Hallo Paramaribo!

Voordat we verder zouden reizen naar Nickerie, waar we gaan werken, hadden Lotte en ik nog 2 dagen in Paramaribo. Dat was natuurlijk leuk om de stad en het land al een beetje te leren kennen, maar ook noodzakelijk om nog wat dingen voor ons visum te regelen.

Donderdag waren we al vroeg wakker, door het tijdsverschil maar mogelijk ook door de herrie. Onze kamer grenst aan een drukke straat waar ze ’s avonds laat en ’s nachts met gierende banden doorheen scheuren! Ik maak me af en toe echt zorgen om het welzijn van de bestuurders en medeweggebruikers.

We waren ook al van plan om vroeg op pad te gaan, want we hadden nog een heuse takenlijst. Het eerste deel was lekker overzichtelijk:

1. Surinaamse dollars pinnen
2. Ontbijten
3. Simkaart regelen

Dit ging ook redelijk soepel, we zitten op een kleine 10 minuten lopen van het centrum. Na het pinnen liepen we langs het “Lucky Café”, dat klonk goed. Het bleek ietsje minder sfeervol dan verwacht bij deze naam, maar de tosti smaakte prima.

Daarna kochten we een simkaart bij het hoofdkantoor van de provider Telesur, dit was volgens behulpzame mensen op straat de enige plek waar we die konden kopen. We waren precies op tijd, want na ons ontstond een enorme rij. Oeps, we hadden te moeilijke vragen denk ik. Een dame aan een ander loket ging ons helpen om de gekochte simkaarten in onze telefoons te doen. Ze zat rustig aan haar balie, een collega stond een beetje naast haar te drentelen. Op een gegeven moment liep dame 1 weg om iets te pakken, toen besloot dame 2 om toch maar een handje te helpen. Ze maakte een telefoon open die voor haar neus lag om er een nieuwe sim in te stoppen. Die wilde ze toen aan Lotte geven, maar dat was Lotte’s telefoon helemaal niet, en ook niet de mijne. Bleek ze met de telefoon van dame 1 in de weer te zijn geweest! Lekker handig, lekker vermakelijk.

Mooi, deel 1 van onze missie ging erg soepel. Het volgende onderdeel was naar de Vreemdelingendienst te gaan om onze inreisstempel te verlengen. Iedere buitenlander krijgt bij binnenkomst een stempel waarmee je 30 dagen in Suriname mag verblijven, met deze extra stempel wordt dat verlengd tot 90 dagen. Die tijd is nodig omdat zij in de tussentijd onze aanvraag voor het Kort Verblijf visum gaan beoordelen en hopelijk toekennen.

Toen we het Telesur kantoor uit stapten, liepen we direct tegen een taxi aan. Die bracht ons vlot naar het loket Vreemdelingenzaken, wat zo’n 6 km vanuit het centrum ligt. We hadden ons op het ergste voorbereid, want in ons informatiedocument stond dat de wachttijd 15 min tot enkele uren bedroeg. Gelukkig was het rustig! Wij liepen direct op de man af en stelden onze vraag. En werden erg teleurgesteld. We kregen de stempel niet, want die mag je pas 10 dagen ná aankomst in het land vragen. Dat zou te maken hebben met een covid-quarantaine waar iedereen 10 dagen na aankomst in moet verblijven. Nu hebben we ons op allerlei mogelijke manieren geprobeerd te verweren: die quarantaine is er helemaal niet; wij zijn gevaccineerd en getest; we gaan in Nickerie als artsen werken en zijn over 10 dagen helemaal niet in staat om weer naar Paramaribo te komen; etc. We hebben twee keer met het Surinaamse Consulaat in Nederland gebeld, die erg behulpzaam waren en contact wilden opnemen met het loket, maar de beste man wilde geen telefoonnummer geven waarop hij/collega’s bereikbaar waren. Dan moesten we maar contact opnemen met de Nederlandse Ambassade! (???). Het consulaat gaf toen het advies om de volgende dag maar terug te komen, wie weet zat er dan een meer flexibel persoon.

Na ruim een uur proberen gaven we het maar op, toen die man echt een beetje boos werd. Wij waren dat ondertussen ook, en moe! We namen nu een bus terug het centrum in, goedkoper en natuurlijk weer een echte beleving. We stonden langs de kant van de weg en na een minuut kwam er al eentje aan gereden. De bussen hier zijn zoals kleding voor mij: het is je eerste visitekaartje, een manier om aan te tonen wie je bent. Alle busjes zijn dus heel kleurrijk en hebben fantastische stickers van allerlei soorten figuren (van Playboy tot superhelden), en teksten als “Life is Beautiful” of “Levensgevaarlijk”. Onze chauffeur was een relaxte rastaboy die zich in ongeveer liggende positie door het verkeer heen manouvreerde. Dat was millimeterwerk en leverde de nodige middelvingers van andere bestuurders op. Zijn zicht beperkte zich tot een strook van circa 30cm door alle stickers die op de ramen waren geplakt. Hij had het daarnaast heel druk met om de 20 seconden toeteren, om passagiers aan te trekken. Met ook de muziek op standje maximaal denk ik dat mijn oren wel weer wat decibelletjes hebben ingeleverd.

Het is altijd spannend waar zo’n bus stopt, maar dat kwam nu echt perfect uit. Namelijk bij twee banken die in aanmerking kwamen voor het storten van geld! Dit moet ook gebeuren aan het ministerie van Justitie en Politie. We werden bij de ene bank door een bewaker op sleeptouw genomen die ons wel zou laten zien hoe het moest. Hij vulde de formulieren voor ons in met een afschuwelijk handschrift, dus ik begon me al zorgen te maken. Daarna kwam hij met een verhaal dat we het niet in euro’s mochten storten, maar alleen in Surinaamse dollar, en dat we daarvoor klant moesten zijn bij de bank. We waren een beetje overdonderd en geïrriteerd door deze meneer, dus we zijn er gewoon weg gegaan. Het was überhaupt een straat waar we veel werden aangesproken en nagefloten, dat helpt niet echt voor je gemoedsrust als je met veel geld op zak loopt. We besloten onze euro’s om te wisselen voor SRD bij het wisselkantoor aan de overkant. Daarna liepen we naar de andere geschikte bank, waar het gelukkig een stuk rustiger ging en we werden geholpen door een echte winkelbediende die precies snapte wat er moest gebeuren.

Fijn, deze to do konden we na wat moeite doen ook afstrepen. We waren nu wel echt moe van het lopen en regelen en zijn gaan lunchen bij Zus&Zo. Daar nam ik mijn eerste koffie van de dag (ah, vandaar de vermoeidheid) en lunchten we gebakken rijst met groenten. Het was heerlijk om daar even tot rust te komen en we bleven lekker lang hangen. Daarna liepen we naar het postkantoor om plakzegels te kopen, die ook nodig zijn voor de Kort Verblijf visum-aanvraag. Daar verkochten ze ook ansichtkaarten, kon ik die laten frankeren (met een ouderwets apparaat) én direct op de post doen naar Nederland. Hoe efficiënt, op de allereerste dag! Speciaal voor mijn schoonvader Hans, ik hoop dat hij op tijd komt voor je verjaardag ;). Wel excuses voor het lelijke handschrift, de pen was stuk.

Daarna werd het zonnig. De hele tijd was het namelijk een beetje bewolkt waardoor het wel dragelijk was, maar in de volle zon smelt je gewoon weg. We zijn terug naar het hotel gegaan om “even” uit te rusten. Tegen half 7 gingen we weer op pad, naar restaurant De Gadri. Dat zit aan de Suriname rivier bij Fort Zeelandia en had goede recensies. Ze hadden er inderdaad heerlijk eten, we hadden beiden rijst met pom en groenten en ik had er ook nog hele smakelijke kip bij. Daarbij nog ons eerste Parbo biertje, dus het feestje was compleet. Ongelooflijk dat dit pas onze eerste dag was, het voelde alsof we er al 3 dagen waren!

Na het eten liepen we naar huis. We waren wel gewaarschuwd om niet alleen ’s avonds door Paramaribo te lopen, maar A) we waren niet alleen en B) we liepen door goed verlichte en drukke wegen. Dit ging gelukkig prima, we hebben ons geen moment onveilig gevoeld. Terug in het hotel heb ik aan mijn blog gewerkt maar lang hielden we het niet vol…

Vrijdagochtend ging het al een stuk beter: pas om 7.00u werden we wakker! We ontbeten op het balkon buiten, want we hadden de vorige dag yoghurt en een fruit-notenmix gescoord bij een supermarktje. De yoghurt kwam qua consistentie meer in de buurt van melk, maar het was wel heel lekker om iets fris te eten.

Daarna namen we weer een taxi naar het loket Vreemdelingenzaken voor poging 2. Dit keer stond er al een enorme rij buiten het hek, op een gegeven moment werden er door een bewaker nummertjes uitgedeeld. Wij waren nummer 22 en 23. Het duurde denk ik wel een uur en kwartier voordat we aan de beurt waren, en al die tijd zaten we in de stress: hopelijk is het niet dezelfde man als gisteren! We konden even opgelucht ademhalen toen dat niet zo bleek te zijn. Het leek zelfs heel soepeltjes te gaan, want ze begreep de vraag direct en zette meteen een stempel in ons paspoort. Daarna moesten we echter wel wachten terwijl het allemaal geadministreerd werd. Terwijl we daarop zaten te wachten, kwam er een man bij zitten aan het tafeltje die verdraaid veel op de man van gisteren leek. We schrokken ons rot en zijn snel opgestaan en om een hoekje, uit het zicht, blijven wachten. Af en toe wierp Lotte een blik om het hoekje, om vast te stellen dat hij er nog zat. Sterker nog, hij leek de administratie te doen. Ze zag dat onze paspoorten aan de beurt waren. Ze zag ze er een kruis doorheen zetten, o nee! Maar toen kwam er toch weer een nieuwe stempel in… he? En toen werden we opgeroepen, konden we onze paspoorten gewoon aanpakken, en bleek die man tóch niet diezelfde man als gisteren te zijn. Jeetje mina wat was dit spannend, maar gelukkig met een goede afloop!

Helemaal vrolijk namen we weer de bus terug, dit was een wat meer beschaafde bestuurder. Vanaf het busstation liepen we een paar meter naar de centrale markt. We hadden chaos verwacht, zoals altijd het geval is op centrale, maar dit viel harstikke mee! We kochten bananen, een stuk watermeloen een een soort cassave-koek. Dat namen we mee naar ons hotel en lieten daar ook onze waardevolle spullen achter. Bovendien hadden we tegenover het hotel een koffietentje gespot! Dit bleek fijne plek met lekkere koffie, die we zeker gaan onthouden.

Met een wat lichtere tred omdat we al onze doelen behaald hadden, konden we eindelijk echt de stad gaan verkennen. Het grappige is dat het centrum erg overzichtelijk is en we het door al dat geheen- en weer eigenlijk al een beetje snappen! Wat erg opvalt is dat het behoorlijk rustig is in de stad, het komt niet over als een hoofdstad. Er lopen weinig mensen op straat, maar er is wel weer veel verkeer. En de gebouwen lijken erg bij elkaar geraapt. Er zijn veel mooie koloniale huizen, maar heel veel daarvan zijn helaas niet goed onderhouden en duidelijk niet meer bewoonbaar. Zonde!

We gingen nu naar Fort Zeelandia, waarin een museum is gevestigd over oa historie van Suriname. Ik ga voor een keer niet het hele museum op de blog zetten, maar het was echt heel leuk en interessant!

Op zoek naar lunch liepen we naar de Van Sommelsdijckstraat, en eindelijk hadden we een beetje het gevoel in het toeristische centrum terecht te komen. Hier zijn meerdere restaurants en bars en zelfs een resort. We belandden bij het Pannenkoeken & Poffertjes restaurant! Ik had een erg lekkere pannenkoek met spek en appel. Daarna liepen we nog door de palmentuin, een soort groot aangelegd park, maar daar gebeurde nog niet zoveel.

Na weer een tijdje rusten/lezen/bloggen in het hotel gingen we weer op pad. Eerst naar de Waterkant, want volgens alle blogs zit heel Paramaribo daar met een biertje te chillen. Dat was niet zo, het lijkt sowieso bijzonder rustig overal, dus we liepen maar weer door naar dezelfde straat als vanmiddag. Maar in het eerder zo rustige park waren nu wel mensen, muziek en de eten/drink kraampjes waren open. We hebben een biertje gedaan en zijn daarna bij weer hetzelfde Pannenkoeken & Poffertjes restaurant beland, want anderen waren te druk én ze hadden er tenminste salade. Dit was wel de meest atypisch caesarsalade die ik ooit heb gegeten: met oude kaas, pinda’s, cashewnoten en rozijnen. Nee, geen kip of ei! We namen lekker de taxi terug en waren om 21.00u weer in het hotel.