Mérida

Het beginpunt voor onze route van de komende 3 over het Yucatan-schiereiland. Dat zijn inderdaad ook de laatste 3 weken van onze reis, maar wij bekijken het van de positieve kant: iedere dag brengt ons weer dichter bij onze kattenmeiden!

Dag 1: verkenning

Maandag 8 november

We arriveerden al om 5.40u met de bus in Mérida. We vonden het cafétje Green Bag Coffee dat al om 6.00u open ging en ook nog eens dichtbij ons geboekte hostel was, perfect! Eenmaal daar was het inderdaad al wel open, maar daar was alles mee gezegd. De kok was er nog niet en het meisje dat wel aanwezig was leek erg verbaasd dat ze zo vroeg al klanten had. Ze kon koffie voor ons maken en er waren 3 gerechtjes waar ze de kok niet voor nodig had. Dat was onder andere een hele lekkere chiapudding met jam, granola, en als ster-ingrediënt pindakaas. Twee koffie’tjes later en 100 pesos rijker (dat meisje kon niet rekenen, ook al zei Mich nog tegen haar dat de rekening te laag uitviel) konden we gaan inchecken bij het Nomadas Hostel. We konden onze kamer nog niet in, maar wel opfrissen en onze spullen achterlaten toen we de stad wat gingen verkennen. Daar waren we niet bijzonder lang mee bezig, want de kerken en musea zijn allemaal nog dicht :(.

Terug bij het hostel hebben we lekker bij het zwembad gelegen, gelezen (ik) en formule 1 teruggekeken (semi-samen). Het is onze eerste hostel, maar het bevalt héél goed! Het is lekker rustig en ze hebben hele goede plekjes om lekker te relaxen. Toen we de kamer in mochten hebben we daar onder het genot van de airco aan de blog gewerkt (ik) en geslapen (Mich). Voor de lunch gingen we naar het Voltacafé aan de overkant van de straat. Dit was wel een beetje chic, maar ze hadden heerlijke gerechten! We deelden tostada’s met ceviche en een pita-broodje met mals vlees.

Daarna gingen we weer op ontdekkingstocht door de stad. We kwamen bij de markt, wat weer een ongelofelijke wir-war was. Het begon met een stukje met allemaal reli-souvenirs, het eindige met hele gezellige street-food-tentjes. Tot mijn grote spijt zag ik daar de meest ongewenste beestjes, wel doodgetrapt maar toch werd ik er direct een beetje nerveus van. Omdat we ze al die tijd nog niet waren tegengekomen, had ik toch echt de hoop dat ze hier niet waren! Nouja, het was ook te mooi om waar te zijn.

Vervolgens hebben we geshopt in een snoepwinkel. Ja, dat lees je goed, een snoepwinkel! Ze hadden heel veel feestversiering en ik hoopte gezellige vlaggetjes te vinden. Die hadden ze niet, maar wel een halve verdieping aan piñata’s en lekkere nootjes die we hebben meegenomen (alleen de nootjes, geen piñata’s).

We deden hierna een biertje en een bord nacho’s bij Cantina la Negrita, de populairste cantina van Mérida – en terecht. Er hing zo’n gezellige sfeer! Door de muurschilderingen, de lichtjes, de fruit-tafelkleedjes, de gezellige drukte, het livebandje, etc…

De lange dag was nog niet voorbij, want alleen op maandagavond worden er traditionele dansen geshowd op de zócalo. Dat konden we natuurlijk niet missen nu we er waren. Dat begon om 21.00u, we hadden daarvoor nog precies tijd om een ijsje te halen bij Pola. Daar hebben ze héle bijzondere smaken: Mich had gebakken kokos/kaneel en pompoen met dulche de leche, ik had kardamom en pinda-karamel-cookie-chocola. De ijsjes waren héél succesvol en we besloten direct dat we daar nog eens terug moesten komen; de dansjes waren iets minder indrukwekkend dus ik heb Mich na een halfuurtje mee teruggesleept naar het hostel. Bedtijd!

Dag 2: missie auto = geslaagd

Dinsdag 9 november

We ontbeten met een lekkere sandwich bij een Mexicaans eettentje op het Santa Ana plein, daarna gingen we op missie. We wilden namelijk een auto huren om de laatste 3 weken mee door Yucatan te reizen. Ze waren bij het verhuurbedrijf heel vriendelijk, maar we konden de auto niet achterlaten in Cancún zoals wij gehoopt hadden. We moesten er onder het genot van een koffie (Starbuck’s Toffee Nut Latte!) even over nadenken, maar besloten dat we ons plan hier goed op konden aanpassen.

Het was best een eind lopen naar de autoverhuur en Mérida is een hele warme stad (heel Yucatan is dat eigenlijk), dus hierna vonden we het wel weer ene goed moment om van het zwembad te genieten. We hebben die tijd ook echt goed besteed met plannen en hotels boeken, nu eens een keer langer dan één dag van tevoren!

Uitgerust gingen we daarna op zoek naar koffie en wat lekkers, het winkeltje dat we vonden was schattig maar helaas waren de chocoladebroodjes een beetje droog. Daarom gaven we toe eraan toe: opnieuw een ijsje bij Pola. Ik had nu de smaak “3 leches en pruimencake”, Michel had iets met pecannootjes, rozijnen, en cranberry. Weer vreselijk lekker dus, en het geheim lijkt bijna dat ze er (veel?) zout in stoppen waardoor alle smaken heel goed uitkomen.

Hierna liepen we weer naar het winkelgebied, want we waren op zoek naar voetbalshirt van het Mexicaanse nationale team voor Mich en naar een verrekijker voor de vogels & Mich. Helaas lukte dat niet, maar we vonden wel een heel leuk een badpak voor mij.
Voor het diner liepen we naar Mercado 60, wat een soort hippe food court zou zijn. Het was nog erg rustig, maar we hebben wel lekkere sushi en een pizza’tje gegeten.

Dag 3: Decathlon

Woensdag 10 november

Ontbijt bij het hippe El Barrio met prachtige sandwiches, daarna pakten we de taxi naar de Decathlon. We moesten en zouden namelijk een verrekijker hebben! De Decathlon hier was veel beter bevoorraad dan die in Amsterdam en we hebben dan ook heel fijn rondgeneusd. Naast de verrekijker hebben we twee snorkelmaskers gekocht, dus een combi van bril en mondstuk in één, want die hadden we eerder bij de dolfijnentoer en dat werkte toen perfect.
Na de Decathlon zijn we nog naar het tegenoverliggende winkelcentrum gegaan, dat was lekker koel en daar deden we koffie met wat lekkers bij café “Los Abuelos” = de opa’s/oma’s. Toen ik vroeg wat voor broodjes en taartjes ze hadden, kwam de ober met een serveerkarretje bij de tafel langs om alles te showen en mocht ik daaruit kiezen!
Helaas was het cakeje een beetje droog en de limoentaart overheersend, maar leuk was het wel.

Terug naar het hotel namen we ook weer een taxi, daar weer bij het zwembad gezeten, gelezen en blog geschreven.

Voor diner hebben we heerlijke pitabroodjes gegeten bij “Pita” en de vlaggetjes die ik eerder zocht, gescoord bij het souvenirwinkeltje daarnaast.

Dag 4: gas op die lolly

Donderdag 11 november

Hé, dit was niet expres, maar een titel met snoep erin op de dag van Sint Maarten!

We ontbeten opnieuw bij Green Bag Coffee, omdat zij als enigen vroeg open zijn. Dit keer was de kok er gelukkig al wel en hadden we allebei een overheerlijke sandwich met omelet, avocado en bacon. Daarna hebben we vanaf het hotel een taxi genomen naar de autoverhuur, zodat we al onze spullen alvast mee konden nemen. Aldaar kregen we nog een korte uitleg, hebben de krasjes nagelopen en toen mocht ik de figuurlijke racehandschoentjes aantrekken. Gelukkig is het een automaat, zodat ik echt alleen op het verkeer hoefde te letten. Wel overzichtelijk aan het Mexicaanse verkeer is dat ze bijna overal alleen maar één-richtingswegen hebben; maar voorrangsregels zijn weer anders en niemand houdt zich aan de snelheidslimiet – dus zó overzichtelijk is het nou ook weer niet.

Zoals eerder vermeld hadden we nogal zitten plannen, en voor vandaag stond in de Google Spreadsheet (ja die gebruiken we echt): haciënda Yaxcopoil, cenotes X-Batún en Dzonbakal en via het stadje Izamal naar onze eindbestemming, het hotel bij Chichen Itza. Ik had al zo’n vermoeden dat het misschien krap zou worden om daar vóór het donker aan te komen, Mich dacht dat we het mákkelijk zouden halen… Wie zou er gelijk krijgen? ;)

De eerste drie bestemmingen lagen ten zuiden van Mérida op 45 minuten rijden. De haciënda bleek prachtig, heel fotogeniek, zoals je aan de vele foto’s ziet. Dit landgoed bestaat al sinds de 17de eeuw en was in zijn hoogtijdagen een van de grootste en belangrijkste van heel Yucatan door grootte van de veekuddes en de sisalplantages. Sisal is het touw wat ze van de vezels van de agave maken – echt een multifunctionele plant he?

De cenotes waren op ongeveer 25 minuten rijden vanaf de haciënda, daarvan was de X-Batún de mooiste. Daar hebben we lekker afgekoeld en leuke zebra-visjes gezien met onze fijne nieuwe snorkelmaskers. De Dzonbakalcenote was iets kleiner, maar wel een heel stuk dieper. Bij beide cenotes waren ook mensen aan het duiken, maar bij de tweede zagen we de duikers echt onder water in het donker verdwijnen… leek me best eng!

We lunchten bij een schattig familie-restaurantje met het lokale gerecht Poc-Chuc, dat is gekruid varkensvlees en daarbij bonensaus en wat groenten, waarmee je dan zelf je tortilla mag opleuken.

Geheel “onverwacht” duurde alles natuurlijk wat langer dan we hadden gepland en reden we pas tegen half 3 verder. We maakten nog wel de kleine detour van 30 minuten naar Izamal, de gele stad. Dit was absoluut de moeite waard, want al het geel lichtte prachtig op in het middagzonnetje! Wel sneu voor het stadje dat er waarschijnlijk maar weinig toeristen langer dan een uurtje blijven, maar ja.

Het was natuurlijk al donker toen we aankwamen bij ons hotel bij Chichen Itza, maar ons welkom was er niet minder gezellig door. De eigenaar bleek een hele vriendelijke babbelkous die gelukkig Engels kon.
Op aanraden van de hoteleigenaar dineerden we bij een lokaal restaurantje, we hadden onder andere “sopa de lima” wat zich vertaalt als limoensoep. Klinkt gek, maar het was een heerlijke kippenbouillon met erg sterke limoensmaak!

Heel vaak heb ik hier dat als ik ’s avonds de afgelopen dag overdenk, dat de ochtend veel langer geleden lijkt dan slechts 12 uur. Eigenlijk alsof dat al een hele dag geleden is! We proppen de dag echt niet bewust overvol (behalve deze dag misschien), maar we maken gewoon zo veel mee :)