Vrijdag om 6.30u ging de wekker. We gingen fietsen!

We wisten zeker dat we met de hotel-eigenaresse hadden afgesproken dat het ontbijt om 7.00u klaar zou staan, maar zij dacht toch half 8. Ze is over het algemeen heel behulpzaam en aardig hoor, alleen een beetje te, en is daarnaast chaotisch. Omdat we de enige gasten zijn, en we iedere keer als we bij het hotel komen moeten aanbellen om de deur open te doen (ook ’s nachts), krijgen we zoveel aandacht van haar dat we er een beetje kriebelig van worden. Maar het ontbijt was prima en ze was gelukkig snel, dus om 7.45u konden we op pad!
We volgden de route die Pedro voor ons in Google maps had uitgestippeld.

Het bleek nog best lastig om de “juiste” weg te nemen, en ik denk dat we daardoor best wat extra steile stukjes hebben meegepakt, maar het was een heerlijke en prachtige route door kleine bergdorpjes rondom Oaxaca. De fietsen waren ook super, dat maakt altijd zo’n verschil. We pauzeerden bij een supermarktje met een toilet, een bankje voor de deur, ijskoffie en smakelijke voorverpakte cinnamon rolls.

Aan het eind van de route kwamen we langs Monte Alban, één van de attracties in de buurt met ruïnes van pre-Spaanse tempels. Daar waren we niet per se in geïnteresseerd, maar omdat de rest van mijn familie nu een vakantieweek heeft gewijd aan het fietsen op en rondom de Mont Ventoux (!!!), vonden we dat wij ook nog wel wat extra hoogtemeters konden maken. Vanwege de benen en de honger moesten we wel eerst even lunchen, bij een lekker rustig wegrestaurantje.

Daarna gingen we ervoor, 300m geleidelijk klimmen in 4km dus dat was gemiddeld 7%. Het viel me toch zwaar!! Het was heet, en mijn benen waren eigenlijk al best moe… Op ongeveer de helft pauzeerden we even zodat ik niet van mijn fiets zou donderen.

Maar toen we weer energie en moed hadden verzameld en net lekker een paar minuten op weg waren, kwamen we bij een hek. Waar we niet meer verder mochten, door… COVID. Grrr, ze lieten maar 400 personenen per dag toe en dat aantal hadden ze vandaag al bereikt. Lekker dan! Misschien wel goed met ons vooruitzicht van 4 dagen wandelen, maar toch wel jammer. Vanaf hier konden we wel lekker in één afdaling terug naar de fietsverhuur in Oaxaca fietsen, en toen we daar afstappen stonden we allebei te trillen op onze beentjes van de geleverde inspanning.

We gingen terug naar de hotelkamer om te douchen en te rusten, daarna liepen we weer de stad in. We moesten langs het kantoor van Coyote adventures om alvast te betalen voor de geplande trip, en toen kwamen we per ongeluk langs het naastgelegen café’tje waar de mooiste versgebakken cinnamon rolls lagen! Die konden we niet weerstaan, dus we kochten er eentje om te delen samen met 2 dubbele espresso’ s on the rocks. We namen ze mee naar het Santo Domingo plein, want daar gebeurde van alles. Ik denk dat er 2 bruiloften aan de gang waren, dat ging gepaard met heel veel vuurwerk (knallen), muziek en traditionele dansen. We zagen mannen met een soort grote ballen ronddraaien en vrouwen dansten met manden op hun hoofd, beiden in traditionele kleding. Een heel leuk gezicht! In een latere post zie je hier foto’s van. Er wordt hier trouwens om de haverklap vuurwerk afgestoken, daar vinden ze altijd wel een reden voor. Het is ook vaak overdag dus dan zie je er niks van, je schrikt je alleen weer een ongeluk door de knal.
Voor diner belandden we in restaurant Zandunga, wat een erg sfeervolle binnentuin had, heerlijke varkensrib en tamale met oa de typische zwarte mole. Mole is een hele rijke saus met in iedere streek en familie weer andere (heel veel!) ingrediënten, maar onder andere bonen. Oaxaca staat bekend om de zwarte mole waar ze ook chocola aan toevoegen. Een tamale is een pakketje van een bananenblad met daarin meestal een soort maiscake en vlees, in mijn geval kip. Het gerecht was heel apart, een beetje te sterk van smaak maar ik ben wel heel blij dat ik het geproefd heb!

Terug op de kamer gingen we inpakken, want het volgende avontuur stond alweer bijna voor de deur.