Nog een heerlijke week vakantie samen met Mich!

Ik had een heel verhaal getypt over alle redenen waarom Mich en ik nog een vakantie samen hebben gepland, maar eigenlijk kan ik er heel simpel over zijn: omdat het kon!

Dus, Trinidad en Tobago (T&T): twee kleine Caribische eilandjes voor de kust van Venezuela. Tot voorgaande artsen uit Nickerie hierheen gingen, had ik er nooit aan gedacht als vakantiebestemming. Maar zij waren heel enthousiast en nu Mich en ik aan het zoeken waren, leek het perfect. Er ging voor ons allebei een rechtstreekse vlucht heen, de prijzen daarvan vielen relatief mee en het leek ons een leuk “avontuurlijk”, wat minder toeristische versie van de Caribisch eilanden.

Mich vloog 3 dagen eerder naar Trinidad omdat dat ticket goedkoper was en hij toch vrij had. Hij was van plan geweest alvast veel vogeltjes te kijken, maar vier dagen vóór vertrek sloeg het noodlot toe. Bij een voetbalwedstrijd maakte hij een – naar zijn vertelling – prachtige sliding op de bal, maar bij het neerkomen raakte zijn linker schouder uit de kom. Dit is helaas niet nieuw voor Mich, dit is nu de derde keer. Dat doet verrekte veel pijn en behoeft foto’s en terugzetten op de SEH. Zijn neef en diens vriendin gingen gelukkig met hem mee en hebben ontzettend goed voor hem gezorgd. Bovendien geeft diezelfde neef steeds onze katten te eten terwijl we weg zijn (samen met Michels broer), het lijkt wel alsof hij mijn hele rol overneemt! Ik ben nog aan het bedenken hoe ik ze het beste kan bedanken, een tegoedkaart aan bedank-baksels misschien?
Michel is wel met de geplande vlucht vertrokken, met onmisbare hulp van zijn ouders bij het inpakken en netjes maken van het huis. Hij kan zijn linkerarm namelijk nauwelijks gebruiken (alleen zijn hand) en dat maakt alle handelingen heel lastig en langzaam.
De huurauto die hij geregeld had voor Trinidad hebben we ook verschoven totdat ik aankwam, hij kon toch niet veilig rijden met 1 arm. Hij heeft zich uiteindelijk wel vermaakt, maar makkelijk is anders.

Zelf moest ik maandag overdag nog werken, het was voor een maandag bijzonder rustig op de SEH. ’s Middags had ik lekker rustig de tijd om spullen in te pakken, te eten en het huis netjes achter te laten. Taxi Akash haalde me om 20.45u op om rechtstreeks naar het vliegveld te rijden, want ik vloog om het onhandige tijdstip van 5.00u’ s ochtends. Onderweg kwam ik erachter dat een broeder van de SEH met dezelfde vlucht naar Trinidad vertrok, wat een toeval! Hij reed met zijn gezin in een andere taxi van Akash achter ons. We waren natuurlijk heel vroeg op het vliegveld, maar ik gebruikte ieder moment om even m’n ogen dicht te doen. De vlucht was maar anderhalf uur, met tijdverschil erbij kwamen we om 6.30u aan in Trinidad.

Ik ging meteen de fout in door Nederlands te praten. Zo raar! Waar ik in Suriname moest wennen aan het Nederlands, is dat nu blijkbaar weer andersom. Ze spreken hier Engels door hun verleden als Engelse kolonie. Het is “echt” Engels, geen vreemde afgeleide variant zoals in Guyana, maar ze slikken het einde van ieder woord in dus het is bijna net zo lastig te verstaan.

Gelukkig viel het bij de dame van de autoverhuur mee, het ophalen van de schattige Toyota Aqua ging goed. Fijn dat het een automaat is, want het 1) links rijden in 2) het drukke verkeer én 3) navigeren terwijl ik 4) best gaar was, waren al voldoende uitdagingen tegelijk. Ik miste slechts één keer een afslag, dus was ik al na een halfuurtje bij de B&B waar Mich had geslapen en hij me voor het huis zat op te wachten!

Samen!

Reizen blijft zo vreemd, hoe je opeens ergens anders kunt zijn – en in dit geval nog samen ook! Het was weer heeeeeeeel fijn en ook meteen weer vertrouwd, alsof we elkaar maar 3 dagen niet hadden gezien terwijl het toch ruim 2 maanden was geweest na zijn bezoek. Het afscheid toen was ons allebei toch erg zwaar gevallen, gelukkig hadden we nu weer lekker volop tijd samen.

We deden koffie met cakejes die Mich had gekocht en een dadel-pecanbroodje dat ik de vorige middag had gebakken. Daarna stapten we weer in de auto, we reden naar onze volgende AirB&B via de scenic route. Dat was langs de B&B waar Mich de eerste twee nachten had geslapen; een supermarkt en een roti tentje. Het rijden was best een uitdaging. Er zitten veel grote gaten in de weg waarvoor je moet uitwijken, en de weg werd steeds bergachtiger. Onze B&B was bij het Paramin uitzichtpunt, op de top van een berg. Op sommige stukken werden we een beetje zenuwachtig of ons autootje wel opgewassen was tegen de steile hellingen, gelukkig ging het goed (gang is alles!). Boven aangekomen was er een keurig onderhouden en beveiligd uitzichtpunt, helaas zaten we in de wolken en regende het.

Onze B&B bevond zich 30 meter verderop een bergweggetje af. Het was een super schattig hutje, waarvan één muur uit alleen maar ramen en openslaande deuren bestond. Door die ramen en vanaf het balkon had je prachtig uitzicht over de bergen en zee! (als het helder was)

We aten een van onze roti rollen en keken daarna een stukje film (nieuwste van Fantastic Beasts, we snappen er beiden weinig van). Om half negen waren we allebei uitgeput en gingen naar bed.

De volgende ochtend waren we natuurlijk al om 6 uur wakker. We maakten aten brood met een gebakken eitje en gingen op pad. We reden langs de noordkust naar het oosten, de eerste stop was Las Cuevas Beach. Dat was mooi, maar we hadden nog niet echt zin om te zwemmen.

We hebben er wel koffie gescoord, waarbij het meisje vroeg of we één of twee suiker wilden? Ze keek ons aan alsof we niet goed bij ons hoofd waren toen we “GEEN suiker, GEEN melk” wilden. We zijn daarna nog verder gereden op zoek naar een mogelijke wandeling/waterval, maar die weg werd te slecht en te steil. We reden toen terug naar Maracas Beach.

Nog voordat er onze spullen hadden neergezet had een strandverkoper ons 3 kleine kokosnoten aangesmeerd waar we niet op zaten te wachten. Ze waren niet eens lekker, maar we waren diep onder de indruk van hoe smooth die man ons die dingen had verkocht. We namen een korte duik en lagen 5 minuutjes op onze handdoek voor het begon te regenen. Toen moesten we wel wat te eten halen: Bake & Shark! Dat is een broodje met haaienvlees waar Trinidad, maar Maracas Beach in het speciaal om bekend staan. Het was vettig, lekker en groot; ik was blij dat we een portie deelden.
Daarna gingen we terug naar het huisje om op te frissen. Hoewel ik wilde bloggen, overtuigde Mich me om nog even een klein stukje te gaan wandelen. Daarvoor pakten we wel eerst de auto om iets verderop te kunnen beginnen… uiteindelijk werd het Surinaams wandelen! We belandden in een luxe wijk van Port of Spain, waar we koffie dronken en bij een heel leuk delicatessenzaakje tabouleh en een toetje scoorden.

Eenmaal terug in het hutje was er prachtig licht.

We aten de resterende roti rol, de tabouleh en het toetje. Dat was verrukkelijke basilicum panna cotta… Ik was bijna vergeten hoe lekker verfijnd eten kan zijn.

We keken de rest van de film en gingen weer vroeg slapen. Het wordt hier om 18.30u donker en om 6.00u licht; daarnaast is het tijdsverschil met Suriname -1 uur, dus dit vroege rimte voelt hartstikke natuurlijk!

De derde dag ontbeten we met zelfgebakken pannenkoeken. Dat duurde even op het elektrische fornuisje met één pan, maar was wel erg lekker. We pakten we onze spullen in, want we vlogen die middag door naar Tobago. ’s Ochtends gingen we nog ergens een wandelingetje maken. Op de heenweg deden we wel eerst een koffietje met blueberry crumb cake bij Rituals coffee. Dat is een keten met chagrijnige medewerkers maar prima dubbele espresso’s.

De wandeling was door de Bamboo Cathedral, enorme bamboestruiken langs een pad waardoor het inderdaad wel wat van een kathedraal heeft. Het pad liep daarna bergop door, het was in totaal zo’n 5km. Het begin ging prima, daarna werd het bloedheet (benauwd!) en toen begon het te stortregenen. Bij het einde van het pad stond een enorme verlaten satelietschotel, met allerlei bordjes erbij dat je de gebouwen NIET mocht betreden vanwege de veiligheid. We hebben een tijdje onder de bomen gestaan met een paraplu, maar dat was te krap voor 2 personen en het ging steeds harder regenen. Toen gingen we toch maar schuilen in een loods naast het gebouw, we durfden niet verder dan net de drempel over. De regen werd na een half uur niet beter, dus besloten we toch maar te gaan. Mich offerde zich op om nat te worden, ik kreeg de paraplu en droeg de rugzak en alle belangrijke spullen.

Het pad waar we over liepen, was een soort rivier geworden. We liepen tot onze enkels in het water! Toen we terug bij de auto kwamen was het inmiddels droog, maar moesten we wel allerlei balken en takken weghalen die door het water waren meegevoerd en tegen de autowielen waren blijven hangen.

We reden terug naar de hoofdstad, gelukkig goed op tijd want we hadden ruim een uur vertraging door één of andere stomme wegopstopping. Andere weggebruikers waren daarbij superasociaal. Ze reden gewoon over de verkeerde weghelft langs de rij wachtende auto’s, om verderop in te voegen. Voor sommigen lukte dat niet, dat gaf problemen toen er een vrachtwagen vanaf de andere kant kwam. De politie was daar gelukkig bij en heeft een hoop mensen uitgekafferd, net goed voor ze.

We waren eerst nog van plan geweest om langs een leuk koffietentje te gaan, maar daar hadden we nu geen tijd meer voor. We leverden de auto precies op de afgesproken tijd in en waren nog mooi op tijd voor onze vlucht naar Tobago!