Buenas dias Mexico Ciudad! Na een goede nachtrust en nog beter ontbijtje van het huis konden we er weer helemaal tegenaan.

Vandaag stond het historische centrum op de planning, waar we weer met de metro naartoe gingen. We hadden het al eerder gezien, maar nu viel opnieuw op dat sommige metrolijnen wagons hebben waar alleen vrouwen en kinderen onder de 12 in mogen. Daarvoor is dan ook een apart (het voorste) gedeelte op het perron gereserveerd. Best goed! Was mijn eerste gedachte, maar nu ik even heb gegoogeld hoe dit zo is gekomen, blijkt dat het wel nodig was om in te voeren omdat er erg veel seksueel misbruik was in/bij de metrostations… Ik hoop maar dat deze maatregel goed helpt.

We stapten uit bij Zocalo, ook wel de Plaza de la Constitutcion genoemd, het grote centrale plein en ook één van de grootste pleinen ter wereld. Aan dit plein grenzen een aantal belangrijke gebouwen: de Palacio Nacional met daarin een museum en de regering, twee mooie kerken en de ruïnes van de Templo Mayor. De hele stad is namelijk door de Spanjaarden verwoest toen zij hier in de 16de eeuw kwamen, en op/met stenen van de overgebleven ruïnes hebben zij het heropgebouwd. De ruïnes waren echter niet zo spannend om te zien, de kathetraal Metropolitan was wel erg mooi. We wilden ook graag het museum in het Palacio Nacional in, want daar bevinden zich muurschilderingen van Diego Rivera, maar vanwege covid was het helaas gesloten. We zijn later gelukkig nog wel genoeg Diego Rivera tegen gekomen.

Qua corona maatregelen viel het tot nu toe trouwens wel mee. In het openbaar vervoer en binnen moet je mondmaskers dragen en overal staan afstandssticker op de grond waar niemand zich aan houdt, net als in Nederland. Verder moet je voor het betreden van restaurants of musea je handen desinfecteren en soms wordt je temperatuur gecheckt,  af en toe moet je met je schoenen door een soort heel ondiep desinfecterend badje lopen, en tot nu toe hebben we 2x gehad dat we halfslachtig met een plantenspuit met desinfectie middel werden besproeid. Bijzonder.

Onderdeel van kathedraal Metropolitano

Verder met onze tour. Een vriendelijke man van de informatieverziening gaf ons een plattegrondje en kruiste daarop aan welke musea wél open en de moeite waard waren. De eerste was de Galleria HCP (ik kan niet vinden waar de afkorting voor staat), dit was een topper: slechts op 5 minuten afstand, gratis, niet al te groot en de meeste kunst was nog naar onze smaak ook.

 

Volgende stop: museo Estanquillo, kleine verzameling van karikatuurtekeningen op de 4de etage. Echt leuk werd het een verdieping hoger in het museum café op het dakterras.

Koffie, koekjes en uitzicht

Hierna was het tijd voor het meer serieuzere museumwerk, namelijk het Museo de Belles Artes. Dit zit al in een prachtig gebouw met goudoranje koepel, en is van binnen heel leuk art-deco (doet me altijd meteen aan Nieuw-Zeeland denken!). Het hoogtepunt van de collectie is een muurschildering van Diego Riviera, de “Man, controller of the universe”. Hij schilderde het origineel in het Rockefeller Center in New York, maar omdat de Rockefellers het niet eens waren met de communistische boodschap hebben ze de schildering vernietigd nog voordat deze helemaal af was. Riviera heeft het daarna opnieuw geschilderd hier in dit Palacio, gelukkig! Het is een heel indrukwekkend beeld waar van alles op gebeurt, zie de foto’s met bijschrift voor meer toelichting.

Lunchen deden we in het chique Cafe de Tabuya, dat al sinds 1912 bestaat. Het is van binnen rijk gedecoreerd en alle serveersters lopen in smetteloze witte jurkjes rond met strikken op hun hoofd, waardoor ze bijna verpleegsters lijken. We beginnen wel steeds beter door te krijgen wat we bestellen, details vind je in het bijschrift van de foto.  Door wat onbegrip kregen we een gerecht extra, wat we toch wel wilden proberen, maar toen zaten we écht vol en was onze portemonnee een tikje leeg. We bleven lekker lang zitten bijkomen, luisterend naar de Mariachi’s die allemaal vrolijke liedjes kwamen spelen.

Daarna de Torre Latinoamericana bezocht, deze is gebouwd in 1956 en is 183m hoog. Het leuke aan het uitzicht is vooral dat je (niet) ziet hoe enorm uitgestrekt Mexico-Stad is: je ziet de grenzen gewoon niet! De glazenwassers waren trouwens net met de bovenste verdiepingen bezig toen wij bovenop stonden, lekker bungelend aan een touw vanaf de mast bovenop, zag er enig uit.

Hierna hebben we wat geslenterd door een park, op zoek naar nóg een muurschildering van Rivera. Die bevond zich echter in een niet-gratis museum, dus daar hoefden we gelukkig niet heen. We dronken een biertje in Cafe Tio Pepe, ook mooi klassiek van binnen en goede timing – we vermeden precies een stortbui. Met de metro gingen we weer terug om even uit te rusten op de kamer.

Omdat de lunch genoeg had gekost, hadden we niet zoveel cash meer, dus gingen we de deur met het doel om goedkoop te eten… We faalden jammerlijk, maar het was het meer dan waard. We liepen tegen het tentje Antolino aan, en zij bleken ontzettend lekker eten te hebben. Super mooi opgemaakt, heerlijke en frisse smaakcombinaties, en een ober die erg zijn best voor ons deed in zijn beste Engels. We hadden gevraagd of ze Maestro accepteerden, en toen antwoordde hij van wel, dus toen gingen we er helemaal voor en namen nog een toetje. Maar toen we probeerden te pinnen lukte het natuurlijk toch niet, dus is Mich nog geld gaan pinnen bij een ATM – gelukkig was die dichtbij. Het was dankzij alles echt een avond om niet te vergeten!