3 x P

Niet van de geplande Pinda Pizza Parbo-avond, maar van Positief, Patiënt en Patat.

Tja, we signaleerden het al: het regende de laatste tijd weer covid-gevallen.

We waren zaterdag naar het feestje geweest waarvoor de man van Transport me had uitgenodigd. We wilden een taxi bellen na mijn avonddienst, maar het taxi-bedrijf bleek om 21u ’s avonds op zaterdag gesloten. Je verzint het niet, he? Toen belde een van de verpleegkundigen met wie ik die avond had gewerkt, ze kwamen ons wel ophalen! Super lief en gezellig, zij en haar man hadden zelfs BVO’tjes voor ons meegenomen (= Bier Voor Onderweg óf Banaan Voor Onderweg, afhankelijk van de context. Nu was het bier.). Het feestje was georganiseerd door een politieke partij, kwam ik later achter, maar daar merkte ik eigenlijk niets van. De band speelde gezellige muziek en er hing een hele vrolijke sfeer! Lotte danste volop mee met de volksdans Pogo Pogo, dat lijkt een beetje op linedancing. Harstikke leuk, maar ik “kan” de stapjes maar niet onthouden (of doe ik onvoldoende mijn best?)… dus ik aanschouwde dit dankbaar vanaf de zijlijn. Helemaal in het begin van het filmpje zie je Lotte shinen! Tegen 3 uur ’s nachts werden we weer thuisgebracht. Gauw ons bed in, want…

Om 7 uur stond de wekker. Fietsen! Nog half slapend meldden Lotte en ik ons keurig om half 8 op het plein. Natuurlijk waren de anderen allemaal te laat, we hadden nog makkelijk een kwartier langer kunnen blijven liggen. Het was weer een heerlijk rondje, niet zo lang maar dat vonden we voor deze keer niet erg. We doken na terugkomst allebei nog even ons bed in, want Lotte had tussendienst en ik middagdienst. Ja, we stonden voor het eerst samen ingepland! En voorlopig ook voor het laatst want we zijn met te weinig artsen om tussendiensten te kunnen doen. We hadden het daarom extra gezellig en het bleef een redelijk rustige dienst. De stroom lag er een half uurtje uit aan het begin van de dienst, gelukkig waren er toen net even geen patiënten. Er moest speciaal iemand van de technische dienst komen om de zekering weer omhoog te zetten… Iedereen zijn taak.

Dinsdag kreeg Lotte een beetje hoofd- en spierpijn. Voor de zekerheid deed ze een covid-zelftest: negatief. We hadden ook enthousiast gesport maandag, dus we vonden het ook wel verklaarbaar en daarmee veilig om die avond uit eten te gaan met de hele groep artsen + aanhang. Dit was heel gezellig en ik had een heerlijk groot bord nasi rames. Dat is blijkbaar een soort mini-rijsttafel! Tot mijn eigen schrik kreeg ik bijna het hele bord leeg… Voorraden aanleggen voor het fietsen, zullen we maar zeggen.

Dat fietsen woensdag ging dan ook heel lekker, maar dat kan ook liggen aan de Eksi Koekoe = Surinaamse eiercake liggen die ik had gebakken. Lotte was niet mee fietsen, die voelde zich toch niet fit. Toen ik na afloop weer euforisch het erf op liep, vond ik het al vreemd dat er licht brandde in huisje 2. Lotte zat voor het huisje en keek me beteuterd aan. Ze had opnieuw een zelftest gedaan, deze keer was die positief… Natuurlijk vervelend an sich, maar dit betekende ook dat ik haar nachtdienst die nacht moest overnemen, want ik was back-up.

Niets aan te doen. Gelukkig voelde ik me na 2 dagen vrij gewoon fit – eigenlijk zelfs euforisch dus door het fietsen, dank u endorfines. Ik had nog de tijd om even een uurtje uit te rusten voordat ik aan de slag moest, dat was fijn. En nu had ik aan de collega’s van de SEH mooi een publiek om mijn eksi koekoe uit te proberen! Zelf heb ik het origineel nog niet gegeten, dus ik had geen idee of hij goed was.

Toen ik aankwam op de SEH lagen er nog 2 patiënten die nog helemaal gezien moesten worden. Dat rondde ik lekker rustig af, ik had geen zin in haastwerk. De cake werd goedgekeurd, yes! Even nog de ochtendoverdracht voor de volgende dag doorgenomen en bijgewerkt, toen zocht ik een patiëntenbedje op. Na een half uur verscheen er echter weer een patiënt aan de deur, en zo ging het tot 4 uur door. Rustig aan 1 voor 1, maar van slapen kwam er niet veel. Ik was erg blij toen ik na de ochtend-overdracht mijn eigen bed in kon kruipen, ik was toch wel weg moe.

Donderdag deden we lekker rustig aan, gelukkig had een collega mijn avonddienst over genomen. We keken The Great British Bake Off en stelden zelf een Bak Bucket List op. Daarna merkte ik dat ik toch ook wel keelpijn kreeg. Toen ik vrijdagochtend vroeg wakker werd, was het niet meer te ontkennen. Ik meldde me op de SEH om me te laten testen en werd direct als Patiënt behandeld, zo grappig! Ik moest zitten bij het screeningstafeltje en kwam in de vitale-parameters-trein: pols 86, bloeddruk 109/64, saturatie 98% en temperatuur 36.8gr – allen tegelijk gemeten. Ik snap wel dat je hier als patiënt een klein beetje door overweldigd wordt, ikzelf was wel onder de indruk van de efficiëntie.

Toen moest ik naar de covid-suspecte kant van de SEH. Als patiënt, dus zonder pakkie! Ha, dat is echt gek, om je aan de andere kant van de scheidslijn te bevinden. Een lieve collega kwam er direct aan om me te testen. Ze zei direct dat ik er een stuk minder stralend uitzag dan anders (toch nog een compliment); de test-uitslag was helaas, maar niet verrassend, Positief.

 

Ik kreeg een doosje Paracetamol mee zodat ik zelf niet naar de winkel/apotheek hoefde. Ook vroeg ik om een klein spuitje, mijn linker oog was namelijk sinds woensdag een beetje rood en er kwam troep uit. Hiermee kon ik het makkelijker schoonmaken.

Gelukkig waren Lotte die dag allebei nog vrij. Voordeel was dat Lotte wel gezellig weer terug kon verhuizen naar huisje 3, het is toch niks om ieder alleen in een huis te zitten. Ik maakte een zieken-ontbijtje (Pineapple Pancakes) en we sloegen lekker aan het knutselen, maar beiden voelden we ons niet top. Ook ging onze 3 x P avond met de chirurg & gezien nu natuurlijk niet door, daar baalden we echt van! Uit armoe maakten we dan maar iets anders: cassave kroketten en Patat. En de snack bij de aflevering Great British Bake Off die we daarna keken: een Paaseitje. Lotte’s moeder had namelijk 6 weken terug een paas-pakketje opgestuurd dat deze week was aangekomen. Daarin zaten naast haar fietspakje gezellige versiersels én hele lekkere paaseitjes van de Hema.

De zaterdag t/m maandag had ik dagdienst, ik mocht gewoon werken met een FFP2-masker op. Het ging, maar was wel redelijk Pittig en druk. Het meeste last had ik nog van mijn linker oog, die ondertussen ontstoken was (Engels: Pink Eye! Echt Prachtig hoeveel woorden er met een P beginnen als je erop let) en waarmee ik alleen maar wazig zag. De verpleging zei nog dat ik patiënten zou afschrikken met hoe ik eruit zag, dat vond ik eigenlijk wel een goed idee. Helaas werkte het niet goed genoeg, ik heb beide dagen mijn back-up gebeld omdat er té veel tegelijk moest gebeuren.

Vanaf maandagmiddag kon ik eindelijk bijkomen en me met volle aandacht verheugen op dinsdag: de dag dat Jopie en Arie hier in Nickerie arriveerden!!!