Acclimatiseren

Hoewel ik hier pas 2 weken ben, voelt het al als een maand! Bijzonder hè, terwijl het zo’n ander leven is.

Dat wennen is wel in bepaalde mate: dat gaat vooral over mijn eigen dagelijkse routines, want ik breng nog steeds gehele dagen in opperste verbazing door over allerlei culturele aspecten.

Vervolg van de mannenzaal

Naarmate de week vorderde, konden steeds meer mensen ontslagen worden. Het “ontslaan” zelf kost eventjes wat tijd en moeite: beleid goed concreet afspreken met specialist, brief en recepten maken, patiënt en familie instrueren. Maar eenmaal vertrokken scheelt het natuurlijk tijd!

Vorige week woensdag kreeg onverwacht bezoek in de artsenkamer van een dame van de schoonmaak. Ze begon met beleefd babbelen over ditjes en datjes. Na een paar minuten kwam ze to the point: er was een collega van haar die mij leuk vond, ik noem hem even Tom. Tom is helaas verlegen en heeft recent een blauwtje gelopen, dus hij durfde me niet zelf te benaderen. Daarom kwam zij informeren of ik geïnteresseerd was?

Ik vond het superlief dat zij zich zo om hem bekommerde, maar ik ben natuurlijk in niemand anders geïnteresseerd dan in Mich ;) – laat staan in iemand die ik nog nooit heb gezien. Vanwege de lieve bemiddeling heb ik er echter wel in toegestemd om af en toe een vriendschappelijk praatje te maken. Zijn zelfvertrouwen moet een beetje opgevijzeld worden, zo besloten we samen. Gelukkig was het vrijdag rustig, want toen liep het onverwachte bezoek storm. Eerst iemand van het magazijn, die kwam ongeveer hetzelfde verhaal houden. Toen riep hij Tom naar de artsenkamer, en hebben wij de meest ongemakkelijke 5 minuten zitten praten. Het zal een hele fijne vriend voor íemand zijn, maar hij moet inderdaad een beetje aan zijn communicatievaardigheden werken. Ik heb hem aan een vragenvuur over zijn hobby’s onderworpen, en zoveel mogelijk voetbal gerelateerde vragen gesteld die ik kon bedenken. Toen die op waren en ik Tom niet-subtiel de kamer uit had gewerkt, kwam de bemiddelaar weer binnen. Tom wilde nog iets vragen, was dat goed? Dat bleek om mijn telefoonnummer te gaan. Tja, ik kwam er niet echt onderuit om die te geven. Sindsdien hebben we een Whatsappgesprek dat zo mogelijk nog ongemakkelijker is dan dat deze hele bedoening al was. Zucht. Gelukkig heb ik de fantastische ‘heb je nog huisdieren?’- vraag nog even achter de hand gehouden. Met al die bemiddelaars heb ik zo’n vermoeden dat dit niet de laatste keer was dat Tom en ik in een gesprek worden gemanoeuvreerd.

Vrijdagmiddag waren er nog maar 3 patiënten over. Daarvan waren er nog twee patiënten met paraquat-intoxicatie; van Lotte (die er nu de volgende week staat) hoorde ik dat eentje dit weekend is overleden en ze het van die ander vandaag verwacht. Dat was natuurlijk ook wel voorspeld, maar het blijft zo onwerkelijk. Zo’n jonge leeftijd, en dan is het alsof dit “normaal” is.

Weekend!

Nog net niet helemaal weekend, maar wel de moeite waard om te vertellen: ik ging donderdagmiddag naar de sportschool, zoals ik met mezelf had afgesproken! Suriname (en veel tijd) doen wonderen voor mijn discipline. Tikje jammer was wel dat ik halverwege het sporten werd aangesproken door de eigenaresse. Mijn broekje was te kort en mannen zaten naar me te kijken; ze gebruikte zeer specifieke anatomische termen. Oei! Oké het is een iets kort broekje, maar wel met binnenbroekje, dus eigenlijk dacht ik dat ik wel goed zat… (letterlijk, haha). Maar goed, daarna heb ik geen been-oefeningen meer gedaan en ben redelijk snel afgetaaid. Later die middag heb ik direct een lang en aansluitend broekje gekocht in de supermarkt. Dat zijn trouwens net van die Franse supermarkten, ze hebben er alles! WC borstels, teenslippers, prullenbakken, sportspullen… Wel allemaal van slechte kwaliteit, maar het kost dan ook niet veel. Dus als ik goed bezig blijf het aankomende halfjaar, ga ik waarschijnlijk wel meerdere broekjes à €4 slijten. Dan kan ik lekker alle kleurtjes uitproberen!

Vrijdagavond hielden we een gezellige cocktail-avond, maar het werd niet te gek. En er was ook weer heel veel tijd om schoon te maken, hoezee. Ik heb lekker veel troep weggegooid en eindelijk gedweild.

Zaterdagochtend rook het naar riool en vonden we een dode rat naast de veranda. Gelukkig dood én buiten… nu hopen dat het de enige was. ’s Middags zat er een beestje op de muizenplakstrip, maar dit was een vogeltje! Hij leefde nog en was heel angstig aan het fladderen. Elise heeft hem eraf gehaald en samen hebben we hem gebadderd in alles wat we konden verzinnen om de plakresten te verwijderen – afwasmiddel, baking soda, shampoo, conditioner. Het was echt rottig plakspul, maar uiteindelijk leek het wel alsof alles eraf was. We lieten hem in een doos opdrogen in het zonnetje. Eerst hield hij zich helemaal stil, alsof hij in shock was. Na 20 minuutjes begon hij gelukkig wat te bewegen en leek hij ook een beetje te kunnen vliegen. We hebben hem toen vrijgelaten, hopelijk redt hij het!

We waren na de reddingsoperatie precies op tijd voor hét evenement van het weekend: worstelen. Er waren 3 clubs, 2 uit het Nickerie-district en 1tje uit Paramaribo. Er waren jongemannen (leeftijd tussen de 15 en 20 denk ik), een paar volwassenen en ook een paar meisjes (leeftijd tussen de 12 en 17). Het vond plaats in het centrum vlakbij de centrale markt, op een beachvolleybalveld. Er waren veel toeschouwers, het zonnetje scheen, we hadden een Radler en chippies in de hand… het voelde bijna als een festivalletje!

Het was super gezellig en het worstelen ook heel vermakelijk om te zien. Eerst moesten we natuurlijk erachter komen hoe je punten verdiende en wanneer je won, later begonnen we ook te gokken wie er zou winnen. Er waren een paar keer ‘pauzes voor het publiek’, alsof wij de meeste inspanning moesten leveren ;). Zoals ze hier altijd doen, begonnen ze te dansen in de pauze. Wouter en Elise zijn al helemaal ingeburgerd en deden mee met een paar bekenden. Toen dat opviel, werden ze naar voren geroepen om midden in de arena voor iedereen te dansen! Lotte en ik waren blij dat we niet te dicht bij ze stonden en ons een beetje op de achtergrond konden houden. Ik begin wel te wennen hier, maar zó ver ben ik nog niet.

Na het worstelevenement haalde Lotte bami bij Buru, een tentje vlakbij ons huisje. We hadden ieder een grote portie, wat per portie voldoende is gebleken voor 4 dagen. Alleen zitten er zo goed als geen groenten bij, dus dat moeten we zelf regelen. ’s Avonds heb ik lekker lang gelezen, perfecte zaterdagavond.

Zondagochtend ging ik naar de markt en heb heel veel bananen gescoord om bananencake mee te bakken. Die is heel goed gelukt! Ik heb ondertussen lekker lang gebeld met mam en Bet, dat was supergezellig. Om 13.00u stond er weer een waterscootersessie op het programma. Dat was een stuk dichterbij dan vorige keer, bij iemand die een mooi overdekt terras aan het water had. We hebben gesjoeld, kaartspelletjes gedaan, gezwommen, gegeten… Weer zo’n onverwacht goed verzorgd evenement ;). Oja, en 10 minuutjes op de waterscooter gezeten, dit keer gelukkig iets rustiger dan vorige keer. Er waren ook twee hele schattige kindjes bij met wie ik in het water heb gedobberd. Ik fungeerde vooral als trap voor hen zodat ze het water in en uit konden, maar dat vond ik totaal niet erg. Wat waren ze blij!

SEH

Maandagochten ging ik weer sporten, daarna wasjes draaien en avondeten voorbereiden. Toen was de ochtend alweer om en moest ik mijn lunchbroodje snel naar binnen werken. Precies om 13.00u liep ik de SEH op voor mijn tussendienst. De dagdienst is er tot 15.00u en wordt dan afgewisseld door avonddienst, dus ik stond de hele tijd dubbel. Van 13 tot 15 kwamen er geen nieuwe patiënten en heb ik een beetje boekjes doorgekeken. De avonddienst was Janouk, dat was gezellig! Er waren nog steeds niet veel patiënten, in totaal 4 gedurende de dienst. Ik heb er twee gezien, het was allebei niet veel. Om 21.00u stipt liep ik de SEH af. De politie had ons weer uitgenodigd voor een alcoholisch samenzijn, maar dat sloeg ik even af. Toen ik een huisgenootje om 4u vannacht thuis hoorde komen, was ik erg blij met die beslissing.

Dinsdagochtend deed ik lekker rustig aan en heb ik aan deze blog gewerkt. De tussendienst had ik “gesplit” met de avonddienst. Dat gaat zo: we moeten samen de tijd tussen 13.00u en 22.00u verdelen, dat is 9 uur. Door dit in tweeën te delen, hoef je ieder maar 4,5u te werken. Je staat dan niet dubbel bezet, maar door de week is dat niet altijd nodig. Gelukkig was het wel te doen qua drukte, maar ik was wel continue bezig en heb ook tot 19.00u gewerkt in plaats van tot 17.30u. Het is hier best lastig dat er veel mensen op eigen initiatief naar de SEH komen. Ze kunnen verwezen worden door de huisarts, maar dat hoeft niet. Dit houdt in dat je ook veel mensen ziet die helemaal geen spoedeisende problemen hebben. Mensen worden door de verpleging vóór de deuren van de SEH “getrieerd”, dat betekent hier vitale functies meten en klachten uitvragen. Als de verpleging twijfelt of iemand daadwerkelijk door de arts moet worden gezien, komen ze overleggen. Dan loop je vaak mee naar buiten om zelf even naar de patiënt te kijken/luisteren. Zodra iemand de SEH binnenkomt, moeten ze namelijk 150 SRD = €6 betalen, toch zonde van het geld als ik ze meteen weg ga sturen. Ik heb dinsdagmiddag 3 mensen het geld bespaard omdat ze echt niets bijzonders hadden. Iemand moest bijvoorbeeld lab laten prikken door de huisarts, maar toen de uitslag bekend was, was de huisarts er niet meer. Toen kwam hij dus maar naar de SEH. Ik heb snel wat dingetjes uitgevraagd en de uitslagen bekeken, maar daar zat niets bijzonders tussen. Retour huisarts dus.

Het klinkt best makkelijk, maar het is toch ook wel lastig om mensen weg te sturen. Dat ben ik helemaal niet gewend, om zelf die beslissing te maken of iemand gezien moet worden of niet. Het is wel heel erg leerzaam!

De reden dat ik mijn dienst wilde splitten, was dat we ’s avonds met allebasisartsen uitgenodigd waren bij Carla. Dat is een Surinaamse dame die aan de rivier woont en regelmatig artsen en specialisten uitnodigt voor het eten. Ze heeft ook kamers die ze verhuurt, andere artsen hebben daar tijdelijk gewoond.

Toen ik aankwam waren ze al bezig met eten, maar er was nog heel veel over. Ze had heerlijke dingen gemaakt: gekruide tofu, dahl = linzencurry, paksoi salade, sopropo = bittere courgette achtige groente, stoofprutje met jackfruit en als toetje rijstepap. We lieten ons weer eens lekker verzorgen, maar volgende keer gaan Lotte en ik eerder heen om van haar te leren koken! Er was zoveel eten over dat we er de volgende dag met z’n allen nog een keer van hebben gegeten.

Vrij

Ja, na twee dagen zat mijn werkweek er alweer op! Alleen donderdag had ik back-up, want in houdt dat je gebeld kunt worden als het te druk is op de SEH. Aankomend weekend moet ik beide dagen werken, maar dat is nog lekker ver weg. Woensdag was een spannende dag. Mich en ik hadden een heeeel leuk huisje in Westzaan gezien op Funda (https://www.funda.nl/koop/westzaan/huis-42641742-zuideinde-47/), en vandaag mocht hij op bezichtiging komen! We zijn al langer aan het rondkijken, niet super-serieus maar wel met oprechte interesse. We hadden al een aantal keer een bezichtiging aangevraagd bij eerdere huizen die we hadden gezien, maar iedere keer zaten die bezichtigingen binnen een mum van tijd vol. Toen we het deze keer aanvroegen verwachtte ik dus dat het ook niet zou lukken, maar toen kregen we positief bericht! Michels ouders waren mee en ik heb de hele bezichtiging live meegemaakt via videobellen, en we werden allemaal helemaal verliefd.

Daarna hebben we uren gebeld en overlegd en nagedacht en met pap en mam gebeld en meer overlegd… Ik was er de hele dag mee bezig. Het is natuurlijk bijzonder lastig dat ik hier zit met een niet-noemenswaardig inkomen, dus probeerden we te berekenen hoe/of het haalbaar zou zijn. We hebben nu voor aanstaande dinsdag een videogesprek met een adviseur van de Rabobank. We hopen heel stiekem dat we positief advies krijgen over het samen regelen van een hypotheek, dan dinsdag nog een bod kunnen doen en dan niet te laat zijn! Dan hebben we in ieder geval alles geprobeerd, als het dan niet lukt dan is het maar zo.

Tussen het bellen door vermaakte ik me met knutselen. Tijdens het opruimen had ik een tekenblok en waskrijtjes gevonden, dus ik kon helemaal los. Ik heb Sammie geprobeerd na te tekenen, dat is minder vreselijk uitgepakt dan verwacht. De ogen staan veel te ver uit elkaar, maar ik vind haar nog best herkenbaar!

Daarnaast ben ik het huis aan het herdecoreren. Ik heb een bankje gemaakt van de koelbox, daar liggen nu wat kussentjes op, en er komt een mooie papieren waaier-formatie aan de muur.

Woensdagavond werden we uitgenodigd op verjaardag bij het dochtertje van een verpleegkundige van de mannenafdeling. We gingen rond half 9 heen, na het avondeten. Toen we binnenkwamen werd het thema direct duidelijk: Minnie Mouse! De jarige job en haar zus hadden een speciaal gemaakt Minnie Mouse jurkje aan, en door het hele huis hingen ballonnen en bijpassende kleuren. De taart van 3 verdiepingen stond op een soort podium met allerlei versieringen eromheen. Toen we aankwamen, werden we meteen in een stoel gezet en kreeg ik een bord hapjes in mijn handen. Dat at ik maar braaf op, want ik vond het onbeleefd om te weigeren. Daarna volgden echter nog een cupcake, een stuk taart, en rond 22.00u kwamen ze met een heel bord eten (bami, kip, eend, salade) aanzetten! Ik heb écht m’n best gedaan om te weigeren en aan te geven dat ik vol zat, maar uiteindelijk kom je er niet met goed fatsoen vanaf toch ’twee hapjes’ te proeven. Dat werd dus een heel bord.

Het was wel echt een leuk feestje. Er was verder alleen wat familie, de opa en de oma, tantes, en veel kleine meisjes (nichtjes). Die waren heel enthousiast en we hebben heel leuk met de ballonnen gespeeld en gedanst. Het was natuurlijk van die Surinaamse en Hindoestaanse muziek, best gezellig maar allemaal zo expliciet en fout. Dat is veel muziek wel heden ten dage, maar ik heb er blijkbaar meer last van als het Nederlands is. Doe mij maar plat taalgebruik in het Engels, veel minder confronterend dan in het Nederlands.

Halverwege de avond kwam een zus van de verpleegkundige naar me toe. Ik was toch arts? Ja, dat klopt. Nou, misschien kon ik eens met haar zoon van 16 gaan praten? Ze had soms moeite om contact met hem te krijgen, met een jonge meid die dokter is lukt zou dat misschien wel lukken.

Ja, HOEZO WORD ÍK HIER NU WEER VOOR GEVRAAGD? Staat het op mijn voorhoofd geschreven dat het mijn hobby is om mensen te helpen door aandacht te geven? Natuurlijk kon ik weer niet weigeren. Het is niet mijn grootste passie, maar als arts is het helpen van mensen wel mijn grootste drijfveer. Vooruit, ik heb weer van alles uitgevraagd bij een zeer gesloten jongen. De moeder stond ernaast en beantwoordde eigenlijk al mijn vragen die ik aan hem richtte, niet zo handig, maar die jongen lachte wel een beetje. En aan het eind van de avond moest ik met hem op de foto. Ik prees mezelf al gelukkig dat het hierbij bleef, maar vrijdag bleek dat ik te vroeg heb gejuicht… dat lees je zo.

Voordat we weggingen, kregen we nóg meer eten mee. Koekjes (wel lekkere, BN met extra chocola eromheen), snoepjes, eend, kip, roti… Het blijft zo verbijsterend hoe vrijgevig mensen zijn. Vooral nadat ze me een uur daarvoor in vertrouwen had genomen over hoe moeilijk het leven hier kan zijn, dat het een uitdaging is om rond te komen. Ik voelde me schuldig dat ze je zoveel eten (mee)geven, maar het is nog erger om het niet aan te nemen.

Donderdag was ik dus back-up, dat is van 8.00u ’s ochtends tot de volgende ochtend 8.00u. Ik moet daar nog wel aan wennen, ik was de hele tijd mijn telefoon in de gaten aan het houden – net als met dienst voor het verpleeghuis. Ik heb gesport, wat boodschapjes gedaan en verder geknutseld. Ik had lekker vertrouwde muziek op, daar was ik helemaal aan toe, en al m’n huisgenootjes weten nu dat ik niet kan zingen. Kunnen ze maar beter op tijd achter komen om zo snel mogelijk aan te wennen, toch?

Om 5.00u ’s ochtends vloog ik overeind in bed omdat mijn telefoon ging. Al snel zag ik echter dat het een Nederlands nummer was dat me belde, fieuw. Dat kon dus niet voor de back-up zijn. Ik heb het gesprek weggedrukt en daarna m’n Nederlandse simkaart even uitgezet. Nóg een niet-nuttig telefoontje zou mijn hart geen goed doen.

Vrijdag was weer een intensieve dag. ’s Ochtends ging ik mijn loon halen, dat waren 130 briefjes van 50 SRD = €2

Toen ik terugliep naar huis, kwam ik de zuster van de verjaardag tegen. Ze vroeg me om bij haar in de auto te komen zitten, ze wilde me iets vragen. Ze hadden namelijk gemerkt dat die jongen waar ik mee gepraat had, wat vrolijker was na ons gesprek. Daar waren ze zo blij mee, dus ze vroeg of ik nog eens met hem zou willen praten! Ik moet er maar berusting in vinden dat dit blijkbaar een taak is voor mij. Prima, maar wel in haar huis, geen date-taferelen, en ik heb dus nog steeds een vriend. Als dit nog meer uit de klauwen gaat lopen, denk ik erover om een uurtarief (niet uit te betalen in voedingsmiddelen) in te stellen.

Over dat salaris nog. Eerder was het bij collega’s spannend of het er wel was, maar dat ging nu dus goed! De positieve zijde moet ik even benadrukken, want nu komt er helaas wat minder vrolijks. We werden namelijk met een ander probleem geconfronteerd: niemand heeft nog vergoeding gekregen voor het vliegticket. In ons contract staat dat de helft daarvan wordt terugbetaald, één week voordat het contract afloopt. Dat is echter niet gebeurd bij 2 artsen die al een maand weg zijn en ook nog niet bij de anderen, die binnen een week veetrekken. Daarom gingen ze staken, want inhield: niet naar hun dienst op de SEH gaan. Een Surinaamse arts had back-up, dus die is toen ingesprongen. Mijn collega’s mochten gelijk op gesprek komen bij allerlei hoge figuren (medisch/financieel manager/directeur, etc). Er is beloofd dat het dinsdag betaald wordt, maar dat is natuurlijk maar afwachten – degenen die al veel langer weg zijn hebben immers ook nog niets ontvangen.

Dit was een behoorlijke domper op de sfeer eigenlijk. Je weet dat er problemen zijn, maar dat is nooit echt zó merkbaar. Nu alles bij elkaar genomen was het nogal overweldigend: verpleging kreeg deze maand slechts de helft van hun salaris uitbetaald (voorlopig), de specialisten hebben al een halfjaar niet uitbetaald gekregen en dreigden ook het werk neer te leggen, een heleboel middelen in het ziekenhuis zijn beperkt door geldtekort, etc. Vergeleken met mensen hier zitten wij natuurlijk in een luxe-positie, maar er zijn voor ons toch ook een hoop frustrerende dingen. Wij krijgen maar de helft aan salaris van wat Surinaamse basisartsen krijgen, van ons visum wordt maar €40 vergoed terwijl dat ons minstens €350 heeft gekost, dit huis is heel vies en slecht onderhouden terwijl er zoveel personeel in het ziekenhuis de hele dag zit te niksen… En dan komt het ziekenhuis ons contract niet na. Daar word ik wel boos van. Het voelt alsof we niet serieus worden genomen en niet worden gewaardeerd/gerespecteerd, terwijl wij veel opgeven en moeite doen om hier te zijn.

Van tevoren hoorden we ook wel zulke signalen, ik was er een beetje op voorbereid. Eigenlijk dacht ik vooral: ik zie daar wel hoe het is. Maar zo alles bij elkaar genomen was het overweldigend en werd ik er moedeloos van. Tel daarbij een koffie- en mild slaaptekort, spierpijn en wasmachinefrustraties op, en ik was chagrijnig. Af en toe zit ik hier te peinzen over hoe dit moet gaan aflopen met heel Suriname. We zijn gewend om problemen te zien en dan oplossingen te bedenken. Dat kan ik hier gewoon niet. Ik probeer het in huis waar ik kan (schoonmaken en opknappen), dat brengt wel voldoening, maar daarbuiten is het hopeloos. Het enige wat ik kan doen is zoveel mogelijk mijn best doen in het ziekenhuis en genieten van de mensen. Nu heb ik het ook wel weer een beetje van me afgeschud, maar ik merk nu bij het typen dat dit het vlammetje weer aanwakkert en ik dit niet los zal kunnen laten. Daarvoor is het te groot en te schrijnend.

Toevallig is er vorige week een interessant artikel verschenen over het ziekenhuis, hoe het wordt gerund en over de financiële situatie: https://www.culturu.com/nieuws/suriname/soms-draai-ik-twee-operatiekamers-tegelijk/

Deze informatie is ook wat objectiever dan de mijne ;)

Positieve dingen. Ik heb mijn kledingkast eindelijk ingeruimd! Het is heerlijk om niet meer uit mijn koffer te hoeven leven. Ik ben 3 dagen bezig geweest om de vieze dode muizengeur eruit te krijgen. Dat is enigszins gelukt; wel laat ik de deuren openstaan en moet ik nog op zoek naar van die geurzakjes. Hoewel, misschien is het ook niet verkeerd om naar dode muis te ruiken – dan durven mensen me niet meer te benaderen met psychologische verzoekjes.

Verder had ik dus project wasmachine. We moesten dat apparaat steeds van de keuken naar de douche schuiven omdat je hem daar op een kraan kan aansluiten en het water dan kan worden afgevoerd via het doucheputje. Er komt tijdens het verschuiven altijd water uit, dus de vloer wordt snel vies. Bovendien kun je niet douchen als je aan het wassen bent, en wassen duurt lang. Problemen, problemen, problemen. Dat ging ik dus oplossen. Het was even een zoektocht, maar ik heb een nieuwe aanvoerslang gekocht in de kleur gifgroen, heel gezellig. Nu begrijp ik ook dat onze oude slang dezelfde kleur was, maar ondertussen bruin is geworden door het vuil. Daarom rook de was dus niet zo fris. Met deze nieuwe slang sloot ik de wasmachine aan op een kraantje naast de keukendeur, deel 1 was opgelost. Volgende was dat een andere slang lekte en de keuken nu echt blank stond. Bij de technische dienst langs geweest, slag van oude wasmachine gehaald, maar die bleek ook super smerig. Afwasmiddel, kokend water, baking soda alleen en baking soda met azijn erop los gelaten: geen effect. Toen heb ik een leuk systeem met twee touwtjes en een sponsje gemaakt om door de slang heen en weer te kunnen halen. Dat werkte ook niet fantastisch, maar als vuil na al deze moeite nog blijft zitten, zal het met gewoon langsspoelend water ook niet zo snel loskomen.

Vrijdagavond hebben we met z’n allen gezellig spelletjes gespeeld, dat was een heel leuk begin van het weekend. Zaterdag is het afscheidsfeestje dat de anderen geven en zondag vertrekken Wouter en Janouk al!