Inspannen & ontspannen in Thyolo

Hallo! Ik heb nu 3 dagen niets opgeschreven, maar afgaand op wat ik allemaal te vertellen heb lijken dat er veel meer. Voor de duidelijkheid begin ik wel eerst even met een korte introductie van mijn gezelschap. Er zijn drie medeco’s die ook in het St. Luke’s zitten, namelijk Sam, Doris en Sander. Sam zit hier al zes weken, Doris en Sander tweeënhalve week. Ook zit er een tropenarts in opleiding in het St. Luke’s, Andrea, die met de laatste zes maanden van de opleiding bezig is. Een collega van haar zit in een ziekenhuis een dorpje verderop. Tot slot is er nog een coassistent die nu in Blantyre haar wetenschappelijke stage doet, maar hiervoor ook in het St. Luke’s haar keuzecoschap heeft gedaan. We verbleven dus met een gezellige groep van 7 personen in het Thyolo House!

Zaterdagavond hebben we, net als met de lunch, weer in het guest house gegeten. Ze hanteerden het hele weekend hetzelfde menu voor lunch en diner, bestaande uit ongeveer zes gerechten, waarbij de enige variatie bestond uit dat sommige dingen op waren. Gelukkig was de heerlijke chicken curry, waar de anderen het al over hadden gehad, nog niet op. Het toetje (orange cake met vanille ijs) aten we bij het kampvuur. De tuinman kwam dat voor ons maken, en wel precies 1 meter vóór de daarvoor bestemde vuurkuil, in plaats van erin! Wij snapten er niks van en vroegen hem of het ook ín de kuil kon. Toen ging hij dat kleine vuurtje met blote handen verplaatsen! Die man had een acceptatievermogen van hitte waar zelfs mijn moeder, meesteres hitte-acceptatie, nog iets van kan leren. Om half elf vond ik het mooi geweest, rolde mijn supercomfortabele bedje in en viel meteen in slaap.

Dag 3: zondag 13 januari

Wat een heeeeeeerlijke nacht was dat, gevolgd door een al net zo fijn ontbijtje met fruit, toast en scrambled eggs met bacon en worstjes. Op de planning stond een wandeling naar “The Rock” op de Satemwa Tea Estate. Dat was ongeveer 10 minuutjes rijden en we wilden de auto parkeren bij de Huntington Lodge. Bij de toegangspoort stond echter ons eerste obstakel: een dame die zich erg strikt aan haar instructies hield. Er mochten namelijk geen bezoekers worden binnengelaten voor de Huntington Lodge! Toen we vroegen of we de eigenaar konden spreken omdat dat een bekende was, haalde ze een fantastische soort sateliettelefoon tevoorschijn, zonder elektriciteitssnoer maar mét antenne. Nadat ze het nummer had ingetoetst gebeurde er niks. Tot ze een paar keer vinnig tegen de antenne tikte, toen ging de telefoon tot onze verbazing over en werd er opgenomen. Het kostte wat overtuigingskracht maar gelukkig mochten we uiteindelijk toch naar binnen.

Zowel de Satemwa plantage als in het huis had ik in 2012 op vakantie met familie ook gezien, dus het was een feest der herkenning! Alleen de wandeling had ik nog niet gedaan. Toen we de auto parkeerden bij de Huntington Lodge, gaf de manager van het huis ons nog een wandelkaart mee voor de zekerheid.

Vol goede moed begonnen we aan de wandeling. Het was een beetje bewolkt, ideaal wandelweer. In de verte zagen we al meteen The Rock. Dat is letterlijk een enorm rotsblok dat op een of andere manier bovenop de berg lijkt te zijn neergegooid. Onderweg hadden we prachtig uitzicht over kilometers aan theevelden en in de verte de Mulanje mountains. Bij ieder veld stond een bordje met daarop het jaar waarin het was aangelegd, de oudste die ik heb gezien kwam uit 1963.

We hielden het tempo er lekker in, maar na twee uur begonnen we ons toch wel af te vragen of we goed liepen. We zagen The Rock niet meer, maar er was toch niet echt een duidelijke afslag geweest die we hadden gemist? We vroegen het aan toevallig passerende locals, die ons een smal maar redelijk begaanbaar uitziend paadje aanwezen. Dat paadje leidde algauw een maïsveld in en werd steeds smaller, maar we kwamen nu wel rode  pijlen tegen die in de richting van The Rock leken te wijzen. De wolken verdwenen, het briesje verdween en hetzelfde gebeurde met mijn aanvankelijk goede moed. Ik had honger! Gelukkig kwamen we wel steeds hoger, en hoger, en tegen alle verwachtingen in… bij The Rock! Leuk ding hoor, die steen, heel bijzonder. Mooi uitzicht ook. En het állermooist was de bananencake die Andrea had meegenomen! Weer helemaal happy en opgeladen huppelden we de berg af naar beneden. Ook dat verliep niet helemaal soepeltjes (o.a. over een boomstam!), maar gelukkig had Doris de handige app “Fog of World” waarmee ze kon zien waar we eerder gelopen hadden en zo konden we ook de terugweg weer vinden. Om 3 uur waren we terug bij de Huntington Lodge, uitgeput en uitgedroogd. Opnieuw opgefrist na een fancy ice tea reden we terug naar het Thyolo House. De koele duik terwijl we op de luch wachtten was fijn; de pizza en vegetarische lasagne waren fantastisch. Bij het avondeten hadden we weer pizza, want no such thing as too many pizza’s.

Tijdens de wandeling overdag hadden we bedacht dat het érg leuk zou zijn als we nog een nachtje in het Thyolo House konden blijven, net zoals Andrea en haar collega al hadden gepland Een belletje naar onze begeleider, de tropenarts in Malosa… en dat was akkoord! Wat een cadeautje, nog een nachtje in die luxe. En al helemaal omdat we op dinsdag óók vrij hadden vanwege en nationale feestdag. Over het hoe en waarom van deze dag moet ik nog een keer uitzoeken als internet het wél doet…