Heerlijke, bijzondere en onvergetelijke dagen met Jopie en Arie.

Dinsdag was ik helemaal een beetje zenuwachtig. Hier keek ik al zo lang naar uit, en dan was vandaag de dag!

Jo en Arie hadden een lange rit vanuit Paramaribo en kwamen tegen half 3 hier aan. Ik zat te lezen voor het huis, toen er een auto achter het hek verscheen gepaard gaande met een “JOEHOEEEEE”. Niet te missen!!

Oh wat gek en fijn om ze opeens hier te zien en een dikke knuffel te kunnen geven! We werden er allemaal een beetje emotioneel van. Lotte en ik werden overladen met cadeaus, zie de foto. Ja, Lotte én ik, want ze hadden zelfs 2 cadeaus voor Lotte mee! Van J&A zelf en van Moon, ze was er helemaal ondersteboven van.

De cadeau-tafel

We hadden een heleboel bij te praten. Jo en Arie hadden er al een paar drukke dagen op zitten… Ze hadden een strak schema, met een maximum aan indrukken voor het aantal dagen dat ze hier zijn. Ik voel me helemaal schuldig, omdat ik daaraan heb meegeholpen, maar ze waren gelukkig wel superenthousiast over hun trip op de Boven-Suriname rivier en de schildpadden bij Braamspunt.

Na koffie en veel kletsen gingen we naar hun hotel aan de Zeedijk, waar ze een nette ruime kamer hadden en… Een zwembad! Na een verfrissende duik en een lekkere alcoholvrije mojito moesten Arie en ik opschieten. Ik had de fietsclub gevraagd of ze voor de verandering op dinsdag wilden fietsen ipv het standaardrondje op woensdag, zie op de foto hoe dit geïnterpreteerd werd.

Voor Arie was er een mooie Pinarello beschikbaar, een lekker licht ding en is van een gynaecoloog die er momenteel niet is. Het fietsen was heerlijk, vooral in Arie’s wiel! Wat een luxe, Lotte en ik genoten ervan. Het kwam ook wel goed uit, want ik merkte meteen dat mijn conditie erg te lijden had gehad onder de covid. Wat gek, zoiets heb ik nog nooit gehad! Klopt ook wel, want ik heb ook nog nooit zoveel gesport en ben ik nog nooit zo fit geweest als nu. Dan merk je natuurlijk ook gemakkelijker het verschil.

Arie deed z’n best bescheiden te blijven, maar hij fietste alle Surinamers (en mij) er natuurlijk helemaal uit. Op 2/3e van de rit had hij erge pech: lekke band. Gelukkig zat er een reserve-binnenband in het zadeltasje van de fiets en waren we snel weer onderweg. Voor na het fietsen hadden we vegetarische roti gehaald bij ons favoriete tentje, heerlijk.

Woensdagochtend hadden we om half 10 weer afgesproken voor een rondje door Nickerie op de fiets. We zijn onder andere naar de markt geweest; hebben een brief gepost en lunch broodjes afgehaald (Pom).

Om half 2 hadden we afgesproken bij Stephanie, onze gids voor Bigi Pan. Bigi Pan is een groot meer en beschermd natuurgebied op ongeveer een uurtje varen vanaf Nickerie. Stephanie’s huis zag er nogal onverzorgd en vooral bijzonder uit. De twee “flanken” bestonden uit zeecontainers maar ze hadden er wel een halfronde veranda voor gezet…? Stephanie zelf is ook nogal een type, lekker bazig maar heel erg leuk. Arie dacht dat ze misschien in het leger had gezeten, dat was niet zo maar dat had ze absoluut gekund. Ze heeft deze organisatie al 20 jaar terug opgezet in haar eentje, stoer he! Het duurde even voordat alle spullen in de boot waren geladen, toen konden we op weg. We moesten eerst een klein stukje landinwaarts de Nickerie rivier op varen. Op dat korte stukje zagen we al een leguaan zwemmen, met een leuk groen-blauw-paars drakenkoppie.

Toen sloegen we een kleiner slootje in dat schijnbaar doodliep. Daar was een botenhelling met een soort rails waar de boot overheen getild moest worden. Er waren 2 andere bootjes die vanaf de andere kant kwamen en die er ook overheen moesten. Dat kwam goed uit, zo konden we krachten bundelen. Het was smoorheet daar in de zon. Dat was het de hele dag al, maar ik voelde me als een ijsje dat in een plasje veranderde. We waren blij toen we weer in het bootje konden stappen, met een briesje door het varen.

We voeren door een kanaal met verschillende planten langs de kant. We zagen allerlei vogels, waaronder een buizerd met een slang in z’n klauwen en twee verliefde parkietjes bij hun nest in een termietennest. Stephanie vertelde dat het gebied zo’n 130.000 hectare groot is. Het kanaal is voornamelijk zoet water, daar zitten de kaaimannen. Het meer zelf is echter brak water, door de verbinding met de zee. Ook zijn er jaren terug tilapia’s uitgezet, die het hier bijzonder goed doen en waar veel op gevist wordt. Er kwamen nog veel meer cijfers, zoals over aantal vogelsoorten enzo, maar dat ben ik natuurlijk vergeten. Iedere vogel wist ze te benoemen en ze gaf ons ruim de tijd om ernaar te kijken. Tegen 16.00 uur kwamen we aan bij het resort. Het is een U-vormig gebouw op palen met in de twee pootjes van de U de kamers. In iedere kamer stonden 2 eenpersoonsbedden met klamboe, in de hoek was een toilet met een half-hoge afscheiding van een soort spaanplaat. Zag er allemaal keurig uit, maar heel open, dus je kon alles horen wat er bij de buren gebeurde. Gelukkig waren er die eerste dag en nacht geen andere gasten, lekker rustig. Iedere kamer had ook een klein vlondertje erachter waar je zo op kon lopen, als een soort balkon. Wat een idylle!

Het middenstuk van de U was keuken/recreatie/zitplekken, daar kregen we al gauw een maaltijd van rijst, pitjel en gefrituurde vis geserveerd. Het smaakte bijzonder goed, ik wist niet eens dat ik al honger had. Daarna mochten we even relaxen in de hangmat voor we om 18.00u weer de boot in gingen om te vissen. Uiteindelijk hebben we alleen gevaren en rondgedobberd op een bijzonder stuk meer met hele veel dode bomen. Die zijn overleden door het hoge zoutgehalte in het water, de zoutkristallen verstoppen de porieën in de boomwortels. Volgens mij was dat niet helemaal de bedoeling, maar de precieze toedracht is me ontschoten. Het zag er in ieder geval surreëel en magisch uit, samen met alle witte ibissen, zwaluwtjes en andere vogels (voornamelijk reigers) die overvlogen.

Terug kregen we opnieuw een maaltijd, nu lekkere saoto soep, voordat we wéér de boot in gingen. Nu was het tijd om kaaimannen te spotten. Het had al iets heel bijzonders om in het donker in een bootje op het water te zitten. Met lampen keken Stephanie en haar collega naar oplichtende ogen in het water en in de bomen. In het water zijn dat kaaiman-ogen, in de bomen slangen-ogen. Op een gegeven moment hadden we een mooi paar reflecterende oogjes in het water in het vizier. Ze voer er langzaam naartoe, steeds dichterbij… toen de helper opeens uit het bootje, het water in stapte! Naast de kaaiman! Hij ging hem proberen te vangen… Het lukte hem niet, de kaaiman was gauw ondergedoken en verdwenen. Gelukkig hebben we er later nog een paar gezien, gewoon in het water, en een slangetje in een boom.

Toen we om 22.00u terug kwamen was ik kapot, bedtijd. De volgende ochtend stond het ontbijt alweer om 7.00u klaar, om 7.45u zaten we in de boot voor de ochtend-sessie. Het heeft even gehoosd, maar dat droeg eigenlijk alleen maar bij aan het bijzondere gevoel. We waren wel blij toen het na 20 minuten weer opklaarde. We zagen een mooie roofvogel, heel veel reigers en witte ibissen en uiteindelijk tóch nog rode ibissen! We waren gewaarschuwd dat die er mogelijk niet meer waren, maar dat viel ontzettend mee: er waren 3 bomenvol naast elkaar. Om ze niet weg te jagen, zette Stephanie de motor uit en stapte in het borst-diepe water om ons geruisloos verder te duwen. We hebben wel een half uur naar de felroze beestjes gestaard, die nog mooier zijn als ze overvliegen. Hierna was het feest nog niet klaar, Stephanie ging voor ons vissen. Ze sprong weer in het water en begon een meterslang kieuw-net uit te zetten, ondertussen honderduit babbelend. Daarna sprong ze weer in de boot om voor het net heen en weer te scheuren, en zo de vissen het net in te jagen. Daarna konden we de vangst binnenhalen. Tilapia na tilapia haalde ze binnen, met af en toe een iets grotere vis ertussen, in totaal waren het er bijna 30.

 

Om 10.00u kwamen we terug en waren we alweer toe aan een rustmomentje, onder het genot van lekkere vettige, vegetarische gefrituurde snacks. We hadden eigenlijk nog geen honger, maar het smaakte toch wel lekker. Om 12u kregen we alwéér eten, terwijl we nu natuurlijk nog minder honger hadden. We konden echter niet zomaar de gefrituurde vis weigeren die we zonet hadden gevangen.

Na de lunch vertrokken we weer naar Nickerie, daar gaf ik Jo & Arie nog een rondleiding door het ziekenhuis, voordat we allemaal even gingen uitrusten. Het waren intensieve dagen geweest, maar ik begon de komende avond ook aan een serie nachtdiensten en moest echt wat extra energie verzamelen. ’s Avonds, onze laatste avond samen, trakteerden J&A Lotte en mij op een etentje bij Residence Inn. Daarna moesten we afscheid nemen… Dat was moeilijk De tijd samen was voorbij gevlógen. Het was natuurlijk gezellig als altijd en heel fijn om weer met zulke vertrouwde mensen om je heen te zijn. Extra bijzonder waren de vakantiedagen samen én dat ik mijn leven van hier met ze heb kunnen delen.

Met bedrukt gevoel fietste ik samen met Lotte weg. De volgende ochtend kwamen ze gelukkig nog eventjes wat spullen brengen/halen en kon ik ze nog een allerlaatste knuffel geven. Tot over een hele tijd!