Vrijdagmiddag, post-natal ward. Met een EMV van 11 (E2M5V4) door gebrek aan ventilatie en bezigheden, hang ik over het bureau. Mijn gedachten zijn bij aankomend weekend, Cape Maclear. Een paradijselijk oord aan het meer met als enige nadeel de drieënhalf uur reistijd. Ik ben lekker aan het dagdromen over afkoelen in het meer, zonnen op het strand en koude cocktails in mijn hand, als ik door een zacht gepor weer in de realiteit beland. Een blik op de klok leert me dat het al kwart voor drie is. Oh, kwart voor drie al! Nog een kwartiertje en dan ga ik proberen ervandoor te sneaken, want we hebben om vier uur een taxi besteld en ik moet mijn spullen nog pakken. O wacht eens even, waarom haalde die nurse me eigenlijk uit mijn dagdroom? En hoor ik Andrea nou op de gang praten? Oei, nee, ik hoop toch niet… O jawel, sectio time. Altijd interessant en leuk om bij te wonen, want het is een buik OK + er komt een BABY uit, alleen die timing!

Precies één uur later huppel ik het theatre (OK) uit. Dat was nog eens een leuke afsluiting van de week! Ik ren door naar huis om te douchen, spullen te pakken en om 16.05 zat ik helemaal klaar op de bank. Toen de taxi om half vijf kwam (Malawiaanse marges) was ik alweer helemaal ontspannen. De rit naar Cape Maclear duurde wel lang, maar ik vind het heerlijk om hier gewoon in de auto te zitten en rond te kijken. Alles gebeurt buiten, op en langs de weg. Ik zat gezellig met Yekta en Sander in de taxi; Doris en Sam waren in de taxi gestapt bij Isabelle die al uit Blantyre was gekomen.

Ohhh helemaal vergeten te vertellen: we hebben een nieuw huisgenootje! Yekta, ook coassistent aan het AMC, was de woensdag ervoor aangekomen. Er zat een heel drama aanvast met kamerwisselingen: Andrea kwam tóch niet meer bij ons wonen zoals het oorspronkelijke plan was, ondanks dat ze een nieuw bed had laten maken en de kamer helemaal had schoongemaakt. Ik zou eerst naar de andere kant van het huis verhuizen om gezellig bij de rest te zijn en had daar zelfs al één nachtje geslapen, maar nu het leegstond naast Yekta kon ik me ook wel voorstellen dat zij liever niet alleen aan die kant zat. Zelfs ik, de nuchterheid zelve, heb daar meermaals uren wakker gelegen met hartkloppingen omdat ik er 100% van overtuigd was dat er inbrekers in de kamer naast mij zaten – wat dan natuurlijk gewoon apen op het dak of honden voor het raam waren. Dus toen Yekta was aangekomen, ben ik meteen weer verder doorverhuisd naar de kamer die eerst voor Andrea bedoeld was.

The Beach House
Van binnen

Goed, terug naar dat weekend. Rond half acht kwamen we aan in Cape Maclear bij onze accomodatie, The Beach House. Dit huis had mijn moeder via Airbnb gevonden voor wanneer zij, mijn vader, Karel en Michel hier komen en we met zijn vijven naar het meer gaan, maar we vonden het er zo leuk uit zien dat we het alvast getest hebben! Het is ook echt een bijzonder huis, bijna alles is van hout of riet en er zijn geen ramen maar gewoon openingen die kunnen worden afgesloten met rieten rolluiken.

Voor diner hadden we allerlei restjes mee (waaronder pannenkoek met marshmellow :D), die we konden opwarmen in de goed uitgeruste keuken. Na het eten was iedereen gaar en zocht zijn bed op. Sam en Isabelle vertrokken zaterdagochtend al rond half negen om te gaan duiken, wij deden het wat rustiger aan met opstaan. Ik begon natuurlijk met een ochtendduik in het meer! Het water was heerlijk van temperatuur, maar wel waren er allemaal vrouwen hun was aan het doen in het meer. Dat voelde toch wel gek, dat ik daar van het meer gebruik maakte als toerist en terwijl het voor hun veel meer een praktische waarde heeft.

Rond 10 uur vertrokken we naar de Funky Chiclid, een backpackershostel en strandtentje een paar honderd meter verderop aan het meer. Heel Cape Maclear is een toeristische hangout en daardoor ook wat meer Westers, dat is af en toe best wel even lekker makkelijk, en er hangt een hele chille sfeer.

Breakfast with a view

Na een Full English breakfast gingen we op ligbedjes op het strand liggen. De hele dag. Lezen, zwemmen, insmeren – repeat. Op een gegeven moment kwam er een Amerikaan langs, Arie genaamd, die bleef hangen en kletsen en na een tijdje vroeg of we meededen met beach voleybal. Ik ben totaal niet goed daarin maar voelde me vreselijk lui, dus heb me toch van het bedje afgesleept. En dat was toch leuk! Er kwamen steeds meer kinderen tussen de 6 en 12 jaar meedoen, die het best wel goed konden. op een gegeven moment speelden we zes tegen zes. Ik kreeg er onwijs zere armen, een oververhit hoofd en een hele grote glimlach op mijn gezicht van. Daarna hebben we ook nog gezellig kaartspelletjes gespeeld, helemaal leuk.

Echt mijn ding

Na even oprissen gingen we ’s avonds uit eten naar Bana Paja, een restaurant met een Franse kok waar ze de beste vis hadden. En Arie was er ook weer bij… best gezellige gozer hoor, maar ik zat aan het uiteinde van de tafel met hem en op een gegeven moment verval ik dan in zo’n interview modus en dan gáát dat gesprek maar door tewijl ik inwendig zit te gapen. Qua eten had ik een gehele vis besteld – eerste keer in mijn leven! – die best lekker was, ondanks alle graatjes die ik er nog uit moest vissen. Het leukst van de avond vond ik de oorbellen die ik daar gekocht heb, gemaakt door de vrouw van de eigenaar!

Teruglopend over het strand naar het huis werden we getrakteerd op een spectaculaire sterrenhemel, ongelooflijk hoeveel sterren er zijn! Er leek gewoon geen stukje hemel zónder ster te bestaan ????.

Zondagochtend gingen Isabelle en Sam weer duiken, en wij gingen weer feestelijk uit ontbijten bij Mgoza lodge. Dit keer liepen we de andere kant op en over de weg, langs allerlei gezellige souvenirwinkeltjes waar ik het zo moeilijk vond om keuzes te maken dat ik niks heb gekocht. Ook voor het ontbijt werden we voor zeer lastige keuzes geplaatst, maar dat is uiteindelijk wél gelukt: wentelteefjes en koffie. Daarna verplaatsten we weer naar ligbedjes, om opnieuw te gaan zwemmen, insmeren en lezen. Heerlijk.

Rond 2 uur was het alweer tijd om naar huis te gaan… Gelukkig duurde de rit nog weer 3,5 uur, waardoor het einde van het weekend nog heel even werd  uitgesteld. Eenmaal thuisgekomen konden we eigenlijk meteen alweer door naar Andrea en Wouter. Zij hadden ons uitgenodigd om te komen eten, samen met twee studentverpleegkundigen uit Nederland die net twee dagen geleden waren aangekomen. Ze heten Roos en Angela en zij komen ook 10 weken stage lopen in het St. Luke’s! Een vriendin en ex-collega (verloskundige) van Andrea uit Nederland was er ook bij, zij was samen met een aantal andere ex-collega’s/vriendinnen van Andrea voor 18 dagen naar Malawi gekomen. Als enige van die meiden kwam zij ook echt een week meewerken op de Labourward, heel dapper!