Heel spannend, heel intensief, heel bijzonder!

Dag 1: in het pierebadje

Dinsdag 16 november

We ontbeten bij Baguetteria Les Amis, gerund door een erg vrolijke Fransman. Het broodje mochten we helemaal zelf samenstellen met een aankruis-formuliertje, ik had omelet-serranoham-manchego kaas. Het was erg lekker maar ook groot, gelukkig mochten we de helft meenemen als lunch. We kregen er zelfs een klein stukje passievrucht cheesecake bij! Die was nog een beetje bevroren maar wel erg lekker.

Om 8.30 precies kwamen we bij het duikcentrum aan, waar Rolien van Underwater Mexico al op ons stond te wachten. Ongeveer een week van tevoren hadden we gevraagd of ze nog plek voor ons hadden. Toevallig waren ze nu heel druk, maar ze hebben ons nog precies in weten te passen. Haar Mexicaanse vriend Antonio geeft de duikcursus, in heel duidelijk Engels. We begonnen met wetsuits passen (altijd drama) en daarna reden we naar een speciaal zwembad waar we de eerste instructies en oefeningen zouden doen. Om onduidelijke redenen was het zwembad nog niet geopend, dus werden we bij een schattig tentje dichtbij op lekkere koffie (enorme kop cappucino) getrakteerd. Dat was eigenlijk wel leuk, om elkaar eerst wat beter te leren kennen! Daarna was het zwembad gelukkig wel open en konden we van start.

We kregen eerst heel uitgebreid uitleg over de zuurstofflessen: wat moet er wel op staan, waar moet je op letten, wanneer moet je het niet vertrouwen. Daarna liet Antonio zien wel onderdeel waarvoor was en moesten we het zelf aan- en loskoppelen, vijf keer. Nou, toen waren wel wel 20 minuten verder! Maar het was wel fijn om zo vaak te oefenen, het helpt om het een paar keer in de verkeerde volgorde te doen ;).

Volgende stap was de fitheidstest: 5x het zwembadje op- en neer zwemmen (200m) en daarna gedurende 10 minuten blijven drijven. Dat eerste viel nog best tegen, ook al speelde ik iedere keer vals (denk ik?) door met mijn voeten af te zetten tegen de kant. Het drijven was een eitje en best gezellig samen met Michie.

Toen kwam het echte werk: het water in! O nee, eerst dat wetsuit weer aan, dat is altijd het grootste struikelblok. Maar daarna mochten we met flippers aan en duikbril op het water in, en daar ons duikvest met equipment aantrekken. Dat kan “gewoon liggend” of door eerst op de zuurstoffles te gaan zitten, een heel grappig gezicht is dat. De eerste oefeningen deden we in het gedeelte waar we nog konden staan. Daar zakten we naar de bodem op onze knieën en deden oefeningen met het mondstuk en de duikbril. Daar zat al best een lastige tussen, namelijk een hele minuut zonder duikbril volhouden. Het moeilijke daaraan is om je neus goed dicht te houden terwijl je via het mondstuk gewoon doorademt. Je mocht hem niet met je vingers dichtknijpen, want je hebt je handen mogelijk ergens anders voor nodig.

Na deze oefeningen moesten we even opwarmen, want als je weinig beweegt wordt het ondanks de wetsuit erg koud in het water. Staand in het zonnetje kregen we extra uitleg over signalen onder water en de komende oefeningen. We aten een banaantje en een schattig croissantje die Rolien als snack had gebracht, toen mochten we weer de kou in. De volgende oefening was je “drijfvermogen” vinden. Dat betekent precies genoeg lucht in je duikvest laten lopen, dat je perfect in balans in het water zweeft. Als dat goed is ingesteld, merk je dat je met iedere inademing een stukje omhoog gaat, en met iedere uitademing een stukje omlaag. Dit vergt even om onder de knie te krijgen, zo bleek snel…

Op het programma stond nog meer: via iemands “octopus” ademen, voor als je zelf geen lucht meer in je tank hebt of een probleem hebt. De octopus heet zo omdat het de lange slang is, iedere duiker heeft deze. Hierbij moest ik mijn octopus aan Mich geven, hem daarna vragen of hij “OK?” was, en daarna meenemen naar het wateroppervlak. Daar moest hij dan zelf met de mond zijn duikvest opblazen om te kunnen blijven drijven. Mich had pech, want mijn octopus deed het niet bij deze oefening! Dus is hij toen snel naar boven gezwommen, niks aan de hand maar wel een tikje eng. De zijne deed het gelukkig goed toen we de oefening omdraaiden.

Antonio liet ons ook merken hoe het voelt als je zuurstoffles bijna leeg is. Het wordt dan het héél zwaar om te ademen, alsof je het uit de fles moet trekken, een rotgevoel. De laatste oefening was gedurende 10 seconden via een “bellenstroom” ademen. Hierbij moesten we het mondstuk uit onze mond halen en indrukken, zodat er een vrije luchtstroom was. Dit veroorzaakt direct bellen, en simuleert een slang die kapot is gegaan. Het ademt erg lastig, er komt veel water bij kijken, maar je krijgt inderdaad wel wat lucht. Het gebeurt echt bijna nooooit, maar dan kan je het wel :).

Het was rond halfvier toen we het zwembad uit kwamen en we werden netjes bij ons hotel afgezet. Het was een hele intensieve dag geweest, en we hebben meteen de studieboeken meegekregen. Gelukkig hebben we één rust/studeerdag voordat we weer verdergaan!
In het hotel aten we ons resterende halve broodje van het ontbijt op en heb ik deze blog getypt; Michel heeft de laatste minuten van het Nederlands elftal vs Noorwegen gekeken (yes, door naar het WK!).

Als avondeten hadden we een heerlijke burrito van een street-food tentje. Het was veel vlees, het was een bende, maar héél lekker.

Dag 2: “relax” dag / studiedag

Woensdag 17 november

We dachten dat we een heerlijk relax-dagje zouden hebben, met een paar hoofdstukjes leeswerk. Het begon ook lekker ontspannen: we sliepen lekker uit en gingen met de auto op pad naar café Orange, wat ik had uitgezocht voor ontbijt. Ze hadden leuke, redelijk goedkope ontbijtpakketjes. Ik koos voor de Hot cakes (zo noemen ze pancakes hier) met bacon en ei, Michel voor de chilaquiles. Het was prima, maar de serveerster deed een beetje vreemd. Ik dacht eigenlijk eerst at ze niet kon praten, want dat deed ze bij ons helemaal niet tot het allerlaatste moment van onze bestelling opnemen. Verder pratte ze wel gewoon met andere gasten, ook in het Engels..?
We hadden nog wat parkeertijd over op de meter dus deden we nog een heel lekker koffietje bij het café Bajo aan de overkant. Daar hebben we ook alvast wat zitten lezen in ons duikboek, maar het was te druk om echt goed te kunnen studeren. We reden dus maar terug naar het hotel, waar we lekker rustig bij het zwembad konden zitten. Daar kwam een andere dame van de receptie naar ons toe: ze kon ons een andere kamer aanbieden, maar daar moesten wel wel 57 US dollar extra voor betalen. Het was absoluut een ruimer appartementje met een echte keuken en inductiekookplaatje, maar wij waren het er niet mee eens dat we moesten bijbetalen. Zij hadden ons al benadeeld doordat we nu al te veel betaalden voor de kamer waar we nu zaten.

De dame moest overleggen met de manager, en even later kwam ze terug: we konden het dan voor 26 US dollar extra krijgen. Dat aanbod hebben we maar aangenomen en we hebben gauw onze spullen verplaatst. Mevrouw zou alleen nog even pannen komen brengen, want die waren dan weer niet aanwezig. Er heerste nog even kort paniek omdat ik de code van de kluis was vergeten… maar na 5 minuutjes rust wist ik het gelukkig weer. Daarna gingen we maar boodschappen doen, want nu moesten we wel echt gaan koken ook!

Terug van het boodschappen doen maakten we heerlijke broodjes met avocado, het voelde meteen al een stuk gezonder dan alles wat we de afgelopen paar weken hebben gegeten. Toen weer verder gestudeerd tot een uur of acht. Er waren nog geen pannen gebracht, dus ik ging er maar weer eens vragen. Het nieuwe meisje achter de balie was heel behulpzaam en klopte een kwartier later op mijn duur met een scherp mes, een spatel en een blikopener. Ook handig, maar een pan zelf? O, die ging ze wel even bij het buurappartementje halen! Toen wij die pan daadwerkelijk op het vuur zetten, gebeurde er natuurlijk niks, want het was geen inductie-pan. Filmpje gemaakt, samen naar beneden, meisje in de stress. Ze belde haar baas, maar die was weinig behulpzaam. Uitendelijk hebben we in het buur-appartement gekookt, waar ze een 5-pits gasfornuis hadden. Ruim voldoende voor onze bacon en groenten!

Voordat we eens klaar waren met deze onderneming was het al half tien, en we hebben nog tot 23.00u moeten studeren voordat we ons huiswerk van 3 hoofdstukken af hadden! Ik had het een beetje onderschat allemaal. Het is geen ingewikkelde stof, maar erg veel – en ook heel veel non-info. Bijvoorbeeld dat een duikcomputer (horloge) ook een fashion-item is die aantoont dat je bij de duikerscommunity hoort en die bij de duikers-lifestyle past en dat je leuke kleurtjes kunt kiezen die bij je uitrustig passen. En dat neemt dan een halve pagina in beslag… zucht. Het lastige was dat tussen de non-info ook dingen zaten waar wél vragen over gesteld konden worden.

Dag 3: Isla Mujeres

Donderdag 18 november

Vandaag werden we om 9.00u bij het hotel opgehaald door Antonio en Rolien. We zouden samen met 2 Nederlandse meisjes bij Isla Mujeres (Vrouwen Eiland), gelegen tegenover Cancún, gaan duiken. Eén van hen had haar PADI Open Water al behaald maar 3 jaar niet gedoken, het andere meisje had nog nooit gedoken. Al in de bus raakten we gezellig aan de praat, het zijn namelijk twee verpleegkundigen. Eén van de twee heeft zelfs in Malawi stage gelopen! Niet in het St. Luke’s (het kan te toevallig) maar in Lilongwe. De rit van 2 uur ging erg snel voorbij.

In Cancún mochten de dames nog wat zwembadoefeningen doen met Antonio. Michel en ik kregen alvast wat uitleg en hebben verder een klein beetje kunnen studeren, want voor de volgende dag moesten we ook hoofdstuk 4 en 5 kennen.

Tegen 13.00u stapten we op de boot, het was bijna tijd voor onze eerste echte “open water” duik! Op de boot moesten we onze spullen voorereiden, dat was wat minder leuk met mijn zeeziekte. De eerste keer lukte het zelf, daarna heb ik het uit handen gegeven. Niemand wordt blij van een zieke aan boord ;)

Ik had het al eerder gedaan in Malawi, maar hier mochten we ook weer van de boot af door de ons achterover te laten vallen. Leuk! We daalden af naar beneden langs een lijntje, heel rustig. Je moet namelijk om de zoveel centimeter je oren “klaren”, en dat kost best wat aandacht. Onder aangekomen moesten wij nog wat korte oefeningen doen samen met Antonio, daarna konden we de onderwater wereld gaan verkennen. Er was hier vooral mooi koraal met heel veel visjes, in grote scholen. Die hangen dan een beetje boven het koraal en deinen mee op de golven, een heel grappig gezicht is dat.

Hoewel het ontspannend moet zijn, was het die eerste keren nog behoorlijk stressvol. Je moet op zóveel letten, en het lastigste vind ik de “boyancy” = drijfvermogen. Als je eenmaal een beetje teveel drijft, ga je steeds harder omhoog omdat de druk afneemt en daardoor je volume toeneemt. Aan de andere kant is het hoe dieper je gaat, hoe harder je “zinkt” omdat de druk toeneemt en daarmee je volume afneemt. Ingewikkeld he? Daarnaast beslaat je masker best vaak, je moet opletten dat je niks aanraakt, dat je bij iedereen in de buurt blijft, dat je rustig ademhaalt… aangezien ik niks tegelijk kan, heb ik minder aandacht aan de visjes besteed dan ik had gewild!

Na de eerste duik klommen we weer op de boot en voeren we naar de volgende locatie, het onderwater museum. Hier hebben ze een aantal beelden laten zinken, dat ziet er onder water erg gezellig uit met al die visjes erbij! Hierbij konden we al iets meer van de omgeving genieten.

Terug in de bus naar Playa del Carmen vielen we allemaal in slaap, wat een dag. We gingen nog gezellig eten met de hele club, bij een restaurant met enorme pannen pasta. We deelden met z’n allen twee voorgerechtjes, één pasta en één pizza en dat was genoeg voor 7 personen.

Daarna moesten we nog even doorbijten, want we moesten de laatste twee hoofdstukken nog leren. We hadden het 4de hoofdstuk om half 12 uit en besloten om de rest maar voor de volgende ochtend te bewaren.

Dag 4: examen!

Vrijdag 19 november

De wekker ging om half 8, we sloegen direct ons boeken open om het allerlaatste hoofdstuk door te nemen. Gelukkig hoefden we pas om 10.00u in het duikcentrum te zijn, dus hadden we nog de tijd om bananenpannenkoekjes met bacon te bakken.

Bij het duikcentrum mochten we direct beginnen met de toets. Het leuke was dat we alles mochten overleggen, want in het echt doen we het ook samen! We hadden maar één fout (en we hoefden maar zo’n 70 of 80% goed te hebben), dus dat leren hebben we gelukkig wel goed gedaan.

Vandaag ging Ken met ons mee, een Nederlandse jongen met al veel duikervaring. De eerste duik moesten we nog wat oefeningen doen (oa met een kompas, dat was waardeloos), maar de tweede duik was al een stuk relaxter! Nu we het wat vaker gedaan hadden, ging er wat meer automatisch en konden we echt beter op de omgeving letten. Prachtig!

 

Om te vieren dat we nu gecertificeerde PADI Open Water Divers zijn, haalden we eindelijk het ijsje waar we het al 4 dagen over hadden. Het was even duur wanneer je een hele liter (= 6 bollen) kocht als wanneer je twee ijsjes met 2 bolletjes kocht; dus dan heb je geen keus hè? Of eigenlijk wel, juist heel veel ;) We hadden de smaken: sesam, passievrucht, pompoen, karamel-amandel, avocado-cashew. Eigenlijk hadden we nog piña colada erbij, maar zowel het ijsmeisje als wij zelf hadden dat niet door dat ze die vergat. We namen het mee om op de hotelkamer op te eten terwijl we film keken. Het was echt overheerlijk ijs, heel romig; mijn favoriet was de sesam, die van Mich avocado-cashew. We redden het natuurlijk lang niet op, maar we hadden een vriezer om het in te bewaren.

Pas om negen uur hadden we weer een beetje trek en hebben we een maaltijd gemaakt van de ingrediënten die we nog hadden. Het werd een soort hele frisse, Mexicaanse panzanella die ik hopelijk nog een keer kan reproduceren.

Toen was het eindelijk bedtijd, wat waren dit een slopende dagen geweest!