Mijn leven draait altijd al om eten, maar hier lijkt het nóg wat sterker.

Terwijl ik aan het nadenken was hoe ik dit verhaal zou brengen, realiseerde ik me iets. Door te schrijven over wat er hier gebeurt en wat ik daarvan vind, leer ik mezelf steeds beter kennen! Best fijn. Wat ik nu heb “ontdekt” is een tikje confronterend maar ook wel geruststellend: ik ben een simpel en makkelijk tevreden persoon. Ik word al zo blij van deze blog post, die voor een groot deel gewijd is aan eten!

Dat zegt ook wel iets over de rest van de week, er gebeurde niet veel spannends. We springen dus direct naar dinsdag 26 april, toen Lotte en ik een etentje organiseerden bij ons thuis ter ere van Koningsdag (of eigenlijk, Koningsnacht). De Nederlandse specialisten waren er en één van de Surinaamse basisartsen, de rest kon helaas niet. We waren al 2 weken bezig met bedenken wat we allemaal gingen koken en hadden er heel veel zin in! De gerechtkeuze viel uiteindelijk op vegetarische pom. Handig uit de oven, echt Surinaams, en nog oranje van kleur ook. Het is een soort ovenschotel die je maakt van pomtayer. Wat dat is… zelfs wikipedia kan het voor mij niet helemaal duidelijk maken, het basisingrediënt is iets van wortelknollen?

We waren er in ieder geval mooi zoet mee, we begonnen al twee dagen van tevoren met de voorbereidingen. Dat gold ook voor de oranjetompoucen, waarvoor we zelf de banketbakkersroom maakten. Gelukkig hebben ze hier wel bladerdeeg in de vriezer, zodat we daar niet zelf mee aan de slag hoefden.

Het etentje was heel erg geslaagd, ik word er weer blij van als ik eraan denk. Al het eten was heel goed gelukt, de specialisten waren erg onder de indruk. En het was ook gewoon heel gezellig! We hebben deze mensen toch best aardig leren kennen de afgelopen weken. Helaas was dit hun laatste week, het was dus onbedoeld ook een soort afscheidsetentje.

Deze lieve mensen stopten ons ook nog eens allemaal wat SRD’s toe, als vergoeding voor het eten en als support vanwege ons schamele salaris. Dat was echt een leuk bedrag, waarvoor we een staafmixerset hebben kunnen kopen! Daar zaten we al sinds we hier zijn over te dubben of we dit bedrag er voor over hadden, maar nu voelde het alsof het zo moest zijn. Met deze staafmixer heeft Lotte al zelf falafel gemaakt, ook nog met zelfgemaakte pitabroodjes. Het was heerlijk om eens iets anders te eten!

Voor suikerfeest op maandag maakten we (eigenlijk Lotte) dadelkoekjes, die ook heel goed gelukt waren. Bij het dadel mengsel heeft ze wat koffie en kaneel gedaan, mmm… Verder heb ik weer pannenkoekjes gebakken, omdat de amandelmelk “op moest”. Geen idee hoe lang dat houdbaar is, maar het lag al 3 weken kostbare ruimte in te nemen in de koelkast. Het was nu nog goed, dus dan kon ik het maar beter gebruiken ook. Ook de slagroom staat al een tijdje en moest gebruikt worden. Tot slot hadden we een hele rijpe papaya, uit eigen boom! Voilà, fruitpannenkoekjes met room.

Ook cool, Lotte heeft cacaovruchten op de markt gevonden. Die gaan we helemaal zelf bewerken tot chocolademelk! De eerste stap was opensnijden en het vruchtvlees rondom de zaden opsabbelen. Dat is heel lekker fris-zoetig, dus helemaal geen straf. Na ze gewassen te hebben, moeten de zaden een week drogen in de zon. Daarna moeten we ze roosteren in de oven, de volgende stap is het super-fijn malen met de vijzel. Daarna…? Gelukkig is Lotte expert, die heeft ooit een cursus gevolgd.

De andere activiteiten deze week waren trouwens ook echt niet saai, maar ik vond het eten het leukst om mee te beginnen.

Maandagavond hadden we een bijeenkomst bijgewoond over het hoge aantal zelfmoorden in Nickerie. De cijfers en percentages weet ik niet meer, maar bij vlagen staat Suriname op nummer 3 van de wereld als het om het aantal zelfmoorden gaat. Dat is al jaren zo; het grootste deel daarvan gebeurt door het innemen van vergif. Deze bijeenkomst was bedoeld om met elkaar te bespreken hoe dit aangepakt moet worden. Helaas was niet alles goed te verstaan en zijn Surinamers nogal lang van stof. Toen we bij de discussie waren aanbeland, viel ik bijna van mijn stoel van verveling. Veel betrokken personen hier kunnen alleen maar op- of aanmerkingen hebben, zonder met suggesties te komen voor een aanpak. Het is alsof iedereen even zijn zegje moet doen, laten weten dat hij een mening heeft.

Aan het begin van de avond vielen Lotte en ik trouwens ook bijna van onze stoelen, maar toen van het lachen. Er waren een aantal nogal forse personen, die speciaal stoelen op elkaar stapelden! Zodat ze hun zitvlak meer zeker waren, denk ik. Dat was echter geen oplossing voor de dikste dame, want haar kont paste niet tussen de stoelleuningen. Toen moest ze speciaal om een andere stoel gaan vragen.

“Gelukkig” had ik nachtdienst en konden we dus met een redelijke smoes om 21u weggaan. De volgende dag hoorde ik van een specialist dat ze een werkgroep hebben opgericht en dat er praktische werkafspraken zijn gemaakt; heeft het dus toch een nuttige uitkomst gehad.

Mijn nachtdiensten waren érg rustig en er gebeurde niets noemenswaardigs. De ochtend na de laatste nacht wel, want ik ging direct langs de technische dienst, en die hebben mijn airco gefixt! De ventilator die de warme lucht moest afvoeren, bleek het niet te doen maar dat was eenvoudig verholpen. Wat een feest is het nu steeds om (overdag) goed te kunnen slapen in de koelte.

Woensdag t/m vrijdag was ik lekker vrij, dus konden woensdag en vrijdag mee fietsen. Woensdag bleek mijn band lek, maar ik mocht op een extra fiets van één van de Surinamers. Hij heeft de fiets helemaal zelf aangepast en op maat gemaakt, gelukkig zijn we ongeveer even groot. Hij heeft hem in de kleuren van Duitsland geschilderd, hij is fan van Deutsche gründlichkeit. Het schakelen moest met flippers op de stang! Ik was heel blij dat ik wel mee kon fietsen, maar ik miste mijn nu al vertrouwde wit-roze-paarse Giant… Die vriendelijke man heeft mijn band daarna gelapt, dus vrijdag konden “mijn” fiets en ik weer herenigd worden.

Vrijdag overdag liep ik mee op OK met de chirurg, het was zijn laatste dag en hij had nog een druk programma. Aan het begin van de ochtend belde Lotte ook nog over een patiënt waarvan ze de buik niet vertrouwde: opgezet, pijnlijk en nauwelijks darmgeluiden. Die buik hebben we toen opengemaakt om te kijken wat er speelde, dat heet een laparotomie: laparo = buik, tomie = snede. Dat was zó indrukwekkend, dat had ik nog nooit gezien. Direct toen we in de buikholte kwamen, stonk het heel erg. Er zat ergens een klein gaatje in de dunne darm waar ontlasting uit lekte, de buikholte in. Dat geeft veel irritatie en ontsteking; dat kan heel snel, heel slecht aflopen. Het stuk darm eromheen zag er ook niet gezond uit, te donkerrood/bijna paars. De chirurg heeft dat stuk ertussenuit gehaald en de overgebleven uiteinden weer aan elkaar gemaakt. Ondertussen stond ik er ook met mijn neus bovenop en mocht van alles vast- en opzij houden, onder andere de darmen. De darmen vasthouden. Hoe bizar!

Tegen 15 uur had de chirurg al redelijk wat operaties gedaan, maar moest nog twee onderbeenamputaties doen. Die heb ik al eerder gezien en ik vond het ook wel mooi geweest voor mijn vrije dag. Toen heb ik Lotte gebeld, die het graag van mij overnam! Deze operatie noem ik nu wel zo casual, maar dat komt hier ontstellend veel voor vergeleken met Nederland. De bevolking hier bestaat grotendeels uit Hindoestanen, zij hebben genetisch grote kans om suikerziekte (en hart- en vaatziekten) te krijgen. Als dat slecht gereguleerd wordt (dus medicijnen niet goed innemen/geen controle), zorgen hoge suikerwaardes in het bloed voor schade aan de bloedvaten en zenuwen. Daardoor kunnen makkelijk hele lelijke wonden aan ontstaan, dit gebeurt vooral aan de voeten. Zodra er dood weefsel bij zit (necrose), moet dit weggehaald worden. Dit kan een teen zijn, of voorvoet, of gehele voet, of onderbeen… Heel triest, want dit zijn vaak nog best jonge mensen van in de 50-60!

Zaterdagmiddag moest ik werken van 13 tot 17.30u, daarna gingen we ons voorbereiden op een feestje. Eerst deden we nog een kleine ‘borrel’ bij de chirurg, als afscheid. Zijn zoon was er ook sinds 1 dag omdat zij samen nog gaan reizen hier in Suriname. Tegen 23u werd de chirurg gebeld en moest naar het ziekenhuis, toen gingen Lotte en ik door naar de eindbestemming: een festivalletje! Dit vond plaats bij de tennisclub en waren optredens van verschillende populaire Surinaamse/Guyanese artiesten. We wisten de zoon van de chirurg over te halen om ook mee te gaan, dit was zijn enige kans om een Surinaams feestje mee te maken. En… wij vonden het ook wel prettig om een man mee te hebben. Niet dat je erg wordt lastig gevallen, maar het vormt toch een extra buffer.

Het was superdruk bij het feestje met zowel mensen uit Nickerie als uit Paramaribo. Het was namelijk weer een lang weekend, maandag is Suikerfeest en een vrije dag (behalve natuurlijk voor ons, ziekenhuispersoneel). Lotte en ik hadden van tevoren wat muziek beluisterd zodat we het een beetje zouden herkennen, maar dat maakte geen verschil. Het was vreselijk. Ze konden niet zingen, het was allemaal Hindoestaans en hetzelfde. Maar de sfeer was heel goed! Er waren hele gezinnen en iedereen was vrolijk en uitgelaten. Na een tijdje was er even pauze voor de zangers en kwam de DJ, dat waren een hele fijne 20 minuten waarin wij los konden. Toen is ook dit filmpje gemaakt waar wij een paar keer kort op te zien zijn! Het is met geluid, dus pas op met afspelen in het openbaar, maar het geeft een hele leuke impressie van het feestje. Daarna kwam de slechtste zanger tot dan toe en maakten we ons uit de voeten…

Maandag was dus Suikerfeest, Lotte en ik gingen ’s ochtends fietsen met 1 van de Surinamers. Die liet ons “trainen”: wij fietsen om de beurt op kop, moesten sprintjes doen en we hebben over kasseien gefietst. Zelf fietste hij er natuurlijk achteraan, hij was immers de coach. Hoewel we maar 50km gefietst hebben, waren we behoorlijk moe! Wij zouden het echt niet erg vinden als onze “coach” mee trainde en af en toe op kop zou fietsen… Dat kan hij wel gebruiken ook, maar hij vindt het zelf niet nodig.

Eenmaal terug hebben we dus de dadelkoekjes gebakken, onze viering van suikerfeest. Daarna moest ik eten koken en begon ik om 15u met de avonddienst. Mijn hemel, wat was het druk. Dit voelde als payback voor al mijn rustige diensten tot nu toe. Ik heb nog 2 mensen van de dagdienst gezien, 13 gedurende de hele avond, en er was nog een agressieve man op de afdeling. Lotte kwam me om 22u aflossen, toen ik thuiskwam duizelde het me nog. Ik was vergeten te eten én vergeten om onze dadelkoekjes uit te delen! Nu moeten we ze allemaal zelf opeten…