Vrijdagochtend gingen Sander en zijn moeder samen naar Majete, terwijl Doris, Yekta en ik een weekendje in Malosa bleven. Dat klinkt rustig, maar niets was minder waar. We hadden namelijk het plan opgevat om de plaatselijke kroeg, de CoolPro’s, onveilig te gaan maken. De weken ervoor had ik van de verpleging namelijk al verschillende uitnodigingen gekregen om mee te gaan, en bij wijze van inburgering leek ons dat een leuke besteding voor de vrijdagavond.
In mijn enthousiasme had ik meerdere mensen meegevraagd, waaronder natuurlijk Doris en Yekta maar ook Yekta’s eerstejaars leerlingverpleegkundigen. Zij waren nu twee weken begonnen en hadden die twee weken samen met Yekta op female gestaan. Yekta had een goede band met ze opgebouwd, ze ziet zichzelf een beetje als een moeder voor ze. Het leek ons dus heel gezellig als we met een grote groep gingen. Iedereen was al net zo enthousiast als ik en iedereen wilde mee. “Wat een leuke mensen toch!” dacht ik nog. Totdat tegen de middag de aap uit de mouw kwam… Eén van Yekta’s eerstejaars verpleegkundigen was gelukkig zo beleefd om te vragen of het een georganiseerd feestje was, of dat hij beter niet mee kon gaan als hij zelf geen geld had. Yekta had toen al besloten om haar kindjes ieder van twee of drie drankjes te voorzien, maar ik ging zelf ook eens polsen bij “mijn” verpleegkundige vrienden. En jahoor, zij waren verbaasd dat ik ernaar vroeg, want ze waren er inderdaad vanuit gegaan dat ik de drankjes zou betalen. Sterker nog, ze vonden het héél vreemd van mij dat ik daar geen seconde over had nagedacht toen ik ze uitnodigde. Hallo, het waren jullie die mij zes keer mee hebben gevraagd hoor! Nouja, er bleken uiteindelijk maar drie jongens nog mee te kunnen en na een beetje onderhandelen waren we overeengekomen dat ik dan wel twee of drie rondjes kon geven, want ik vond het toch wel erg jammer als ze niet mee zouden gaan.
Met een gin tonic tegen de zenuwen achter de kiezen vertrokken we om zeven uur van huis, nadat Jali ons nog vaderlijk had gewaarschuwd om niet alleen te lopen en niet teveel te drinken. We werden zelfs persoonlijk opgehaald van huis door niemand minder dan Bryce, de student nurse die ontzettend complimenteus is naar mij toe. Onderweg naar de CoolPro’s liep ik samen met hem een stukje vooruit, en hij maakte van de gelegenheid gebruik om me zeer openhartig te verklaren hoe verliefd hij op me was. Hoe lief, hoe ontroerend en hoe ongemakkelijk! Ik bedankte hem voor zijn lieve woorden en oprechtheid, maar hielp hem er ook aan herinneren dat ik een vriend had en dat ik zijn gevoelens niet beantwoordde. Dat wist hij natuurlijk wel en hij wilde ook wel een foto van Michel zien, maar maandag pas – vananavond was hij nog even in de ontkenning en zou hij gewoon goed op me passen, want het belangrijkste was dat ik me veilig voelde. Dat kon ik wel heel erg waarderen!
Het was zo’n 20 minuten lopen lang de grote weg richting Zomba. Eenmaal aangekomen hield ik mijn hart vast, Andrea had namelijk gewaarschuwd dat Malawianen behoorlijk kunnen drinken en daar ook vroeg mee beginnen, dus dat het het best was om zo vroeg mogelijk heen te gaan. Dat laatste was in de hectiek van de vrijdagmiddag een beetje mislukt, maar het viel ontzettend mee. De club was zelfs uitgestorven; ik denk dat er in totaal nog geen 10 man was. Ter compensatie hadden ze de muziek wel extra hard gezet, wat een geweld voor je trommelvliezen. De ruimte zelf zag eruit als een soort balletzaal met aan beide kanten spiegels en aan de muur hing een TV waarop een film (zonder geluid) speelde. Oké, bijzonder… Maar die Malawianen hadden nergens last van en begonnen lekker te dansen en om drankjes te vragen. Yekta’s studentverpleegkundigen waren ook zo schattig; de meisjes stonden in een soort rijtje terwijl de jongens daarvoor om de beurt hun beste move deden. Zo high school! Op een gegeven moment kwamen we wel wat meer los, had Bryce mijn verzoek om zachtere muziek doorgegeven aan de DJ en heb ik allerlei leuke moves geleerd: van maispap tot nsima. Grappig hè, dat alles hier ook om eten draait. Ondertussen waren er wel wat vage figuren in de club verschenen, maar daar had ik dankzij mijn persoonlijke bodyguard geen last van. Zodra ze binnen een straal van 2 meter kwamen, maakte een donkere blik van Bryce dat ze rechtsomkeert maakten. Ideaal! Tegen tien uur voelde het alsof het al drie uur ’s nachts was en vonden we het mooi geweest. Ondanks dat de jongens er anders over dachten, hebben ze ons wel helemaal naar huis gebracht om daarna zelf weer terug te gaan. Ze betalen dan geen drankjes, maar verder gedragen ze zich wel als gentlemen. Eenmaal thuis sloten we nog af met een laatste gin tonic. Dat is een erg belangrijk drankje hier, want in tonic zit kinine en dat is een medicijn tegen malaria! Of was het in de gin? Nouja, in ieder geval voelt het alsof je aan je gezondheid werkt als je er eentje naar binnenwerkt – een beetje als hardlopen, maar dan meer ontspannen. Bovendien werkt het ook uitmuntend als slaapmiddel. Nota bene: ik ben nog géén dokter, dus van alles wat hier staat betekent het NIET dat het doktersadvies is! Voor zover mijn rol als gezondheidsbevorderaar ????.
Zaterdagochtend kwamen we wat traag op gang, maar we werden goed wakker geschuld door Doris’ vegan American Pancakes. Hemels! Echt, dit leek net zo vegan als dat bacon vegetarisch is, dus absoluut niet, maar dat was het 100% wel. Opgemonterd en ontkaterd begaven Yekta en ik ons naar de markt om daar in een minibus naar Zomba te stappen. Voor wie het fenomeen minibus niet kent, denk aan het magische tasje van Hermelien waar hele tenten en meubels uit komen, maar dan andersom: er lijkt een eindeloze stroom van mensen, tassen, kippen en ijzeren leidingen ín te passen. In totaal zijn er vier bankjes waar met veel gepers vier mensen naast elkaar op passen, en voorin zitten ook nog 3 mensen. Inclusief bestuurder en de “propper”, de man die passagiers verzamelt, het geld int, de busschikking dirigeert en zichzelf er ook nog ergens tussenpropt, “passen” er wel 22 mensen in het busje. Het grote voordeel van de minibus is vooral dat het maar 700 kwacha (90 cent) kost om naar Zomba te gaan, in tegenstelling tot een taxi van 7000 kwacha (9 euro). Er zit ook een hele techniek achter in welke minibus je moet stappen, zo heeft Doris ontdekt. Er zijn namelijk “stopbussen” en “intercities”; de eersten stoppen letterlijk om de paar honderd meter om mensen op te pikken en wachten in grotere dorpen totdat ze vol zitten. De “intercities” gaan vaak over grotere afstanden en rijden lekker door. Deze herken je doordat ze in grotere plaatsen (zoals Malosa) met flinke vaart aan komen rijden, kort stoppen om mensen eruit te gooien en wachtende mensen te laten instappen en daarna gauw weer doorrijden. Deze uitleg heb ik later pas gehoord, maar Yekta en ik stapten toevallig gelukkig in een intercity en met een half uur waren we in Zomba. Daar gingen we lekker shoppen op de markt, boodschappen doen in de supermarkt en lunchen bij African Heritage. Dit laatste was een tip van mijn moeder, het bestond twintig jaar geleden dus ook al en heette toen nog naar de sportclub waar het naast zit (Gymkana club), maar ze hadden nog steeds heerlijke lunch en cappuccino. ’s Avonds kwamen Roos en Angela eten, ik weet niet meer wat het was maar wel dat we voor het toetje marshmellows en chocolade in de oven hadden gesmolten om met koekjes uit de schaal te eten <3.
Zondag was ook een lekker rustige dag en begon ik aan de uitdagende klus om mijn blog up to date te krijgen. Jullie hebben mogen aanschouwen dat de haalbaarheid tegenviel. Het was al veel te snel avond, en niet zomaar een avond: nsima avond! Overdag hadden Doris en ik al een stoofpotje met rundvlees en pompoen opgezet en Jali kwam ons om 6 uur helpen met de bereiding van de nsima. Het smaakte beter dan in mijn herinnering, maar de aubergine lasagne die we erbij hadden gemaakt was eigenlijk nog het lekkerst. Sander en zijn moeder waren zoals gepland net op tijd gearriveerd en aten gezellig mee. Na het eten vertelde ik Jali over onze plannen om kleding te laten naaien bij een taylor. Hij heeft me toen uitgelegd waar een heel goed mannetje zat en heeft zelfs een model voor een jurk voor me getekend!
Geef een reactie