Nee, ik was nog steeds niet klaar op Maternity. Zoals ik – onbedoeld – Bryce zijn hart heb gestolen, heeft Maternity dat zeer onverwacht met het mijne gedaan. Het omvat heel veel, dus er valt ook veel te leren. Bovendien is het praktisch, ik denk dat dat samen me aantrekt. Zowel Wouter als Andrea stonden ook op Maternity, dus we konden de verschillende afdelingen mooi verdelen. Ik besloot me op nursery te storten, de pasgeboren baby’tjes.

Oh, dat moet ik nog vertellen! Mijn eerste week op maternity, twee weken eerder dus, was ik aanwezig bij de vroeggeboorte van een tweeling. De schatting was dat de jongetjes 21 weken oud waren. In Nederland ligt de grens voor het in leven houden van te vroeg geboren babies rond de 24 weken, het verschilt per ziekenhuis. Dat deze kinderen het niet zouden halen stond dus al vast. Dat heeft voornamelijk te maken met de longrijping, ze zijn gewoon nog niet klaar om te ademhalen en bovendien hebben ze nog geen energiereserves.

De geboorte ging ontzettend snel, wat een ieniemienie poppetjes waren dat! Allebei wogen ze 600 gram, één vijfde van een baby van een normale termijn (3kg). Ze werden naar de Nursery gebracht om aan de zuurstof te leggen ter comfort. Ik had verwacht dat de kindjes zo’n 10 minuten na de geboorte zouden overlijden, maar ze hebben het nog tot laat in de middag volgehouden. Hoewel ik wist hoe slecht de prognose was, trof het me plotseling toch meer dan ik had verwacht. Dat kwam denk ik doordat ik meer de tijd had om erover na te denken wat deze jongetjes allemaal niet mee zouden maken, gedeeltelijk ook als tweeling zijnde. Dat raakte me zo dat ik in tranen weg ben gelopen. Gelukkig toonde iedereen daar veel begrip voor en na een kopje koffie was ik al een stuk rustiger, maar ik zal die twee kleine poppetjes niet meer vergeten.

Dat was dus mijn eerdere ervaring in de nursery, maar dat heeft gelukkig verder geen effect gehad op mijn functioneren daar. De warmte had dat echter wel, het is daar standaard zo’n 36 graden. En ik maar denken dat post natal ward warm was… Dit is helemaal een temperatuur waarop mijn hersenen in chocolademousse veranderen. De verpleging daar is ook wel pittig en sceptisch als ik verkondig dat ik zelf de visite ga doen om achteraf met Wouter of Andrea door te spreken. Ik weet ze dan wel te overtuigen, maar dat proces maakt het zweten er niet minder op. Dag twee had ik al besloten om meteen mijn witte jas maar uit te gooien, dat scheelt toch ietsjes. Net die week lag de nursery ook helemaal vol, met zo’n dertien kindjes. Normaal liggen er vijf ofzo! Door mijn onervarenheid duurden mijn visites aan het begin van de week twee uur, maar aan het eind van de week heb ik dat toch weten terug te brengen tot 1 uur (oké plus een aantal minuten).

’s Middags gebeurt er dan niet zoveel meer op nursery. Maandagmiddag deed ik een sectio mee met Wouter en Andrea, leuk meekijken. Ik heb best vaak tijdens een OK dat ik dan een beetje licht in mijn hoofd word, maar eigenlijk gaat dat nooit fout als ik maar goed genoeg focus. Deze keer ging het ook lang goed, tot het einde toen ze de wond gingen sluiten. Ik voelde het bloed gewoon helemaal uit mijn hoofd wegtrekken, gelukkig stond er een krukje in de buurt en ging het beter toen ik ging zitten.

Dinsdagmiddag was het ook weer rustig en ging ik maar eens langs het lab om te vragen hoe het werkte om bloed te doneren. Niet dat dit me het ideale moment leek na het incident van gisteren, maar ik had het eerder al bedacht en wilde er niet te lang mee wachten want dan zou ik het twee keer kunnen doen in mijn tijd hier (er moet officieel drie maanden tussen twee donaties zitten). Hoewel mijn insteek vooral informatie inwinnen was geweest, namen ze de zaak erg serieus en werden meteen mijn bloedgroep en Hb bepaald. Inderdaad 0 negatief, wat redelijk zeldzaam is hier, en mijn Hb was goed (14,2 Malawiaanse waarde). Ik mocht meteen gaan liggen voor de afname! Oké, lekker voorvarend voor Malawianen, maar ik vond het prima. Hij kwam met een blauw achtig ding aanzetten, en ik dacht nog: waar is die naald nou? Toen schoof de naald uit het blauwe omhulsel. AAAAH!!! Het leek wel zo dik als een rietje!! Het was maar goed dat ik geen tijd had om te reageren voordat hij de naald inbracht. Dat deed ook echt pijn, maar dat trok na een tijdje gelukkig weg. Voor mijn gevoel duurde het laten aflopen van bloed wel 20 minuten, maar ik denk dat het in de realiteit zo’n 8 minuten was voordat er 500 mL in de zak zat. Mijn bloed werd ook meteen getest op allerlei ziektes, welke ik gelukkig niet had ????.

Rond kwart voor vier die middag begonnen Doris en ik nog aan een hele minibus-Zomba-markt-onderneming. Doris wilde zwarte stof kopen als voering voor tassen die ze wilde laten maken bij de taylor; ik wilde een telefoonnummer bemachtigen. Hoewel eerst alles leek tegen te vallen omdat de minibus er heel lang over duurde en de chitentjewinkel al dicht was toen we aankwamen, vonden we tóch nog wat we zochten op de markt! En ook mijn gedeelte was succesvol; ik moest op zoek naar het huis dat we in april willen huren om persoonlijk het telefoonnummer te vragen – dat scheelt vaak erg veel geld in vergelijking met het huren via AirBnB. Het huis was makkelijk te vinden, iemand deed de poort open en die gaf me het telefoonnummer. Echt verbazingwekkend hoe dingen te regelen zijn hier in Malawi!

Hierna werd het wel eens etenstijd en zijn we naar Pakachere gelopen, het hostel waar we vaak op dinsdag eten omdat dan alle expats uit de buurt daarheen komen. De Pakaburger smaakte heerlijk en in gedachten zag ik mijn rode bloedcellen zich vrolijk verdubbelen nu ik weer wat extra ijzer uit het vlees binnenkreeg.

Woensdagmiddag na coschap gingen Doris en ik meteen naar de taylor die Jali had aangeraden, een heel schattig mannetje ietsjes voorbij de markt. De communicatie was een tikkeltje lastig, maar hij had een poster waarop ik kon aanwijzen wat ik wilde: een jurk met een ronde hals en uitlopende rok. Maandag zou het klaar zijn, spannend!

Donderdagochtend was ik al vroeg uit bed, want ter ere van Valentijnsdag had ik hele leuke ontbijtplannen waarvan je hieronder het resultaat bovenaan al hebt gezien!

Tussen de middag ging ik alvast deeg maken, want ’s avonds wilden we pizza eten. Ik had het net af toen Andrea me appte om samen een keizersnede te doen. Dit keer mocht ik eerste assistent zijn, DAT WAS ME TOCH LEUK! Ik had niet verwacht dat ik het zoveel beter zou snappen en volgen als ik zo dichtbij stond. Aan het eind mocht ik de huid hechten, maar wel met de meest botte naald ter wereld. Ik deed ontzettend mijn best, maar ik kwam gewoon niet door die huid heen. Op een gegeven moment heb ik Andrea maar gevraagd of ze het overnam, want ik wilde het ook niet op mijn geweten hebben dat die dame het lelijkste litteken van Malawi krijgt. Het was overigens wel weer een ongelooflijk warme operatie, ook al had ik dit keer alleen een OK-jurk + steriele jas en laarzen aan(en dus geen broek), de straaltjes liepen alsnog langs mijn benen. Maar het was wel mijn allerleukste OK ooit!

Pizza met eetpapier

Die avond aten we heerlijke zelfgemaakte pizza. Helaas kwam het bakpapier met geen mogelijkheid los van de pizzabodem, gelukkig proefde je daar niets van.

Eerder die week had Geoffry, de hoofdverpleegkundige van Maternity, voorgesteld om een keer bij een lokaal tentje op de markt te gaan eten. Dat leek ons een goede voortzetting van onze kennismaking met de Malawiaanse cultuur, dus we gingen vrijdagavond met z’n vieren op stap. Yekta was nog lang bezig in het ziekenhuis en ging niet mee. We gingen naar restaurant “Fatsani”, vlakbij de CoolPro’s waar we die week ervoor waren geweest. Ze hadden er nsima of rijst met kip of geit. Wij hadden van tevoren al bedacht dat het sowieso geen vlees voor ons werd – sommige risico’s moet je gewoon niet nemen. Het duurde even voordat het klaar was, en als je om de hoek keek zag je waarom: ze kookten op twee houtskool stoofjes. Geoffrey legde uit dat dat goedkoper is dan op stroom koken. Zo heeft hij een heleboel over het zijn leven en dat van gemiddelde Malawiaan verteld, bijvoorbeeld ook dat hij speciaal vroeg op moet staan omdat er zo’n lange rij voor de waterkraan staat. Ik had er niet eens bij nagedacht dat het niet vanzelfsprekend was om geen stromend water te hebben…

Lekker local