Uit te spreken als “wa-HA-ka”, omschreven als de stad van eten, bijzondere zwarte mole, chocolademelk, cultuur, street art, aardige mensen en talloze mogelijkheden qua avontuurlijke activiteiten… De verwachtingen waren hoog!

Met de bus van 8.30 uit Puebla kwamen we woensdagmiddag om 13.30u aan in Oaxaca. De tocht hierheen was al heel indrukwekkend, het landschap is steeds zo verschillend!
Het hotel dat we hadden geboekt was verrast met onze komst, maar gelukkig hadden ze nog genoeg kamers vrij: allemaal. We kozen de mooiste, op de eerste verdieping met uitzicht op het prachtige zonnige en plantenrijke dakterras.

Na korte installatie aldaar liepen we richting het centrum en doken zo ongeveer het eerste lunchtentje in dat we tegenkwamen. Uit de voorgedragen opties koos ik een gerecht met pollo (kip) en Michel pescado (vis). Hoewel ons Spaans met sprongen vooruit gaat, komt het luisteren toch vaak neer op heel goed opletten of er woorden tussen zitten die je herkent. Gelukkig bleken dit erg goede keuzes! We kregen zelfs een lekker soepje als voorgerecht, dat had ons niet moeten verbazen maar we waren even vergeten dat comida (lunch) vaak een heel menuutje met voor-, hoofd- en nagerecht is. Als drankje krijg je er standaard aqua fresca bij, een restaurant-eigen fris drankje met een beetje smaak, zoals een ijsthee. Ieder gerecht kwam met rijst, en ze zetten hier ook altijd nog een bakje met tortillas neer. Het was geen probleem dat ze de postre (toetje) dit keer oversloegen, want we zaten vol genoeg.

Het centrum was ongeveer 12 minuten lopen. Het was wel direct al heel warm, we zitten hier een stuk lager dan in Mexico City en Puebla. We hebben lopend de zócalo (centrale plein) en omgeving verkend, daarna liepen we via de voetgangers-only straat naar het andere belangrijke plein waar de Santo Domingo kerk staat. Helaas waren een leuk omschreven museum en deze laatste kerk vanwege de COVID niet toegankelijk voor publiek. Dat begint toch wel op- en tegen te vallen, maar daar vertel ik zo meer over. We dronken koffie en zaten lekker te lezen in de heerlijk rustige binnentuin van Café Brujala, we kwamen er pas later achter dat dit volgens de reisgids én locals een echte hotspot is. Tot slot nog een drankje gedaan op een dakterras met een flinke schaal nacho’s als diner, met als mede-gasten de crew van de Carrera Panamericana – te herkennen aan hun petjes. Het blijkt dat dit een jaarlijks evenement is wat start in Oaxaca, en is een race van verschillende motor/autobedrijven die ooit is begonnen vanwege het voltooien van de Pan-American-Highway in 1950. Dit is de snelweg die van Alaska tot Chili en Argentinië loopt, met alleen een onderbreking in Panama vanwege het tropisch regenwoud daar.

Donderdag was een regeldag, er zijn namelijk allerlei activiteiten mogelijk in de gebergtes rondom Oaxaca. Zoals ik eerder al vertelde bleken een aantal dingen vanwege COVID een stuk lastiger te regelen dan verwacht. We wilden graag een multidaagse wandeltocht doen, maar de dorpjes die hierom bekend staan (de zogenaamde Pueblos Mancumados) zijn vanwege de pandemie niet toegankelijk voor toeristen. Gelukkig niet omdat ze zwaar getroffen zijn, maar juist omdat ze dat willen voorkomen.

Ook wilden we graag mountainbiken, maar we wisten nog niet precies hoe en waar. Na ontbijt bij Pan-Am bakery (wafels en chilaquiles) kwamen we terecht bij oud-olympisch fietser Pedro Martinez, een hele aardige man. Hij kon helaas geen tour met ons doen omdat hij al wat anders gepland had, maar heeft uitgebreid een route voor ons uitgestippeld voor de volgende dag. We mochten de fietsen ’s middags al ophalen zodat we er de volgende dag vroeg mee konden vertrekken. Het leukst van dit bezoek vond ik bijna nog dat hij en zijn zeer vriendelijke vrouw bijna alleen maar Spaans praatten, enerzijds omdat hun Engels een beetje roestig was, anderzijds ook echt om het ons te leren! Het was een gezellig bezoekje, maar wel tijdsintensief dus daarna waren we toe aan extra koffie en wat lekkers bij het populaire Boulenc café.

Van Pedro kregen we het nummer van Zapotrek tours, een organisatie die nog wel multidaagse wandeltochten in de bergen organiseert maar naar andere dorpjes. Hij reageerde niet echt op Whatsapp, dus toen wij per ongeluk langs een bord van Coyote adventures liepen hebben we ook direct daar geïnformeerd wat zij aanboden. Het was een aardige jongen die goed Engels sprak, ook wel eens makkelijk. Hij beloofde die avond nog een overzichtje van mogelijkheden en prijzen te sturen. Hierna was het tijd voor een biertje, een tostada en meer lezen bij een soort kleine food market waar we lekker rustig konden zitten.

We gingen terug langs het hotel om rijbewijzen op te halen als onderpand voor de fietsen, die we daarna ophaalden. We reden langs de Tlayudas de Libres, als volgt omschreven in onze Lonely Planet reisgids: “Het ruikt misschien meer als een smid dan een restaurant, maar laat je niet afschrikken. Als je ook maar enigszins geïnteresseerd bent in Oaxacaans eten, moet je even hierbinnen rondneuzen. Pas wel op voor de vonken van de grill.” Zie de foto voor het bewijs dat dit een terechte waarschuwing was, maar ook een terechte aanbeveling! Tlayuda’s zijn grote platte tortillas met daarop leuke topping’s als bonen, kaas en sla/tomaat/avocado. Wij kozen voor de variant met chorizo en “para llevar” = om mee te nemen, deze aten we op het sfeervolle dakterras van ons hotel, heerlijk! We waren nog niet helemaal klaar voor de dag, want Oaxaca staat ook nog bekend om de chocolademelk, dus dat kon mooi dienen als toetje.

Ondertussen werd er heel wat op- en neer geappt met Coyote adventures en Zapotrek. Beiden kwamen met voorstellen voor meerdaagse treks, naar verschillende locaties, dus we hebben ervoor gekozen om beide te doen! Zaterdag + zondag met Zapotrek, dan maandag een rustdag, en dinsdag + woensdag met Coyote. Maar eerst op vrijdag nog mountainbiken…