Ons langverwacht weerzien!

Vanaf dat ik uit Nederland vertrokken was, telden we – heel klef – de dagen af tot Mich hier zou zijn. We zagen de 92 – 68 – 44 – 31 passeren; toen ging de tijd even heel snel door het werk-ritme; toen waren Jo en Arie hier; toen was het nog maar een weekje waarin ik bijzonder hard moest werken… Na mijn laatste dagdienst op donderdag stapte ik om 3 uur in de shared taxi naar de stad, ik was helemaal een beetje zenuwachtig. Rond half 8 kwamen we bij het geboekte hotel aan, waar Mich al voor de deur stond! Die taxi-chauffeur moest maar eventjes geduld hebben, wij moesten elkaar eerst even heel stevig vasthouden. Eindelijk! Samen!

Mich was al veel eerder aangekomen bij het hotel en had al een rondje gelopen, voor zover dat ging met veel straten die onder water stonden. De man bij de receptie vertelde dat Mich al anderhalf uur bij de ingang van het hotel rondhing zodat hij mijn aankomst niet zou missen. Zo fijn om weer samen te zijn, even gek na al die tijd ‘alleen’ maar het went toch ook weer bizar snel.

Na spullen droppen en een beetje opfrissen gingen we het centrum in, uit eten. We belandden bij een tentje in de populaire van Sommelsdijckstraat, naast het Pannenkoekenrestaurant en met een mediterraans thema. We deelden een djogo (literfles bier), die werd geserveerd in een soort champagnekoeler waardoor het een chique tintje kreeg. Het eten was heel lekker, kip-kebab in hele smakelijke saus.

De volgende ochtend viel het ontbijt ook niet tegen, vooral omdat het als een soort high-tea geserveerd werd op een etagère. We deden lekker rustig aan. Daarna nam ik Mich mee om de echte Surinaamse sfeer te proeven: we gingen op bureaucratische missie. Ik had namelijk een mailtje ontvangen dat mijn aanvraag voor het Kort Verblijf visum was toegekend. Daarvoor moest ik een document ophalen bij een speciaal kantoortje in de stad, en daarmee naar het bureau waar we eerder zijn geweest om een nieuwe stempel in mijn paspoort te laten zetten.

Het eerste deel ging aardig soepel. Daarna wilden we ergens koffie drinken, maar het beoogde cafétje was dicht. We liepen door en kwamen bij SoupOso terecht, “soep huis”, waar ze – verrassing – lekkere soepen hebben maar ook koffie en koekjes. Na de wandeling waren we wel warm en hebben daar lekker zitten uitrusten en genieten van de Saoto- en de pinda-soep. Vervolgens wilden we op deel 2 van de missie, daarvoor namen we weer een taxi. Dat was eigenlijk al een beetje spannend, ik had begrepen dat het kantoor tot 15.00u open was en het was per ongeluk al 14.15u. De taxi-chauffeur heeft erg zijn best gedaan en zette ons om 14.45u bij het kantoortje af. Ik kreeg meteen weer een naar gevoel in mijn buik, dit was waar we eerder ook zo in de stress hadden gezeten over de stempels! Maar er stond geen rij én het raam was nog open, dus opgelucht meldde ik me aan. “Ja mevrouw, we zijn wel open, maar niet voor deze zaken.” Ze was onvermurwbaar, dit type stempel zetten ze alleen tot 12.30u.

Diepe zucht. Dan maar niet he? Het was voor Mich in ieder geval een waarheidsgetrouwe impressie van de bureaucratie in Suriname. We gingen met de bus terug naar het centrum, altijd gezellig om tussen de Surinamers (met overgewicht) te zitten. In het hotel konden we nog héél even een duik nemen in het zwembad en 10 minuten onze ogen dichtdoen op een ligbedje, voordat we weer op pad moesten. We gingen op schildpaddentour!

We moesten verzamelen bij het Torarica hotel, daar zagen we al een groep van circa 10 Nederlanders. Mich herkende ze al gauw als de KLM-crew van zijn vlucht de vorige dag, toevallig! Met een busje reden we naar Leonsberg, waar we overstapten op een boot. Het was ongeveer 2 uur varen naar Braamspunt, een landtong waar schildpadden ’s nachts aan land komen om eieren te leggen. Onderweg hoopten we nog dolfijnen te zien bij samenvloeiing van de Surinamerivier en de Commewijne, maar helaas waren die er niet. Wel zagen we een paar rode ibissen in de verte, erg mooi.

Aangekomen op Braamspunt maakten we eerst een wandeling om het terrein bij daglicht te verkennen. Toen zagen we al een paar baby-schildpadjes die onderweg waren naar de zee, heel schattig! Sommigen waren behoorlijk ver van het water en dus de verkeerde kant op gekropen toen ze uit hun ei kwamen. Ze gaan af op het meest reflecterende oppervlak, maar soms raken ze in de war door de verlichting/schijnsel van de stad. Wanneer de gids zo’n verdwaald schildpadje zag, nam die hem mee om op het strand te zetten en een tweede kans te geven.

Bijgestuurd, nieuwe kans om de zee te halen

Tijdens de schemering aten we op de boot, een prima rijst-maaltijd. Tegen 21.00u gingen we weer terug naar het strand, waar we eerst uitleg kregen over de typen schildpad en het proces van eitjes leggen. Er komen hier twee soorten schildpadden voor; de groene schildpad en de leather-back. Deze laatste is de grootste zeeschildpad die er is, maar komt hier minder voor en moet je geluk hebben om te kunnen zien. We werden hierna in kleine groepjes werden verdeeld om de schildpadden niet af te schrikken. Om diezelfde reden moesten we laag lopen wanneer er een schildpad in zicht was én mochten we geen witte kleding aan. We waren gewaarschuwd dat het best lang kon duren voordat er een schildpad aan land kwam, maar wij hadden heel erg geluk. Al na 5 minuten lopen zagen we zo’n indrukwekkend dier het land op kruipen! Dit was een groene schildpad, die komt het meest voor. We liepen er met een grote boog omheen en bleven op zo’n 15m afstand liggen op het strand. Door te liggen stoorden we haar niet, en konden we door het schijnsel erachter van de maan toch een beetje zien wat er gebeurde. Eerst ging ze een lichaamskuil graven, daarna een speciale diepere kuil voor de eitjes. Dit duurde ongeveer 3 kwartier. Tijdens dit proces kan ze nog schrikken, waardoor ze weer terug de zee in gaat. Maar vanaf het moment dat ze eitjes begint te leggen, is ze in trance en is er veel meer nodig om haar te verstoren. Onze gids ging op verkenning en wenkte ons toen het eitjes leggen begonnen was. Wij liepen gebukt en in een wijde boog om de schildpad heen, tot we op een meter afstand van haar achterlijf stonden en zó de diepe kuil in konden kijken. Eitje na eitje kwam eruit, vaak twee tegelijk, in totaal kunnen dat wel 70-150 eitjes zijn. Jopie had het al gezegd, dat ze dit zo bijzonder vond, maar ook een beetje ongemakkelijk. Het is zo’n intieme gebeurtenis van de natuur, om daarbij aanwezig te zijn en er zo met je neus bovenop te staan… Precies datzelfde voelde ik ook. Na 20 minuten was de schildpad klaar en begon ze haar kuil toe te dekken. Wij maakten ons gauw uit de voeten.

Achterwerk van de schilpad + haar eier-kuil

We hadden trouwens dubbel geluk, want terwijl we naar de eerste schildpad lagen te loeren, kwam er op 10 meter afstand van haar een tweede schildpad de zee uit: een leatherback! Dus toen we het hele proces bij de eerste schildpad gezien hadden, konden we al gauw door naar de tweede. Die was inderdaad groter, maar voor een leatherback een redelijk kleine. Ook hier hebben we weer naar het eitjes leggen gekeken, totdat ze de kuil begon toe te dekken. Wat een geluk hadden we met dit uitje zeg! Toen werden we na afloop ook nog eens gratis bij ons hotel afgezet, heel fijn want ik was helemaal gesloopt.

Zaterdag weer lekker ontbijtje, rondgewandeld door het oude centrum, koffie + taartje bij Zus&Zo, rondgekeken bij Fort Zeelandia (museum was helaas gesloten op zaterdagen), lunch bij de Gadri, chillen bij het zwembad in het hotel… het was een hele fijne dag. Bovendien had ik nu tijd om het touwtje springen in te halen, wat er de vorige dag niet van gekomen was! Lotte en ik zijn nog steeds bezig met de touwtje-spring-challenge, daar zijn we pas eind juni mee klaar. Ik moest nu 2x 4 minuten achter elkaar springen met 2 minuten rust, en vanwege het inhalen deed ik dat ’s ochtends en ’s avonds. Dat ging eigenlijk best lekker! ’s Avonds gingen we uit eten bij een populaire Chinees om de hoek. Het was er enorm én enorm druk, veel Surinamers kwamen daar om dingen te vieren dus we konden heel goed mensen kijken. We hadden eend besteld, best lekkere maar wel vettig. Het was ook veel te veel, gelukkig konden we de restjes meenemen in bakjes. Dat is heel gebruikelijk in Suriname, best fijn – behalve dat het zonde is van al het plastic, en dat het eigenlijk beter zou zijn als de porties niet zo idioot groot waren.

 

Zondagochtend stond de wekker al vroeg, we wilden namelijk naar de vogeltjesmarkt op het Onafhankelijkheidsplein! Wij stonden er keurig om half 7, maar verder was er nog maar één vogelmeneer. Er was nog een andere die ernaast stond te kijken met zijn vogeltje+kooi in de hand, die vertelde dat het pas om 8 uur begon. Hijzelf was gewoon even met zijn vogeltje gaan wandelen voordat hij aan het werk moest. Mich en ik hebben nog even een rondje om het plein gelopen, maar er gebeurde niks, dus toen moesten we maar terug. Om 9.00u werden we namelijk opgehaald door de taxi, op naar Nickerie!