Een lekker typische reisdag: zitten en kijken.

Het zal je niet verbazen dat we ook weer een heel lekker ontbijt hadden, met vergebakken brood en zelfgemaakte vijgenjam. Ook daarvan nam ik een broodje mee, je weet niet wat er allemaal gebeurt onderweg he?

We liepen daarna naar het ophaalpunt van de minibus, die ons precies op het afgesproken tijdstip oppikte. In circa 1,5u bracht hij ons naar Fierze, waar de ferry over Lake Komani vertrekt. We hadden daar nog een uurtje om een kopje koffie te drinken, een sandwich te eten en om de filmpjes van Bette & Rik’s geregistreerd partnerschapsdag bijna live mee te kijken. Daar had ik het wel even moeilijk mee, om niet bij te zijn!

Lake Komani is ontstaan door het bouwen van een stuwdam in een kloof waar een rivier liep (als ik goed naar Mich heb geluisterd). Het water is prachtig blauw, en de muren van de kloof waren indrukwekkend steil. Het deed me aan de Noorse fjorden denken! Gelukkig werd ik niet misselijk, maar ik vond het boottochtje van 2,5u wel lang duren, hoe mooi het ook was. Na de ferry was het weer tijd voor een minibus, die ons naar Shkoder bracht. Daar werden we in het centrum afgezet. Toen kon ik opeens nauwelijks meer uit de bus komen… spierpijn! Heeft die wandeling er toch wel ingehakt.

Hans en Alexandra waren al lang gearriveerd in het hotel, die twee dagen dat we ze niet gezien hadden voelden helemaal lang. Na even opfrissen gingen we bijpraten en een biertje drinken op een terrasje in de zon. Zij hadden in Theth nog een mooie wandeling gemaakt naar een waterval en de rit naar Shkoder was prima gegaan (ondanks de smalle wegen).

We dineerden bij opnieuw een cadeautje van een restaurant: de lekkerste gehaktballen en bijbehorende saus die ik ooit heb gehad! De bediening is zó vriendelijk en blij dat je er bent, en als je ze een beetje een fooi geeft zijn ze helemaal overdonderd. Omdat ik nogal een track-record heb van koersen verkeerd berekenen, ben ik dan ook nog weleens bang dat ik weer een tienvoudige fooi heb gegeven. Maar ik laat het tegenwoordig altijd door een reisgenoot controleren, dus dat kan het niet zijn. Ze zijn gewoon echt blij!

 

We hadden er niet echt plek voor maar wel zin in, dus we gingen naar toetjesbar “Kanellë” die Mich en ik eerder hadden gespot. We deelden sinaasappelcake, een soort custard, Albanese baklava (met cake erin) en knapperige chocoladetaart, allemaal weer bijna even lekker (de sinaasappelcake “portokalopita” was de winnaar). Daarbij kregen we ook nog eens allemaal een gratis fris drankje met oa gember, citroen en bruiswater. Tonnetjerond waggelden we terug naar het hotel. Ondanks al het wandelen lijkt het er niet echt op dat we slanker terug gaan komen…