Waarmee ik het zo druk heb kan ik niet zo goed bedenken, maar op een of andere manier kom ik er door de week gewoon niet aan toe om te gaan schrijven. Mijn plannen voor dit “vrije” weekend (we bleven thuis in Malosa) waren dan ook schrijven, eten, schrijven, eten, schrijven; en toch is het al 15.00 uur op zondag en heb ik me nu pas met mijn laptop op de bank genesteld. Maar ik zit er nu helemaal klaar voor: voetjes omhoog, kop thee binnen handbereik,  geur van bananencake die in de oven staat… Zo moet het wel lukken om jullie helemaal bij te praten ????

Best regelmatig ben ik aan het filosoferen over de tijd hier. Nouja, ik bedenk dan dat het enerzijds lijkt alsof ik hier al heel lang ben, maar dat de tijd anderzijds ook heel snel gaat. Dat leek eerst tegenstrijdig, maar bij nader inzien vond ik het ook wel logisch. Er gebeurt gewoon heel veel, maar doordat er routine in de weken en weekenden zit gaat het toch snel voorbij. Ik was echt verbaasd toen ik mijn vorige post aanvulde, dat ik pas van twee weken verslag gedaan heb!

Week drie begon ik op de Maternity-afdeling. In Nederland hebben we daar geen equivalent van, maar ik denk dat de letterlijke vertaling, moederschap, de lading wel denkt. Het omvat namelijk

  • Postnatal: vrouwen die bevallen zijn en zorg nodig hebben, dat zijn vooral de vrouwen die een keizersnede gehad hebben of die koorts hebben gekregen na de bevalling.
  • Sick antenatal: zwangere vrouwen die een blaasontsteking hebben. Ze kunnen natuurlijk ook iets anders hebben, bijvoorbeeld zwangerschapsvergiftiging, teveel vruchtwater, te vroeg gebroken vliezen, enzovoorts, maar 90% heeft (daarnaast) een blaasontsteking. Zodra wij ze beter hebben gemaakt en ze weer healthy antenatal zijn, kunnen ze kiezen waar ze verblijven tot ze gaan bevallen. Er staat in Malawi namelijk een boete op thuis bevallen, in een poging om de hoge kinder- en moedersterfte rondom de bevalling terug te dringen. Omdat sommige vrouwen heel ver bij geboortefaciliteiten vandaan wonen, zijn er speciale waiting homes waar ze vanaf zoveel weken zwangerschap gratis kunnen verblijven in afwachting van de bevalling. Zo’n huis staat ook hier op het terrein, ik ben er nog niet geweest maar ben er wel nieuwsgierig naar! Dat bekijken vind ik wel een leuk doel voor morgen.
  • Labour: waar de vrouwen bevallen, vier hokjes gescheiding door dunne muurtjes en een heel ielig gordijntje. Met een beetje pech lig je dan ook in het hokje met de voorraadkast, dus waar om de minuut iemand binnenkomt die helemaal niets met jouw bevalling te maken heeft. En dan weer die afgrijselijke behandelbanken… Ik snapte direct dat mijn moeder hier niet wilde bevallen.
  • Nursery: BABIES! Kleine droppies die bijvoorbeeld niet goed genoeg drinken, te vroeg geboren zijn, koorts hebben, of thuis geboren zijn. Zoals ik al vertelde staat er op dat laatste dus een boete, maar je hebt natuurlijk toch ook vrouwen die niet op tijd het ziekenhuis halen. Die kindjes komen in het “birth before arrival (BBA)” protocol. Dat houdt 3 dagen lang antibiotica en observatie in, ook al zijn ze verder perfect in orde. Horen we hier een kritische ondertoon? Neehoor, het algehele antibioticabeleid in Malawi vinden wij niet raar, dat vinden wij alleen maar heel bijzonder ????. Nu smelt ik automatisch al door de aanblik van babies, maar het hok waar ze in liggen… hallelujah wat warm, het is daar altijd minstens 28 graden. Speciaal voor René en Moniek een paar foto’s van hoe het er nu uit ziet, herkennen jullie het nog?

Mijn gynaecologiecoschap was alweer ruim een jaar geleden en zó goed blijft het nou ook allemaal weer niet hangen, dus ik vond het wel een beetje spannend. De eerste maandag liep ik mee met een clinical officer. Die weten op zich heel veel, maar omdat zij chichewa spreken met de patiënt én de verpleging is het best lastig om dat goed te kunnen volgen. Vanaf de tweede dag stond ik gelukkig met Andrea, de tropenarts, en dan gaat alles in het Engels dus stak ik er al een stuk meer van op. De patiënten spreken echter geen Engels, dus je bent voor alles ontzettend afhankelijk van de verpleging. Op de maternity heb je het dan niet slecht getroffen: allemaal (mannelijke) Malawiaanse leerlingverpleegkundigen die zeer behulpzaam én gezellig zijn. Ja, zelfs nog nadag ik ze allemaal foto’s van Michel en mij samen had laten zien!

Andrea had er op woensdag nog een afdeling bij en had wel vertrouwen in mij, dus op dag drie was het aan de mannen & me. Ikzelf voelde me nog niet zo zeker over al die vrouwen en babies, maar zij stonden al een paar maanden op deze afdeling en konden me heel goed helpen. Ze vertalen, vragen uit zichzelf door, wijzen me erop dat ik de fundushoogte met een meetlint moet meten, laten me zien hoe ik voel hoe de baby in de buik zit en proberen me te leren hoe ik met een ouderwetse stethoscoop naar de harttonen van de baby moet luisteren (lukt nog steeds niet, ik maak me echt een beetje zorgen om mijn gehoor). Zo grappig om dat van die grote jongens te leren, in Nederland is het echt een vrouwenbranche!

Op een gegeven moment kwamen we bij een meisje van 19 jaar dat pas 7 maanden zwanger was, maar al weeën had. Ik wist wel dat je daar verschillende risicofactoren voor hebt, bijvoorbeeld een urineweginfectie. Die had ze niet. Hm, diep in mijn geheugen graven… stress? Oké, dat ging hij wel even uitvragen. En toen kwám er toch een gedetailleerd verhaal, dat ze vanwege de zwangerschap met school had moeten stoppen, van haar ouders naar haar vriend verhuisd was, dat haar vriend soms teveel dronk en dat hij dan agressief werd. Aanbeveling: iemand moest met die vriend gaan praten, en daarvoor wilde hij wel overwerken op zijn vrije vrijdagavond. Hoe schattig! Maar we moeten wel praktisch blijven, dus ik zei dat hij het maar aan de avonddienst moest overdragen.

Een interessante casus van die week was een meisje van 17 jaar dat twee weken daarvoor normaal  was bevallen, maar nu al een aantal dagen lag opgenomen vanwege koorts. Daarbij had ze ook klachten van diarree en hoesten. In onze differentiaal diagnose stond bovenaan endometritis, dat is een typische diagnose voor zo’n 10 dagen na een bevalling en houdt in dat de binnenste slijmvlieslaag van de baarmoeder is ontstoken. Verder kon ze ook gewoon een longontsteking hebben, een maag-darminfectie of – nooit vergeten – malaria. Ze werd breed ingedekt met een scala aan antibiotica en kreeg ook artesenaat, de behandeling voor ernstige malaria, want haar malariatest was positief. Toen ik op de afdeling kwam lag ze er al drie dagen, maar de koorts bleef aanhouden. Dat is toch vreemd als iemand zoveel verschillende middelen krijgt. We begonnen meer aan een abces te denken, daarbij wordt er door de ontsteking een holte gevormd waar antibiotica maar moeilijk kunnen doordringen. Op de longfoto zagen we geen duidelijke ontsteking ondanks het hoesten, en op de echo van de buik werd er wel wat vrij vocht gezien maar geen abces of tekenen van een endometritis. De hele week bleef ze koorts houden en wij snapten er gewoon niks van. Tot de week erna… to be continued in mijn volgende post ????

Het voelde een beetje als een sprong in het diepe, deze week, maar dan wel eentje waarbij ik veel meters gemaakt heb. Ik was vaak pas rond half zes thuis, in tegenstelling tot vier uur zoals de week ervoor, maar ik had al zin in de volgende week omdat ik er zoveel van leerde!