte met alles héél vlot en heeft dat ook een beetje goede invloed op mijn tempo. We zaten vóór 8 uur al bij het koffietentje aan de overkant, waar we nu ook voor een tosti kwamen. Ik had er een met ham, kaas en een gebakken eitje. Ik zou het zelf niet verzinnen maar het smaakte (en vulde) echt goed.

Daarna de Sint-Petrus-en-Paulus basiliek bekeken, een prachtige kerk helemaal van hout. Ook kunnen alle ramen open, waardoor het er veel lichter en frisser is dan in de kerken die ik gewend ben.

Al om 9 uur waren we weer terug, ruim om tijd voor de taxi die ons om 10.00u kwam ophalen. We hadden een aardige chauffeur, Akash, alleen… praatte hij een beetje veel én zette hij de muziek (DirtyMix 2k21) steeds extra hard. Lotte en ik ons hadden verheugd op 4 uur lang rustig naar buiten kijken, dus het liep iets anders, maar hij reed wel keurig en vlot.

Onderweg zagen we de omgeving duidelijk veranderen. Net buiten Paramaribo leek het allemaal meer en hele groene begroeiïng, jungle-achtig. Af en toe reden we door schattige dorpen met huisjes op palen. Sommigen waren goed verzorgd met mooie tuintjes, anderen vervallen. De weg was heel goed, enkele delen zijn kortgeleden vernieuwd nadat regen er een grote modder/stuiter-paden gemaakt. Naarmate we verder kwamen, begon het landschap wat meer op… Nederland? te lijken. Ja, serieus, grote groene akkers (oké het is rijst maar lijkt gras), veel trekkers, en alles is vlak en recht. Heel bijzonder, zo aan de andere kant van de wereld!

Toen we Nickerie binnenreden waren we ook wel verbaasd. We dachten onderhand wel in het centrum te moeten zijn, maar alles bleef maar ruim opgezet. We stopten voor een hek met 3 schattige huisjes op een rijtje. We waren er! De hitte was wel even intens toen we de auto uit stapten en onze spullen op goed geluk naar een huisje sleepten.  Daar kwam Wouter al gauw naar buiten gelopen om ons te verwelkomen. Hij zit hier al een half jaar samen met zijn vriendin Janouk en gaat over twee weken weg. In het andere huisje wonen ook nog twee collega’s, Pauline en Elise, die hier ook al een halfjaar werken en bijna weggaan. Gelukkig nog niet, want het is heel fijn om een beetje op weg te worden geholpen in het ziekenhuis én het sociale leven hier.

We kregen een tour door beide huisjes, in ieder huisje was één kamer beschikbaar. Lotte en ik deden steen-papier-schaar, zo kwam ik in het huisje bij Pauline en Elise terecht. Dit is tijdelijk, want zodra we met z’n tweetjes overblijven gaan we gezellig samenwonen. Het huisje waar ik nu in zit is de achterste vanaf de weg gezien en daardoor wat rustiger. Ook is het ruimer binnen en op de veranda voor het huisje en is het hek voor ons huis mooi begroeid en komen daar veel vogeltjes koekeloeren. Van tevoren waren we wel gewaarschuwd dat er in de huisjes af en toe een muisje te zien was, en dat er mogelijk een awari op zolder woont. Een a-wattie? Google maar…

Mijn kamer is een mooie ruime op de hoek aan de achterkant met aan 2 kanten ramen, dus het is er rustig qua geluid en ik kan die lekker tegen elkaar open zetten. Wel was er wat werk aan de winkel, want hier had een aantal maanden niemand gewoond. Ik was al een beetje op mijn hoede toen ik begon met schoonmaken, en terecht: in de hoek achter de kast lag een dode muis. Gelukkig heeft Janouk die heel stoer voor me weggehaald, want zó stoer ben ik kennelijk niet. Daarna heb ik wel lekker uitgebreid schoongemaakt en geveegd, zodat ik zeker wist dat er niet nog ergens iets lag ;).

Voor de lunch gingen we alvast boodschappen doen in een winkel op 5 minuutjes lopen. Alle supermarkten zijn hier van Chinezen, heel grappig. En deze winkel deed me ook echt denken aan “de Chinees”, ze hebben er van alles! Pannen, gordijnen, wol, AH slasaus, kaas, gezellige potjes crème (zie foto), etc.

’s Avonds hadden Wouter en Janouk een flesje wijn opengetrokken om te vieren dat we er waren, en daarna hadden ze ook nog voor ons gekookt! Heel lekker Surinaams met ijs met pomelo als toetje. Daarna gingen we een rondje over de markt, want daar gaan alle Nickerianen heen op zaterdagavond. We gingen er op de fiets heen, het was ongeveer 6 min fietsen. Dat was heerlijk, hier in de warmte! ’s Avonds rond half 7 koelt het trouwens al heel fijn af en wordt het echt aangenaam. De muggen vallen tot nu toe enigzins mee, gelet op hoe ik er steeds voor gewaarschuwd werd.

De markt is een centrale plek in Nickerie waar je bijna iedere ochtend groente- en fruit kunt kopen. Voor deze markt is een grote parkeerplaats, waar iedereen op zaterdagavond met de auto gaat staan. Hele gezinnen gaan dan muziek draaien en in de auto zelf of in de open achterbak zitten en bier drinken. Het is één grote file van auto’s omdat iedereen op zoek is naar het beste parkeerplekje. Het was een best gezellig maar vooral bijzonder gezicht. We werden ook door iedereen gegroet en gevraagd of alles goed is, dat hoort blijkbaar bij de cultuur hier. We kwamen ook de politie tegen, dat zijn goede vrienden van Wouter en Janouk! Zij organiseren leuke uitjes/feestjes en nemen ze mee om bijvoorbeeld te gaan vissen, heel aardig.

Na een rondje lopen hadden we het ook wel weer gezien. Ik was ontzettend moe van al deze nieuwe indrukken!

Zondag

Ik was redelijk vroeg wakker maar heb heerlijk zitten lezen buiten onder het genot van een kopje oploskoffie. Dat spul is eigenlijk zo gek nog niet en lekker snel klaar. Rond 11 uur gingen we weer naar de markt, want alleen op zondag zijn er de Javaanse eetkraampjes met allerlei lekkernijen. Lotte en ik kochten samen een soort roze pannenkoekjes gevuld met kokos, best lekker. Ook namen we wat groenten mee voor het avondeten.

Daarna had ik een heerlijk luie dag. Pas ’s middags was er weer actie vereist: Wouter ging ons een beetje Surinaams leren koken. Hij had al een aardappelprutje wat hij eerder had gemaakt, daarnaast maakte hij een pompoenmengsel. Beide waren vulling voor heerlijke samosa’s! Tijdens het opeten van de samosa’s werd Janouk gebeld door hun vriend van de politie, of wij ook op een waterscooter wilden? Eh, JA! We wisten al dat er een feestje met waterscootershow gepland was, wat ik ook al heel leuk vond klinken, maar dit was nog beter! Van dat feestje was het tot nu toe nog onduidelijk geweest of het wel door kon gaan qua coronamaatregelen. Eigenlijk moet iedereen namelijk binnen nog 1,5m afstand houden, zitten en anders een mondkapje dragen. Het was dus een behoorlijk sneaky gedoe over het feestje. Nu denk je misschien, gaat diezelfde politie als die naar het feestje gaat niet over de handhaving van de coronaregels op dat feestje? Nou nee, daar hebben ze een speciale COVID-politie voor. Dus de gewone politie doet net zo hard mee aan het ontduiken van de regels.

We fietsen circa 20 minuutjes langs de rivier richting zee. Op een steiger aan de rivier zat een groep van circa 12 mensen, allemaal mannen en één vrouw. De mannen waren al behoorlijk uitgelaten. De koelbox met biertjes stond klaar en we kregen er direct bij aankomst een aangereikt. We hadden van tevoren al de instructie gekregen om iedereen een handje geven, het is belangrijk om je aan iedereen voor te stellen! Beter 3x teveel zelfs dan 1x te weinig.

Veel kennis over de cultuur heb ik zelf natuurlijk nog niet opgedaan, maar het is heel fijn dat de rest dingen kan uitleggen. Zo is het hier in de Nickeriaanse cultuur voor een vrouw not done om uit te gaan, die moet thuis blijven en voor huis/kinderen/ouders zorgen. Het is ook een hechte gemeenschap waarin bijna niets onopgemerkt blijft door medebewoners, en ook niet stilgehouden. Van zowel familie als de hele gemeenschap wordt verwacht dat de vrouw thuisblijft. Mannen en vrouwen zijn beiden nogal jaloers in relaties, maar mannen trekken blijkbaar wel aan het lange eind en gaan toch lekker de hort op. Vreemdgaan is ook niet erg vreemd, in ieder geval niet voor mannen, maar heet hier ‘uitlopen’. Het voelde best gek om dan met zo’n hele groep mannen om te gaan waarvan je weet dat de veel vriendinnen/vrouwen thuis (moetne) zitten, maar gezellig was het wel. Later kwamen er nog twee dames, gelukkig!

Janouk mocht als eerste op de waterscooter, ze bestuurde hem niet zelf maar ging achterop bij een “ervaren” waterscooterchauffeur. Wat gaat dat hard, blijkbaar wel ruim 100km per uur! Ik was als derde aan de beurt, toen deden ze precies een waterscooterchauffeurwissel. Deze jongen vond het erg belangrijk dat we in het water vielen, dus we begonnen direct met het ene scherpe bochtje na de andere te maken. Natuurlijk kantelde dat ding toen binnen de kortste keren, maar dat was eigenlijk wel goed! Want het was helemaal niet eng om er vanaf te vallen, juist lekker verfrissend. Gelukkig hoefde ik ook niet ver terug te zwemmen naar de waterscooter. Daarna gingen we een stukje rechtuit, dat was juist heel erg mooi om zo vanaf het water de mangroves te zien.

Eenmaal terug dronken we nog een biertje en werd er nog meer bier gehaald. Een beetje naar was dat mensen hele (en soms volle) flesjes in de rivier gooiden, niet zo milieubewust…

Om half 8 was het tijd om naar het échte feestje te gaan, dat was er blijkbaar toch! Het was maar 2 minuten fietsen langs de rivier en we werden meteen verwelkomd door gezellige muziek en lichtjes. Het was ook zo goed als buiten, dus lekker koel. Direct werd me door de politievriend weer een biertje in de handen gedrukt; die zorgt hier bijzonder goed voor ons. De hele avond moest ik oppassen dat mijn glas er niet te leeg uitzag, anders kreeg ik ondanks tegensputteren een nieuwe. Dat ging 3 keer mis, maar het was ook wel heel erg gezellig. We hebben heeeeeeel lekker gedanst, wat was dat lang geleden! Ik denk serieus dat dat nog voor covid was. De Surinamers zijn ook dansers, en wel echte samen-dansers. Tot een bepaald niveau deed ik wel mee, want je wil ook niet die saaie Hollandse muts zijn, maar op een gegeven moment werd het wel héél warm en ben ik samen met Lotte even van de dansvloer gevlucht. Dat was ook helemaal oké, ze respecteren je grenzen wel. De Dirty 2k21 mix die we in de taxi hadden gehoord kwam nu trouwens heel goed van pas, want dat was precies wat er hier op een feestje werd gedraaid. Een hele populaire muzikant is blijkbaar Poke? Die heeft de zeer dichterlijke, inspirerende teksten als “jij bent niet van hier he, jij bent lekker he” en “alle kippen worden nat”. Je moet er maar op komen.

Voor onze collega’s die hier al langer zitten was dit eigenlijk ook het eerste echte (club) feestje, dit kon heel lang niet door de corona-maatregelen. We vielen dus met ons neus in de boter!

Toen het voelde als 4 uur ’s nachts maar gelukkig pas half 11 was, kwam de covid-politie! De muziek ging uit en we moesten allemaal ongemakkelijk op 1,5m afstand stil gaan staan… dus toen besloten we dat het de hoogste tijd was om te gaan.

Maandag

Wij hadden nog lekker één dagje vrij voordat we aan het werk moesten. Wel gingen we alvast het contract ondertekenen bij de medisch secretaresse, dit verliep verrassend soepel. Daarna gingen we een fiets ophalen bij mr. Butch, de enige fietsenman in Nickerie. Dit verliep verrassend stroef. Het was een pokke-eind lopen, we konden het niet vinden, in de vreselijke hete zon en ik ben gigantisch verbrand ondanks het direct van tevoren insmeren met factor 50. Genoeg gezeur want het is heel fijn om nu onze eigen fietsen te hebben! Vlakbij was het zwemband-tennisbaan complex waar we gingen informeren naar een abonnement. We waren getipt dat een familie-abonnement goedkoper is en dat we ons voor moesten doen als zusjes. De eigenaar vond dat echter niet tellen als familie (of hij kende die truc en geloofde ons niet), dus zouden we ieder €20 moeten betalen per maand ipv samen €22. Het zwembad zag er ook niet heel aantrekkelijk uit en we moeten nog tennisrackets regelen, dus we besloten er nog even wat langer over na te denken.

’s Middags was het tijd de online aanvraag voor het MKV in te dienen, hiervoor hadden we namelijk het ondertekende contract nodig. Ik dacht thuis alles al goed voorbereid te hebben, maar ik was er toch nog wel 2 uur mee bezig! Later op de middag gaf Janouk ons een rondleiding door het ziekenhuis, zodat we alvast een beetje wisten waar we heen moesten. Het is net als in Malawi allemaal laagbouw en veel open, maar wel een stuk netter en alles is blinkend schoon. De SEH is lekker koel, met airco, de afdelingen hebben dat niet. Die hebben wél lekker grote openslaande deuren die de hele dag openstaan, dus eigenlijk is het daar ook heel aangenaam. Ook de ‘specialistenkamer’ die je als zaalarts gebruikt, heeft airco. Best wel comfortabel dus! We hebben alvast met wat collega’s van de verpleging kennisgemaakt, maar ik vind alle namen tot nu toe erg lastig onthouden. Dus dat voorstellen ga ik nog wel 2-3x doen ;)

Eenmaal terug was het tijd om te koken, maar ik had per ongeluk met pap en mam afgesproken om te bellen (rekenfoutje). Lotte ging toen koken, heel fijn! Het werd een lekker gezond pompoenprutje met rijst, genoeg voor 2 personen voor 2 dagen. Dat was ook zo bedoeld, want Lotte begint deze week met 3 dagen tussendienst van 13.00-21.00u en moet dus iedere dag eten meenemen.

Na het eten heb ik nog wat gelezen en ging lekker op tijd naar bed. De volgende ochtend stond om 6.30u de wekker voor mijn eerste werkdag, spannend!

Tot slot vind ik het jammer dat ik nu pas met het verslag van de eerste dagen in Nickerie voor jullie heb, sorry! Tot dit moment (donderdag) was ik steeds écht moe, en wilde ik alleen maar lezen. Ik denk dat het door de vele bijzondere indrukken komt, waarvan ik ook nog niet precies weet wat ik ervan vind of hoe ik het moet plaatsen. Maar no worries, daar ga ik vast nog heel veel over schrijven ;)