Letterlijk en figuurlijk een grote dag, want het was naast een spannende ook een hele lánge dag. Gelukkig hoef ik dit avontuur niet alleen aan te gaan, want op Schiphol ontmoette ik ook eindelijk mijn toekomstige collega, huisgenootje en ongetwijfeld ook gauw goede vriendin Lotte.

Michel bracht me naar Schiphol en ook Bette en mam waren daarheen gekomen om me uit te zwaaien en samen nog een koffietje te drinken. Dat liep helaas in de soep, want het was heel druk bij de bagage-check in! Er gingen veel mensen met dit vliegtuig en al die mensen hadden veel bagage. Iedereen mocht 2x25kg aan bagage meenemen, dat zat inbegrepen bij het ticket. En dan ook nog 10kg handbagage geloof ik… Nou, ik denk serieus dat er veel mensen waren die op de grens zaten. Wat moet dat ruim groot zijn! Ikzelf had een bescheiden 24.3kg in één koffer en een kleine backpack als handbagage. Het voelde eerst als veel, maar toen ik de rest zag was ik wel trots dat ik zo weinig had voor een half jaar vergeleken met mensen die maar 2 weken gaan. Eenmaal koffer ingecheckt kreeg ik de aansporing om me NU naar de douane te haasten, NU! Ojee, nou lukte het koffie-afscheid niet meer! Ik kreeg nog wel de bestelde cappuccino mee, maar moest me daarmee snelwandelend naar de douane begeven. Dat was misschien toch nog niet zo heel erg, want ik vond het afscheid al moeilijk genoeg.

In de rij voor de douane kon ik rustig mijn cappuccino opdrinken, en de rij schoot wel redelijk op. Ik was een ruime 15 minuten voor vertrek bij de gate, waar Lotte al zat te wachten. Eenmaal in het vliegtuig scheidden onze wegen echter weer. Ik had een stoel op de middelste rij met royale beenruimte, want achter de toiletten. Ik zat tussen twee gezellige Surinamers in, die allebei hun (tweede?) ontbijtje nog mee hadden: McDonald’s! Net als vele andere mensen in het vliegtuig; gelukkig aten ze het snel op. Het viel direct in het vliegtuig al op dat het een gezellige boel was, iedereen maakte praatjes met iedereen. Zo ook de dame naast mij, die vroeg al gauw wat ik allemaal van plan was en hoe lang dan en wat naast het werk dan mijn hobby’s waren etc etc. Ook zorgde ze geheel vanzelfsprekend voor de baby van de dame naast haar, die ze volgens mij tot dat moment niet kende. Lief he?

De voedselvoorziening in het vliegtuig viel een beetje tegen, 2x kip en we kregen niet zo vaak te drinken. Opvallend was dat de crew Spaanstalig was, terwijl we met Suriname Airways vlogen. En nog opvallender was het aantal mensen dat naar het toilet ging, waar ik precies naast zat. Er stond continu een rij! En smerig, aan het eind van de vlucht… Franse snelweg-toiletten zijn er niks bij.

Verder heb ik de hele vlucht van 9,5uur een boek uitgelezen, heerlijk nog even ontsnappen aan de werkelijkheid.

Om 17.00u lokale tijd landden we in Zanderij, waar het vliegveld ligt. Het regende! Maar niet zo hard, het was een aangename temperatuur en we zagen al veel groen rondom de landingsbaan. Bij de paspoort controle keken ze natuurlijk weer met een frons naar ons paspoort en naar hun collega, maar dat is gelukkig altijd alleen maar voor de show.

Door ons hotel was al een taxi geregeld, heel fijn. Ik zag “mijn” naam al op een whiteboard staan, “Louise Teip”. Die versie had ik nog niet eerder gezien ;). Onze chauffeuse was een dame met heel lang heel rood haar, die wel acceptabel reed. Ze rijden hier trouwens links, dat is even wennen! De rit naar Paramaribo duurde ongeveer een uur, en toen begon het feest. Zó leuk om om je heen te kijken wat er is en wat er gebeurt! Nu was dat niet veel, het was heel rustig op en langs de weg, maar het viel al op dat het hier behoorlijk vlak is en ook heel groen. Klinkt als Nederland, maar de begroeiing is natuurlijk heel anders. Het is trouwens ook zó vreemd dat iedereen Nederlands spreekt, hier helemaal aan de andere kant van de wereld!

De taxidame zette ons bij het hotel af en bleef ook wachten tot we naar binnen waren. Gelukkig maar, want de bel deed het niet, dus heeft zij na een tijdje het nummer van de eigenaar gebeld. De eigenaren waren heel vriendelijk, onze kamer is keurig en we hebben een lekker balkon én airco. Vooral dat laatste is een zegen, want het is hier behoorlijk benauwd.

Na wat te hebben gedronken zijn we de straat overgestoken om onze eerste roti te eten bij Joosje (ja Joos, ik moet steeds aan jou denken als ik uit het raam kijk). Helaas was het al redelijk snel donker dus hebben we nog niet veel van de omgeving gezien, maar dat komt morgen wel. Eenmaal terug gingen we direct naar bed, want wát een lange dag was dit geweest!