Voor mijn laatste week had ik weer Female gepland, omdat ik daar maar anderhalve week had gestaan en ik het wel een uitdagende afdeling vond. Die was echter erg rustig, dus ik had volop tijd om met mijn gedachten ergens anders te zijn… bij mijn afscheid en aftellen tot ik Michel weer zou zien!

Eerlijk gezegd was dit mijn minst leuke week. Dit kwam door het weinig aantal opgenomen patiënten en doordat de samenwerking met de CO zeer lastig ging. Als hij er was was ik er niet (10% van de tijd); als ik er was was hij er niet (90% van de tijd). In totaal ben ik die week bij anderhalve visite aanwezig geweest. Hij kwam niet naar de overdracht, dus twee keer was hij al klaar met de visite voordat ik op de afdeling arriveerde omdat de overdracht erg lang duurde. Op de dinsdag begonnen we wel samen, maar werd ik door de CO van Paeds naar zijn afdeling geroepen. Het meisje met meningitis en daarbij krachtsverlies dat wij drie weken terug samen hadden behandeld, was nu op controle gekomen. Wat was zij verbeterd! Ze liep normaal, ze speelde normaal, ze ging alweer bijna naar school. Het deed me ontzettend goed om te zien hoe goed ze was hersteld in zo’n korte tijd. Ik waardeerde het ook heel erg dat de CO aan mij gedacht had en me had laten halen om dit te laten zien.

Toen ik terugkwam op Female was de CO alweer klaar met de visite, vertrokken en zag ik hem de rest van de dag niet meer. Zo ging het letterlijk de hele week.

Hierdoor had ik véél tijd, bijvoorbeeld voor het bakken van bananencake. Maandag was de eerste keer, met behulp van Roos. We maakten een dubbele hoeveelheid zodat ik het dinsdag kon uitdelen in het ziekenhuis. Toen ik dinsdag de cake zocht, kon ik hem echter nergens vinden. Zo bizar, hij was gewoon verdwenen! Niemand wist er iets van. Yekta vertelde wel dat ze Bea had gevraagd of die een stukje wilde proeven, maar dat die had afgeslagen omdat ze dat al had gedaan. Na de lunch kwam Bea terug. Ik vroeg haar of ze er meer van wist… ze reageerde verbaasd en zei dat ze de hele taart had opgegeten. Geen grapje. Dat is echt onmogelijk, van die cake zou je drie dagen kunnen eten!

Dit was ook niet bepaald bevordelijk voor mijn humeur, maar donderdag konden Roos en ik ons er toch toe zetten om nóg een cake te bakken. Die heb ik meteen die middag uitgedeeld zodat hij niet kon ‘verdwijnen’. Afgaand op de reacties, smeekbedes om het recept en mijn eigen stukje was hij erg goed gelukt ????. Dat maakte alles weer goed.

Alle chitenjeprojecten moesten ook deze week worden afgerond, dat was nog een flinke opgave voor de tailor! Jali had hem gevraagd om bij ons thuis langs te komen, heel praktisch. Precies op donderdag had hij alles af: een jumpsuit voor Bette, een jurkje voor mijn moeder en een broek voor mijzelf.

Mijn laatste avond gingen we met z’n allen naar Casa Rossa. Het is wel heel fijn om te weten dat het niet écht de laatste keer is, omdat ik hier aan het eind van mijn reizen nog terugkom.

Laatste van vele gezamenlijke ijskoffies

Vrijdagochtend stapte ik om 7 uur ’s ochtends samen met Yekta in de taxi naar Lilongwe. Het enige voordeel van Yekta’s gestolen goederen was namelijk dat ze ook naar Lilongwe moest om dingen te regelen. Zij zou sowieso met de taxi gaan om alles binnen één dag te kunnen regelen, en ze had speciaal deze dag gekozen zodat ik met haar mee kon rijden, zo lief! We gingen nog gezellig samen lunchen bij Mediterraneo, een Italiaans restaurant vlakbij het consulaat.

Ze hadden een prachtige tuin en heerlijke pizza en salade. Na het bezoek aan het consulaat zette de taxi me af bij Mabuya camp. Het afscheid met Yekta was onverwacht een beetje emotioneel; we hadden toch 5 weken samengewoond en heel veel gedeeld!