De tweede tweedaagse trek begon ook weer vroeg, gelukkig heb ik altijd geleerd vooruit te kijken wat eten betreft en hadden we van tevoren broodjes en een ijskoffie gescoord.

Om 7.00u moesten we aanwezig zijn bij het kantoor van Coyote adventures, wat maar 5 minuutjes lopen was vanaf ons hotel. Ze hadden het georganiseerd als dag-trip,. Daarvoor hadden nog 5 anderen zich aangemeld, maar alleen wij zouden in het dorpje blijven slapen en de volgende ochtend nog een wandeling doen voor we weer terugkeerden naar Oaxaca. Dit voelde wel wat meer de moeite waard, want het was wel 3,5 uur rijden!

Het eerste stuk ging smooth over de snelweg, maar na 1,5u verlieten we die en was het nog twee uur lang overwegend dirtroad. Dat was echt heel vermoeiend en ik was heel blij dat ik wat gegeten had, anders was ik in die vervelende vicieuze cirkel van honger en misselijkheid beland.

Onze gids van Coyote, Veronica, vertelde onderweg over onze bestemming, het dorpje Apoala. Het is een gebied waar een paar dorpjes een eigen bestuur hebben en niet onder de regering vallen. Alle taken die gedaan moeten worden, pakken ze zelf op. Zoals het maken van een (erg nodige!!) betere weg, de regering levert wel spullen aan maar ze maken hem zelf. Van jongs af aan krijgen mensen al taken, het begint met kleine dingen maar die worden steeds wat groter. Zoals het gidsen van toeristen, of zorgdragen voor het hotel. Alle inkomsten worden ook verdeeld, het is een soort kleine communistische groep.

Op het eind reden we vanaf een bergtop naar een lager gelegen vallei, en konden we het dorpje Apoala heel mooi dichterbij zien komen. Daar aangekomen kregen we ons “ontbijt” (maar als vroege lunch smaakte het ook heel goed) en toen begonnen we aan de eerste wandeling. De lokale gids was Hilda, een meisje van 16. Zij heeft dit dus als taak gekregen. Ze sprak geen Engels, maar Veronica vertaalde dit voor ons.

De wandeling was een heen- en weertje naar de Tweelingkloof, twee rotsen waarvan ze denken dat die ooit tegen elkaar hebben gestaan. Ertussendoor loopt een leuk riviertje met keien waar we een klein beetje op konden klauteren. De wandeling was nog niet uitdagend of vermoeiend en we waren met 1,5u weer terug in het dorpje.

Wandeling 2 was het “echte werk” naar de watervallen. We moesten eerst een behoorlijk stuk dalen, toen kwamen we bij de eerste waterval. Ik heb heerlijk gezwommen in het koude water, Mich sloeg even over. Daarna liepen we over hetzelfde pad weer een stukje omhoog, tot de volgende waterval en zwemmogelijkheid, nu gingen we er allebei voor. Dapper he, van Mich?

Hierna volgde nóg een waterval waar we konden zwemmen, en deze was eigenlijk het mooist, maar ik was klaar met me in en uit mijn kleren hijsen en het werd steeds frisser, dus die sloegen we toch maar over. Het laatste stuk pad liepen we langs de andere kant van de rivier omhoog. Dit was nog een klein beetje ons best doen, maar wel goed te doen.

We hadden er ongeveer 3 uur over gedaan, inclusief zwemmen. Tijd voor de echte lunch bij het lokale restaurant. Dat bleek linzensoep en daarna een soort gebonden mais-paprikasoep, beiden met tortilla’s erbij.

De rest van onze groep, inclusief gids Veronica, vertrok daarna weer met de bus terug naar Oaxaca, Mich en ik namen onze intrek in het lokale hotel. Na een douche liepen we nog een rondje, dronken een biertje bij het toeristenbureau, en wilden nog cola kopen voor later. Toen we het winkeltje in liepen bleek er echt er een borrel van 3 mannen gaande, die ons er graag bij betrokken. Toen moesten er daar nóg een biertje drinken! Omdat ons Spaans en hun Engels beiden slecht waren, werd er niet veel gepraat, maar het was wel even gezellig. Na 20 minuten vonden we het mooi geweest en zijn we naar de hotelkamer gevlucht, waar we Netflix hebben gekeken onder het genot van ons avondeten (een zak chips). We gingen lekker vroeg slapen, maar wel een tikje onrustig door het smalle bedje, veel licht van buiten, te kleine kussenslopen en zweterige Assenpoester-fleecedekens.

De volgende dag was alles al voor ons geregeld: het ontbijt werd direct geserveerd met café de olla, zoete broodjes, en daarna werden de memelitas aangevoerd: een soort tostadas met paté en kruimel kaas, waar we later ook nog omelet en avocado bij kregen. Hoe meer toppings we erop deden, hoe lekkerder het werd! We zaten weer eens bomvol toen we aan de wandeling begonnen. Dit keer was het dertienjarige broertje van Hilda onze gids, Hermanito. De wandeling die ze voor ons bedacht hadden was eerst naar de Mirador = uitzichtpunt, en daarna naar de duivelsgrot.

Het was best een pittige klim, maar we gingen voor het grootste deel over de weg – degene die we gisteren met de auto naar beneden hadden genomen. Vanaf het uitzichtpunt boven hoopten we door te lopen naar de duivelsgrot, maar dit bleek toch ook weer een heen- en weertje en liepen we eerst over de weg weer helemaal terug naar het dorp. Vanaf daar liepen we in een zweterig kwartiertje naar de duivelsgrot, maar daar konden we helaas niet in. Het verhaal rondom de duivelsgrot is dat er vroeger baby’s verdwenen, en ze wisten niet waardoor of waarheen. Een moeder heeft toen haar pasgeboren baby met een rood lint vastgemaakt aan haar eigen pols. Dit ging lange zo’n tijd goed, dat ze het lint op een gegeven moment van haar eigen pols losmaakte. Ze ging alleen even water halen, maar toen ze terugkwam was de baby verdwenen. Met het hele dorp werd er gezocht, maar hij was nergens te vinden. Een poosje later zagen ze vanuit het dorp het rode lint hangen bij de ingang van de duivelsgrot, ook daar konden ze de baby echter niet vinden. Dat moest wel het werk van de duivel zijn…

Op de terugweg van de duivelsgrot naar het dorp maakten we een klein zijstapje naar een riviertje. In ons beste Google-translate-Spaans lieten we Hermanito weten dat we even met onze voeten in het water wilden en dat hij vast terug mocht gaan als hij wilde. Dat vond hij gelukkig prima, want wij wilden eigenlijk zelf een beetje de rivier op klauteren. Er lagen overal rotsblokken waar je lekker op kon klimmen, we kwamen zelfs een heel klein watervalletje tegen! Dit was stiekem het leukste van de hele wandeling.

Tegen 1 uur waren we weer terug bij het hotel, gingen douchen, inpakken, en daarna weer lunchen. Dit keer was het heerlijk, de dame had een heel lekker gemarineerde varkensschnitzel gemaakt! We bleven daar zitten tot we om half 3 werden opgehaald door onze privé-taxi. Hij reed een veel handigere en comfortabelere route terug naar Oaxaca dan we heen hadden genomen, we deden er een uur korter over.

We lieten ons afzetten bij een leuk tentje in de buurt van het busstation. We hebben daar koffie + taart gedaan en later zelfs nog hamburger gegeten, honger hebben in een bus is namelijk waardeloos. Om 21.30u namen we de nachtbus naar onze volgende bestemming, het kustparadijs Puerto Escondido. Supertoevallig was dat ik een studiegenootje zag, die samen met haar vriend dezelfde bus nam. Zij waren al een paar weken in Puerto Escondido om te surfen, en hadden een paar dagen een uitstapje naar Oaxaca gedaan. It’s a small world, after all?